As
As’t doe dien kop der bie hollen kinst as aandern
Heur kop der bie verlaizen en die de schuld geven,
As’t doe wizze van die zulf bist as aandern aan die twiefeln
Mor ook dij twiefel kinst begriepen,
As’t doe wachten kinst zunder muid te worden,
Of as der over die logen wot, dou nait aan leugens,
Of as ze die hoaten, geef hoat gain kaans,
En toch nait te klouk lieken, nait te wies proaten:
As’t doe dreumen kinst, en dreumen die nait de boas worden,
As’t doe dinken kinst, en dien gedachten gain doul op zuch worden;
As’t doe omgoan kinst mit overwinnens en rampzoaleghaaid
En dij twij bedraigers geliek temuide komst;
As’t doe t droagen kinst de woarhaid te heuren, dij doe sproken hest
Verdraaid deur schurken om n vaale te moaken veur onneuzeln,
Of zain dat dingen woar das’t doe dien leven aan geven hest, vernaild worden
En bukken en heur opbaauwen mit versleten raif:
As’t doe aal dien verdaainde op ain bult smitst
En alles inzetst in ain draai van kop of munt,
En verlaizen, en overnij begunnen bie dien begun
En nooit n woord oamen zelst over dien verlais;
As’t doe dien haart dien zenen dien pezen der tou zetten kinst
Die te dainen laank noa dat zai verswonnen binnen,
En zo vasthollen, as der niks meer in die is
Allend dien wille dij tegen heur zegt: “Hol vast!”
As’t doe proaten kinst mit minne lu en dien deugd bewoaren,
Of lopen kinst mit keunenks, en toch diezulf blifst,
As gain vijand of beste vrund die zeer doun ken;
As aale mìnsen mit die reken, mor gainain te veul,
As’t doe de menuut van kwoalek nemen vulst
Mit zesteg tellen van òfstand nemen,
Den is de oarde van die mit aal wat der in is,
En, wat meer is, den bist doe n Man, mien zeun!
(Noar n gedicht van Rudyard Kipling)