Antique-look

“Most es zain!” ruip Janneke mie bie zok. t Was haalfweg november dou mien dochter en ik al op de kerstòfdailen van Intratuin luipen te strunen. “Hou vinst dit?” vruig ze dou k noast heur stoan kwam. “Tussen kunst en kerst!” zee k ainegszins kripties. “n Hail artistiek kerststokje!” “Stokjé?!” zee Janneke. “Zeg mor gerust stók!” Op n verhogen stonden twij hoge, witte, vaarkante potten, mit op elk n woepsterd van n glimmende, rooie kerstbale. Laange, oetstekende takken en n snoer van kerstlampkes waren lösjes om baaide balen touglieks hìnvlijd en muiken der n modern, mor toch sfeervol gehail van. Aan d’oetìnden van de takken bungelde speuls wat kerstversieren. “Dat zol k bie ons ook wel lieden maggen en din n slag klaainer vanzulf,” zee k. “Zunde dat k gain gruine vingers heb.” “Huift ja nait!” zee Janneke, “want zit nait áin takje kerstgruin in!” Ik von t n grappege opmaarken van heur, mor k wol der toch nog even over noadìnken, veurdat k twij van dij dure potten kopen ging. En noadat ik t stillevent nog even goud van dichtbie bestudaaierd haar, heb ik mie oetìndelk toch mor eerst tevreden steld mit n deuze kerstkoarten.

“Ik vin Max wel wat veur die!” zee Janneke op spannende toon, dou we weer in d’auto zatten. “Max? Wèl is Max? En wat mout ik mit Max?!” vruig ik en ik keek heur doarbie schienboar zo verboasd aan, dat ze lagen mos. “Nee,” zee ze, “k heb gain aander man veur die in gedachten, hur! Max is n nije winkel, vlak bie Kijkshop, doar woar vrouger Super de Boer zat. Hai is nog mor net opend, mor ik bin der al hail even in west te kieken en doar liggen ook al k-wait-nt houveul kerstspullen. Net wat veur die en nait duur. En meschien binnen doar ook wel grote potten te koop, ja!” Dat mie dat haildal ontgoan was! Doar mos Oagje-Nijneers vanzulf wel even hìn en dat kon gain menuut laanger lieden! En Janneke kreeg wel geliek: k was op slag verlaifd op dizze struunwinkel, al vuilde t wel n beetje as vrumdgoan, want dou k al gaauw twij grote, rooie kerstbalen en n slinger van kerstlampkes veur mor n poar sìnten op kop tikte, was t net of ik Intratuin mit Max bedroog! Mor zo blift winkeln wel spannend vanzulf! En ook n sport! Wel zunde dat Max gain geschikte potten haar, aans was ik vot kloar west, mor och, t was ook ja nog lang gain Kerst. En Sunterkloas haar ook recht op mien onverdailde aandacht, al verslapte dij vot op dat ogenblik al weer dou Janneke zee: “Bie Aktion hebben ze vast wel grote potten en voazen. Zellen we doar nog even hìn goan en din noatied ook nog even noar Aldi?” Veur mien geestesoog zag ik al n kunstzinneg kerststokje op ain van mien vìnsterbanken verschienen, dat doar haar ik nog wel wat gesjaauw veur over! En ook bie Aktion haar k weer gelok, al waren de potten nait zo strak en spierwit as dij van Intratuin. ‘Antique-look’ ston der bie en ik von ze hail sierlek. En, last but not least, pries bevol mie ook beter. Wel jammer dat ze net nait aalmoal gelieke wit en gelieke hoog waren en ook de versieren was bie d’ain net even aans as bie d’aander, dat t vol nait tou om twij dezulfden bie mekoar te zuiken. Ze waren ook nog es loodswoar en ik mos ze van d’bovenste bred (wel bedìnkt zowat!) op de grond tillen om ook d’achtersten keuren te kinnen. k Haar jaze der beter bie oetdoun kind, want dou k ìndelk twije noar mien zin in d’winkelwoagen stoan haar, haar k swait op rogge stoan! En dou mos ik de rest vanzulf ook nog weer netjes terogge zetten, dat ik heb mie der mit wurgd! Janneke, dij in tied d’hail winkel deur west was, mos der om lagen dat k mie zó laank mit bloumpotten ‘vernuvern’ kon! Mor ze was t wel mit mie ains: winkeln is écht n sport!

