Boem!
n Goddelk lötsbeschikken haar wild dat Hiepko’s noaber homzulf en aander lu opbloazen zol. Overgang noar aander wereld waas ledderliek ien n flits heergoan. Vattien aandern waren der ook bie omkommen. As marteloar ien stried veur Allah waas der gain spier van noaber overbleven.
Goud hister poasde hai de Djenna ien, t islamitische Parredies, doar e van wis dat t vol van verdieverdoatsies en genougens wezen zol, benoam mit de houri’s, gloepend nuvere en willege moagdjes. Wien, meziek en lekkere zaachte kuzzens zollen der ook wezen.
Ien dij aander wereld stonden twij grode Arabische tenten. d’Eerste waas leeg. Van wat e ien d’aander zaag, zette hai grode ogen op.
Tegenover nkander, op rustbanken mit apmoal ienlegwaark, zaten n koppel wichter, achteroverleund op kuzzens en gloependmooie geknupte tapijten ien ale meugelke zaachtgluiende kleuren.
Achttien aan aine en achttien aan aander kaant. Hai ging weer noar boeten woar aander wichterkes, ook al mit zukse grode, gitswaarde ogen, heur wat verdieverdaaierden mit tikjen. Waren ze meschain net n tikje te old veur, mor wel zol der wat van zeggen? t Leek kant n animoatsiefilm: der waas gain grond, mor wel t meroakels mooie idee van n lichtgruine grond en doar hupten ze op heur tuderge toontjes overhìn. Woorden schoten hom tekort bie zóveul ogenkost: wat n weelderge wupsteertjes, wat n spitskes, stattjes en stipdiggeltjes! Ien heur zieden jurkjes zagen ze der verdold knuterg oet.
Hai vuilde hom hier ien t Parredies haildaal op stee. Hai begon dizzent ien boeten ook te tellen: vannijs zesendatteg.
Ze hillen op mit tikjen en kwamen ien rieg op hom tou, terwiel dat ze zongen: ‘Aal wat ter veurkomt, dat gaait mit, al is t ook mor n appelpit!’
Ienains bleven ze stilstoan en bekeken hom nijschiereg.
Ain dee n stapke op hom tou. Hai, hai, hai, zo’n roeskevoeske toch, op zukse alderlaifste, leutje voutjes. Mit heur amandeloogjes keek ze hom allerlaifst aan. Heur stemke klonk as n tingelklòkje: ‘En nou wols dien gerief wel even bie ons hoalen?’ Oet ale raanke haalskes om heur hìn welde n zaacht gesnòk omhoog… Gesnòk wer gegiegel, gegiegel wer gegier. Kwam gain ìnd aan. Mit heur tere vingertjes wiskeden giebeltrientjes heur de troanen te ogen oet.
Amandeloogje sloug heur laange, swaarde wimpertjes weer op: ‘En doe dochs dat ons rozeknopkes votdoadelk veur die opengoan zollen? Din bis wel haildaal op biesterboan,
mien jonkje. t Is hier nait as woarstoe heer komze. Wie bennen hier ons aigen boas!’ En wichter gingen weer deur mit tikjen. n Pelzááier dat ze haren! Méér as onneuzel! En onder dij hemelsblaauwe koepel ston e doar mor wat te stoan, wis nait wat e doun mos of woar e hìn mos, doodschoonverlegen.
Bie zien haile levent haar e nooit zó’n aivege leegte
ien hom vuild. Mond dreugde hom der glad van oet.
