Beatrix Irene Coster
(1941-1942)
t Was mie vandoage even ontschoten,
mor op twijde maai was zai joareg.
k Kom voak aan t hoes veurbie
dat der al nait meer staait
in stroade dij aander noam kregen het.
Aigenlieks is der niks nog
dat aan heur herinnern dut, behaalven
n ploatje op stroade veur t hoes
dat der nait meer staait, woar of
zai woont het mit pa en moe
en negen bruirs en zusters,
dij ok nait meer wonen in t hoes
dat der nait meer staait
in stroade dij aander noam kregen het.
t Kin wezen dat zai nog wel ains aanwaait
as wind in t oosten staait, of oet
t westen waait om reden dat eerde draait
en wie nooit waiten zellen wanneer
oet wat veur hörn wind waait.
Beatrix Irene haitte zai, heur noamen
n leste gilp in woestijn van roeghaid;
miseroabele karavaan van twaalf minsken
achternoa keken vanachter gerdienen
veur roeten in hoezen dij der nait
langer meer tou doun. t Was heur eerste
boetenlaandse raaize. Aal wat ons schaaidt
van heur joardag is ons finail onthold
dat hampelt as n maanke hond over spoorliene.