“Heb ik t mie verbeeld,” zee Jaap, dou k weer thoes was en hai de nije potten op mien aanwiezen tot noa Sunterkloas noar boven bròcht haar, “of zitten der echt al borsten in t glezuur. En hier en doar is ook al n stokje òf, hest dat wel zain?!” “Vroag mor aan Janneke!” zee k, “want dij het mie oetlaagd dat k zo sekuur was! Is die nait opvalen din, dat bie baaide potten gelieke veul stokjes òf binnen? Doar heb ik ze op oetzöcht, want ze mouten der vanzulf wel gelieke schonnen oetzain as ze dammeet noast mekoar stoan!” Ik zee dat schienboar zo eernsachteg, dat Jaap mie wantraauwend aan keek. “Is die bie Aktion soms zo’n swoare pot op kop valen?” vruig e veurzichteg. Ik mos lagen en omdat k hom nait langer veur de gek holden wol, legde ik hom oet dat ze de potten mit opzet zó moakt haren, dat ze der vot al òld oetzaggen. “Antique-look hait dat,” zee k. “n Versleten of verweerd uterlek is noamelk hail trendy. ‘Deurleefd’ nuimen ze t ook wel hail geravvineerd! Net zo as ze ook wel mit spiekergoud doun: broeken mit van dij ‘mooie’ goaten bevubbeld, doar de roavels bie hangen of dij voal en voel lieken. Dij binnen voak ook n stok duurder dan geve broeken, dat snapst zeker wel!” “Tuurlek!” zee Jaap en schudde mit kop. En op hoast kinderlieke toon vruig e: “Woarom mag ik mien òlle broeken din allaint mor aan veur t roege waark boeten en nait veur noar schoule?! En magst aigelk ook wel hail zuneg wezen op ons trendy servies!” k Haar ons net elk n beker kovvie op toavel zet. Van mienent was aan d’raante n stokje òf en zienent was knitterd, mor dat zai je op t leste ja hailn’t meer! Mor Jaap haar wel geliek, zo bekeken was elke beker aigelk uniek. t Was net of de kovvie alderdeegs lekkerder smuik dan aans, mor dat kon ook van mien gesjaauw komen, vanzulf. Dou k verslag doan haar van mien dag mit Janneke, mos ook Jaap tougeven dat winkeln wel n sport was en dij oavend bin k din ook as n blòk in sloap valen!

Dou k de volgende mörgen tou bèrre oet stapte, vuilde ik t vot al bie d’eerste stappen: spierpiene boven in d’bainen! Wat stief en stram luip ik noar de keuken en terwiel dat k mie mit n sloaperge kop òfvruig woar of k dat wel aan te danken haar, zee Jaap, dij vot achter mie aan kwam: “Wat lopst ter ja trendy over!” Trendy?! Ik?! ‘s Mörgensvroug?! In mien pyama?! Wat was e ja aan t plazen! Dat vertraauwde ik nait haalf! Ik keek hom aan en zag hom gnivveln dou e vruig: “Hou hait dat ook al weer? ‘Antique-look’ toch?!” k Leuf nait dat t zien bedoulen was, mor k was inains kloarwakker! Dóarom luip ik ter over as n òl mìns! “Din mout k ja mor wat meer aan sport doun en wat voaker winkeln goan!” zee k op n vilaain toontje. “En dat huif k ook nait oetstellen tot Òl-en-Nij, want zeg nou zulf, hou stoer kin zo’n veurnemen nou wezen!” Jaap keek mie mit n pienleke blik aan as deden hom de spieren inains ook zeer! “Aigen schuld!” zee k. “Most mor gain sloapende honden wakker moaken! Dij bieten vot!” Al was t n beetje zuneg, hai kon der wel om lagen. “Mor ik paas veur t vervòlg wel op mit wat ik zèg!” zee e mit n zucht.

En zo kon t gebeuren dat Jaap en ik al in november touglieks gòie veurnemens haren!!