Appie

Appie, n joar of vievenvatteg, was mor n klaain kirreltje. De tied dat e t slim von dat e nait zo groot was, lag al wied achter hom. En hai was goud gezond, dus vot mor. Appie was nait traauwd en woonde nog bie zien pabbe en moeke. Wat zol e ook: moeke kookde en wasde veur hom.

Makkelker kon e t nait kriegen. En wat messchain nog wel t belangriekste was: moeke beheerde zien geld. Zölf kon e doar nait zo goud mit overweg. Hai har t wel pebaaierd, mor dat luip op niks oet. Non gaf moeke hom elke weke gewoon zien buutsgeld. Wat der overbleef van zien seloares zedde moeke veur hom op de bank. “Veur loater”, zee ze. Appie begreep nait persies wat of ze doar mit bedoulde, mor hai luit t mot veur wat of t was.

n Wichtje har e nait. Wel n poar moal aine had, mor noeit laank. Har e ook gain behuifte aan. En as e ais n moal behuifte har, dan gung e noar t Stad. t Kosde dan wel n poar cènten, mor dat was nait aans.

Appie was gemainteambtenoar en as zodoaneg belast mit t schovveln en haarken in t openboare gruin in zien woonploatse. Deur t waarken in de boetenlucht har e soavends noa t waarme eten de piebe mainstied goud oet. Dan was t even kraande lezen, wat televizie kieken en vroug op bère.

Mor in t weekènde was t n aander verhoal. Dan gung Appie noar de kroug. Doar trof e zien kammeroaden en dronken ze mit mekoar n poar gloazen bier en wör der kloaverjasd of knobbeld. Verder wör der besproken hou of t mit de FC Grunnen was. Doar vuil altied wel wat over te zèggen. En as dai thoes speulde, dan gungen ze doar mit mekoar hèn.

Appie wör deur zien kammeroaden voak veur de gek holden. Doar was e aan wend en kon e aiglieks ook nait zunder. Der was n moal aine dai von dat ze Appie nait al zo ploagen mozzen. Dat deden ze dou ook nait meer. Noa n week of wat vruig Appie of ze asjeblieft weer gewoon tegen hom doun wollen. t Vuilde veur hom net of e der nait meer bie heurde…

Op n waarme zömmeroavend zatten ze mit mekoar te knobbeln. Appie klabde net de beker understeboven op toavel dou der in ains aine zee: “Hee, Appie mien jong, doe leutje mieghummel, wat zai ik: hest doe nog hail gain tatoeoatie?” t Was in ain klap stil. Zie keken hom aal aan. Appie keek de kringe ais umtronne. Inderdoad, zien kammeroaden harren aal wel ain of andere tatoeoatie. Mor hai nait.
n Aander zee: “Joa, mor dat kìn nait. Doe wost der toch nog wel bie heuren, hèn?” Joa, dat wol e wel. Hai zee, dat e der waark van moaken zol. Dat leek d aandern n goud plan. Dai oavend wör der nait wieder over proat.

Appie kreeg al gaauw in de goaten dat n tatoeoatie nait goedkoop was. Doar kreeg e nait genog buutsgeld veur. En zien moeke vroagen um geld veur zuks wat? Nee, dat mor nait. Mor kommende vrijdag noar de kroug zunder tatoeoatie kon ook nait. En dus zedde hai zuk op n noavend in zien sloapkoamer aan t toaveltje. Mit n balpènne schreef e zien noam op zien bovenaarm. En dou gung e in de weer mit n vezekernspèlle en n potje inkt.

n Uurtje loater was t zo wied. Hai har t zwait veur zien kop van de piene, mor t rezeltoat mog der wezen: Zien noam in dikke letters op zien aarm. Zien maauwhemd kwam der net overhèn. Hai was recht groots op zukzólf. Non kön e vrijdagoavend mit n gerust gevuil noar de kroug. En dat dee e.

Hai trok n bloeze aan woarvan de maauwen net over zien tatoeoatie hèn vuilen. Under t knobbeln bewoog e zien aarm zodoaneg dat t blaauw van de letters der net n beetje under oet kwam. Noa n haalf uurtje was der aine dai t zag. En dou mös Appie mit t woater veur de dokter. Hai dee zien maauwe umhoog en luit zien tatoeoatie zain.

“Wat betaikent dat?”, vruig aine. Appie keek hom groots aan. “Non, mien noam netuurlek. Vinst t nait mooi”? Zien kammeroaden keken mekoar aan en dou weer noar Appie zien aarm. Zie wollen t inholden mor dat lukde nait: de aine laagde nog haarder as d aander. Ze gierden t oet. Der kwam gain ènde aan. En as t laagen even ophuil keken ze weer noar Appie en begunde t weer. Appie begreep der niks van. Hai keek noar zien tatoeoatie mor begreep nait wat der mis was.

“Doe bist mie n mooie oape, mien jong”, zee aine. En dat vonnen d aandern dou weer vrezelk mooi. n Aander huilp Appie oet de dreum en zee dat e ain ‘p’ vergeten was. “Apie” ston der in dikke letters op zien aarm. Appie duurvde haost nait te kieken, mor t was wel zo. Hai was n p vergeten. Hai laagde dou mor mit. Mor wel as n boer mit koeskellen.

Hai heurde der non wel bie, mor Appie het dai zömmer allain nog klaaier droagen mit laange maauwen. En as aine hum Oapie nuimde, dee e net of e gek was.