Austausch

Joarn lang ben ik bie muziekveraineging west, veur wel ‘t waitn wil Harmonie ’67 oet Stad.

Onze muziekverainegeing dee met aan wedstrieden en festivals.
Ook in boetnlaand.
Wie waarn oetneudegd in Lauenburg, stoef tegen de Oost Duutse grens an.
De maainsten zagen het zitten om door poar doagn hen te goan.
Mor der waarn ook poar dai de oorlog metmoakt haarn, dai het nait zagn zitten.
Haarn over wat der allemoal gebeurd was, zen ben nait te vertrouwn en zukswat.
Wie mozzen ze omproatn om toch mor met te gaon, ze waarn as muzilkant onmisboar!

En zo gingen wie met meer as hondertwinteg leden in twai buzzen noar Lauenburg.
Door ankomen wern wie verwelkomt en een dail wern onderbrocht bie verschillende pleeggezinnen.
Mor een dail woor ik ook bie heurde mos overnachten in groot gebouw, was vrouger en bioskoop west, stouln waarn der allemoal oet en nou wer’t gebruukt as sportzoal.
Wie waarn de eersten en konnen een mooie plek oetzuikn.
Op balkon, waarn wie mooi onder mekoar ja.
Mannen dai eerst nait metwoln luipn wat te moppern mor namen genougen met ook een pekkie op ‘t balkon.
Wie hebben de bern oetspraid en alles kloar legd veur as wie ‘s oavond’s noar berre mozzen.
Wie mozzen ‘s middags en soavonds nog optreden en gingen noar beneden, luipn deur de zoal dai toun nog leeg was.
Wie hebben ons optredens doan en kwamen ‘s oavonds loat weer an de zoal.
Deure wer opendoan, en wie noar binnen.
Zoal dai ‘s middags nog leeg was, was nou mudjevol. Aalmoal jonges en wichter.
Ain zee van sloapzakken en dekens, stoev tegen elkoar an. En overal bewoog wat.
En een gekoakel van heb jou, tuudehok was der niks bie.

Mannen dai eerst nait metwoln mopperden: “Bende, rötzooi, woor bennen wie beland.”

Groot dail waarn Duutse jongens en een aander dail waarn wichter oet Denemarken.
Dat was mie wat. Wie noar bovm. Gelukkig onze plekken waarn der nog.
We trokken onze ponne an en kropen in sloapzak of onder dekens.,
Mor man wat een kaboal door beneden.
‘t Was net stuvertje wisseln, je heurde ze tegen mekoar zegn: “Heb jij deze al gehad, dan neem ik die.” En ruilden van sloapzakgebruukster.
Mannen dai eerst nait met wollen aargenden zug blau.
Deense wichter kraaiden het oet. En jongens gedruigen zug as hoanen dai ‘t huile kippehok nog mozzen oafwaarken. Wat een toustand.
Jongs en wichter haarn kennesmoakn en austausch te letterliek nomen zol’k mor zegn.

Ain van de mannen dai eerst nait metwol haar zug van onder al oetklaid, trok zien uniförmjaz weer an, zette uniförmpet op de kop, ging stoan, vlak tegen balkonreeling an en bulderde: “Als joe nou de snauze nait houden, smijtz ik jullie der allemaal draus!!!”

En om zien woorden kracht bie te zetten sluig met vlakke haand op de balkonraand.
Ken ‘t nait helpen, mor ‘t leek net een Duutse kaptein of zukswat

Dat was Grunnings, Nederlands en Duuts deurelkoar.

Mor of aine het verstoan het betwievel ik, mor ‘t huilp wel.
‘t Was doodstil, angsteg stil.
Mor dat was veur ons nog nait alles.
Mot je je es indenken zo as dai man der ston, van bovm as mititair in uniförm mor van onder, en dat zat net achter ‘t balkonrailing, een spierwidde lange onderbrouk, met kruus beetje loag.
Dat was zon komisch gezicht dat wie blauw laagen.
Mor dat was nog nait alles, wat toen hoi ging stoan, zakte zien ondebrouk stukkie noar beneden.
En toen hoi klap op balkonraande gaf weer stukkie en hong het kruus tussen de knaien.
Wie dochten as zug nog kwoader moakt zakt zie onderbrouk heulemoal of tot op de enkels.
Wie haarn het nait meer.

Ging goud en haile nacht hebben wie niks meer heurd.
‘s Mörgens gingen wie noar beneden om ons te wassen, de man dai de jeugd woarschouwd haar luip ook met.
En je wil het leuvm of nait, jonges en wichter gingen stoan en bogen as knipmessen.
“Guttenmorgen Herr.”
Man luip deur mor knikte ze tou as ‘n hoge militair.

En echt dat is alle doagn dat wie door waarn zo blevm.

En toun wie op terugwege waarn noar Grunnen zee man: “Ben bliede dat ‘k metgoan bin, heb ze endeliek es terecht ken wiezn!”

Man haar zien oorlog geliek overwonnen.