Boele

In t midden van de veurege aiw was der aan alles gebrek. Ook aan plietsiemensken. Der mös dringend nij personeel aannomen worden. En doar wör netuurlek wel ais n fout bie moakt. Ain van dij fouten was t in dainst nemen van Boele.
t Verhoal gung dat n sollicitant zien doem op n gulden drukken mös. As ze de gulden dan nait meer zain könden, was de sollicitant groot en staark genog en dus geschikt… Under Boele zien doem was de gulden nait te zain. Dat was ook zo west as der n rieksdoalder legen har.
Groot, staark en nait te neuzel. Mor geschikt? Nee! t Beste was um hum zo wied meugelk vot te stoppen. En dat deden ze op t leste ook. Zie muiken hum arrestantenbewoaker. Hoast n schaande veur de echte arrestantenbewoakers, mor t was nait anders. Zie mözzen toch wat mit hum. t Was woaraargens in de zeuventeger joaren. Slim drok op de cellengaange. Ale cellen bezet. Verheurkoamers ook. En zoas aaltied as t drok is, was der te waaineg personeel: Ain arrestantenbewoaker. t Waark luip hum over de schounen. Der was n avvekoat kommen dij mit zien cliënt proaten wol. Naargens n koamertje vrij. “Joa mor, t is slim belangriek dat ik even mit hum proat”. “Der is gain koamer vrij en ik kan mie gainent oet de bainen snieden”. “En toch mout ik even noar hum tou”, huil e de poot stief. d’Ainege meugelkhaid was dat e even bie zien cliënt in de cel gung.

Dat wol e wel. Ook dat deure dan op slöt gung. Veul tied har e toch nait: Zien auto stön bie n parkeermeter.
t Luip tegen drij uur in de middeg. d’Oflözzezen, in de persoon van Boele, was der net inkommen. Ale biezunderheden wörden aan hum deurgeven. Ain ding nait: t Bezuik van d’avvekoat.
n Ketaaier loater. Boele was in t ketoortje en har net zien eerste bak kovvie inschonken. Hai lag achterover in stoule. Vouten op toavel.
Op t paneel begunde t lampke van cel vattien te branden. t Zoemertje gung ook. Boele zedde lampke en zoemer oet en begunde aan zien kovvie.
Cel vattien meldde zuk weer. Mit zien doem op de spreekknobbe snaauwde Boele: “Wat wost”.
“Ik bin kloar hier. k Wil der weer oet”. “Dat willen ze hier aalmoal”. Inde van t gesprek. Mor nait veur laank.
“Ik wil der oet. Ik bin avvekoat”.
“Ik ook en doe most die de bek holden”.
Rust. Kovvie.
Dou begunde der aine op n celdeure te haauwen. En as der ain ding was woar of Boele nait tegen kön, dan wast dat wel. Hai stoof op hoge poten de cellengaange op.
Cel vattien.
Hai dee t loekje open en ruip: “Nog ainmoal tegen dij deure aanhaauwen en doe krigst n pak op penze, doe miesgaster. Ast der zo geern oet wost, most zörgen dast der nait in komst”. t Loekje wör dichtsmeten. Het zal um en noabie n uur loater west weden, dat Geert kloar was mit t verheur van n inbreker.
“Ik zet hum zölf wel even weer in zien cel”, zee e tegen Boele en luip mit kirrel de gaange op. Boele von t allaank goud. Dou d’inbreker weer achter d’iezern deure zat, heurde Geert geklop oet cel vattien. Hai dee t loekje open en vruig wat of der was. Kirrel in de cel vertelde dat e avvekoat was. Hou of e in dij cel trechte kommen was en hou of de kommunikoatsie verlopen was. Hai wol der wel geern weer oet. Boele wör der bie hoald.
“Din hast mor zeggen mouten dast avvekoat wast”.
“Dat heb ik ja zegd”.
“Lugst”, was Boele zien leste woord. Geert het dou nog n haile zet mit de man proat um hum rusteg te kriegen. Gramniedeg luip e loater tot t bero oet. t Was zien dag nait. Binnen vief minuten stoof e der weer in. Geel braifke in d’haand. Zeker te laank bie de meter stoan.