Bie n klokje achteròf
Verhoal, veurlezen in Grunneger Dainst van zundag 26 oktober 2008 in Olle Lutherse Kerk In Amsterdam, noar aanlaaiden van ‘De barmhartige Samaritaan” (Lucas 10)
Priester, leviet, Samaritaan en raaizeger noar n verhoal van Stephen Mitchell
Aan t índe van heur levensraaize kwammen priester, leviet, Sameritoane en raaiziger oet tied. Dou ze nkander in t hemels parredies weer tegenkwammen, pruiten ze òf um nog ain keer noar t café aan de weg van Jeruzalem noar Jericho te goan. n Soort reünie zeg man.
Priester komt eerst aan t woord en zegt tegen raaizeger:
‘k Von t hail slim da’k t ie nich holpen heb. Waist hou dat kwam? k Heb nich goud noar mien haart luusterd. Moar wizze waiten, dat gebeurt mie gain twaide moal” Noa priester kwam leviet aan t woord: ‘Leste keer da’k underwegens ho hail en aine mit pech huilp, haauwde hai mie en gong hai d’r mit mien golden hallozie vandeur. Kinst zeker wol begriepen da’k t in de buksem dee, dou k die liggen zag.’ Dou kwam Sameritoane:
’t Was gewoon geluk jong: k was op t goie ogenblik op t goie stee. Boetendes, t gong vanzulf: eulie en wien wadden d’r oet veur dak t er op verdocht was; kin mie nich heugen da’k tie verbonden heb. Kreeg d’r loater pas last van, dou ze zo mit mie wegluipen. t Is stoer as lu joe zo veren in kont stoppen. Aan t índe komt de raaizeger zulm aan t woord. Hij nemt nog n tikkel van zien Beerenburg en zegt:
‘Aingst begunt noastenlaifde dichtbie hoes.
Ask wat beter oppaast haar op dij gevoarleke weg van Jeruzalem noar Jericho hadden rovers mie ja hail nich te pakken kregen. Den haar k ze gewoon mit kopstubber op hazzens haauwen. k Wol joe aal drij om vergeven vroagen. k Bin joe aiweg dankboar; zunder joe haar ik t er ja nooit levent òfbrocht.
Proost’.
Mor net dou ze t leste klokje nammen en weer op hemel aanwollen, komt d’ezel binnen klundern. Hai zegt: ‘Ik heur wol dat dizze geschiedenis joe aal vaaier lozer mokt hef. k Heb allerdeegs t idee dat wieshaaid mit Beerenburg aan daipte won. k Heb t er nooit recht wat van zeggen wild en t wui mie ja ook nooit vroagd mor –en hai keek raaizeger
aan- heb ik joe den nait droagen?’
Joa lu, misschien was de echte dioaken wol de ezel. Barmhaarteghaaid komt biezetten oet onverdochte houke.
Ezel luip weer vot. Mor net veurdat hai mit zien rechterachterbain deure achter zuk dicht trok, ruip hai nog over scholder tegen zien òl boas: “Mor aander keer nich weer zo graimen mit eulie hur!”
(Noar n verhoal van Stephen Mitchell
(Parables and Portraits 1990) en vrij vertoald en aanvuld deur Hanne Wilzing)
