Touvalleg

“Woarom gaait pappe din nait mit ons mit noar t sunterkloasfeest?” vruigen mien twijlingzuske en ik aan moeke. t Was op n zotterdag en pa was vot noa t middageten mit n tazze vol raive wegfietst. “Hai mout bie aine n laampe aan d’boetenmure moaken,” zee moeke. “Dij is baange dat Sunterkloas aans in t duustern zien hoes veurbie ridt en meschien gain kedootjes krigt!” t Was nait aans, want Grietje en ik wozzen ook wel dat gain ain zo goud lampen aan muren moaken kon as pa.
En zo kon t gebeuren dat wie dij middag allaint mit moeke de grote, versierde ketine binnen stapten. De ketine van de febriek doar pa zien waark haar en doar Sunterkloas dij middag op bezuik kommen wol. t Was der al slim drok en dou wie zaggen dat ter ook veul voaders bie waren, muide t ons vot al weer dat pa der nait bie was. Mor de sokkeloademelk mit spekeloasjes derbie muik veul goud en doarnoa was t wachten op Sunterkloas.
Dou n man in n defteg pak om stilte vruig, omdat e mainde dat e wat bie deure heurde, wui t aal spannender. Noadat e eerst even in t ronde keken haar of elk wel netjes op stoule zat, dee e hail veurzichteg deure open, gluurde stiekom deur t gliefke, om doarnoa vot weer deure zachies dicht te doun. Hai haar zok nait vergist, zee e. Sunterkloas was der en dus mos der zongen worden. Doar klonk de meziek al en even loater zongen wie aal mitnander ‘Sinterklaasje kom maar binnen met je knecht’. Mor deure ging aal dij tied nait open! Zollen we nait haard genog zongen hebben, vruig de deftege man zok òf. Wie mozzen t nog mor n moal pebaaiern, zee e, en din n beetje haarder. En joa hur, dat holp, want doar kwam Sunterkloas binnen stappen, vòlgd deur twij Swaarte Pieten, dij elk n grote zak mit zok mit tòdden.
Noadat de deftege man Sunterkloas welkom haiten haar en hom noar de versierde stoule bròcht haar, wuiren de kinder ain veur ain noar veuren roupen om de bisschop n haand te geven, n verske te zingen en n kedootje in ontvangst te nemen.

Grietje en ik haren veul respekt veur Sunterkloas, mor nog veul meer veur de zak van Swaarte Piet en dou Sunterkloas ons bie zok ruip, grepen we mekoar din ook gaauw bie d’haand, om dij veurlopeg nait weer lös te loaten!
“Zijn jullie dit jaar ook lief geweest?” was d’eerste en vanzulf ook belangriekste vroag van Sunterkloas. Wie vonden van wel, mor Sunterkloas keek veur de wizzeghaid toch nog even in zien grote bouk. “Hmm…hier staat dat jullie gisteravond nog erg laat lawaai maakten op bed,” zee e. “Jullie vader heeft twee keer moeten waarschuwen. Klopt dat?!” Ons respect veur Sunterkloas wui nog groter as dij al was. Pa haar guster dus toch geliek had dou e ons woarschaauwde dat Sunterkloas ales gewoar wui! Beschoamd luiten we d’kop hangen en dou zaggen we ze: de schounen van Sunterkloas! Hailndal verboasd vertelden we dat ons pa nog mor net persies dezulfden kregen haar! Dat vonden n bult mìnsen in de zoal schienboar grappeg, heurden we, en Swaarte Piet haar der ook lol om, zaggen we, mor Sunterkloas zulf was der even stil van. Zo verboasd was e vanzulf! Noadat e zien schounen nog even goud bestudaaierd haar, zee e: “Maar dan heeft jullie vader die zeker ook gekocht bij schoenenwinkel Schott, net als ik!” Joa, doar haren wie ook aaltied ons schounen weg! Sunterkloas ging weer rechtop zitten en zee: “Dat noem ik nog eens toevallig! Dan heeft jullie vader zijn nieuwe schoenen vast ook aan op deze feestdag, net als ik! Dat wil ik wel eens even zien!” Hai keek de zoal in en vruig: “Wil de vader van deze tweeling ook even naar voren komen?” Der wui weer laagd, mor dou Grietje en ik vertelden dat e der nait was en hou dat zo kwam, keek Sunterkloas wel n beetje sneu. “Hè, wat jammer nou!’’ zee e. Hai streek zok hail even over zien board en zee dou: “Ik heb wel een idee!” Wie keken hom nijschiereg aan. “Eigenlijk mogen alleen kinderen hun schoentje zetten, maar laat jullie vader vanavond maar voor één keer met jullie meedoen met z’n nieuwe schoenen! Dan kan ik die toch nog mooi even zien!” Dou moggen we ìndelk ons kedootje oetpakken, mor pas noadat wie beloofd haren om in t vervòlg rusteg sloapen te goan.
Dou ale kinder heur kedootjes kregen haren, mos Sunterkloas ook al weer òfschaaid nemen, want hai haar t hail slim drok, zee e. De meziek begon weer te speulen en terwiel elkenain hom oetswaaide, zongen we zo mooi as we konden ‘Dag Sinterklaasje’.
Wie waren allaank weer thoes, dou pa der pas weer aan kwam. Hai haar t meschien wel net zo drok had as Sunterkloas, zee e. “Het e zok wel n beetje mit joe vernuverd op febriek?” vruig e dou. Grietje en ik kregen sikkom roezie, want aalbaaident wollen we vertellen van de schounen en dat pa zienent ook wel opzetten mog. Wat was e tröts dat e net zokse deftege schounen haar as Sunterkloas! Dou t veur Grietje en mie bèrregoanstied was en wie ons schou bie d’kaggel zetten wollen, pakte pa zienent ter ook vast bie. Noadat e der gaauw nog even mit zien maauw over vreven haar, zette hai zien schou noast dij van ons. Hai stopte der ook nog n appel in veur t peerd van Sunterkloas en zong zulfs nog n verske mit ons mit! Wie wozzen hailn’t dat e zo mooi zingen kon! Sunterkloas haar t vast ook heurd, want de volgende mörgen zat ter in elke schou, óók in dij van pa, n dikke, sokkeloaden letter!
En omdat e der slim zuneg op was, het pa nog joaren plezaier had van zien biezundere schounen! t Is nog voak n moal nuimd en elke keer weer vuilde hai zok din net Sunterkloas!