Ain roare klant!!

Het knusse winkeltje haar de taand des tieds glorieus deurstoan. Het bevond zoch in ain van dai stroaten rond het centrum. Het was nooit moderniseerd.
Alles was nog het olle. Het was ain klaain winkeltje en van onder tot boven volpropt met van alles. Van jarretels tot hupzelen en van knope tot elastieken kouzen. As ons pabbe ain boezeroentje neudig haar den kon hai doar misschain ook wel terechde.
Het winkeltje stroalde ain bepoalde rust oet as je der binnen kwamen.
Moeke en dochter stonden soam in de winkel. Zie konden de klandizie soms net aan. Der kwamen veul vaste klanten.
Het waren veural oldere minsen. Veul klanten kwamen der veur ain rits of knoop of pebaaiern het te kort aan wol zo goud meugelk op te lossen. De doames namen veur elkenain de tied. Ze muiken ain proatje en zöchten ondertussen de juuste knoop of ain koartje vaailighaidsspelden.

Het was ain deurdeweekse dag. Der waren nait veul klanten in de winkel. Moeke en dochter waren elk op ain gemoudelieke menaaier bezig.
De winkeldeur ging open en der stapte ain man noar binnen. Hai had zoch nait schoren. Der zat ain scheur in zien regenjas en hai druig cowboyleerzen.
Mor hai stond netjes op zien beurt te wachten tussen doames van middelboare leeftied.

Der was wat vrumds aan hom. Hai keek steels noar de moeke. Iedere keer as dai opkeek flitsen zien ogen weg. De dochter had hij ook al ain poar keer aankeken. Zie zag ook dat hai elke keer noar heur moeke keek.
Zie kreeg der de kriebels van. Ze vond hom mor ain roare snokkel.
Ze wuir der ruierig van. Dai vent mos de winkel oet.
Toun ze weer ain poar klanten holpen haar luip ze noar hom tou en vruig “Woar kin ik joe mit helpen”?
Heur vrundelke lach mokte hom onzeker. Hai leek teleurgesteld. Ik zuik aigenliek ain raime, antwoorde hai.
Dai verkopen wie nait, zee het wichhie.
“Jammer”. Hai keek heur langer aan dan neudig waz. Weer gleed zien blik opzie noar de moeke. Toun keek hai de dochter weer aan. “Nou, bedankt veur de muite”. Hai draaide zoch om en verloat de winkel.
Het wichhie keek hom even aan. Zie was opgelucht dat dai roare kwast vertrokken was. De mouder waarp ain körte blik deur het roam. Heur ogen touknepen asof ze zoch iets trachtte te herinneren.

De man luip langzoam de stroate oet. Veur zien ogen brandde het beeld van het winkelwichhie.
Dat was dus “zien dochter”. Wat ain oardig wichhie. Allendig woz zai nait “dat hai heur voader was”. En heur mouder mocht der nog aaltied wezen. “Wat ain stok”
Hai zol heur nait meer lastig vallen. Achttien was ze toun ze dat oaventuurtje hadden met heur baiden. Hai en heur moeke!!
Toun hed hai het nait aandurfd en heur ieskold in de steek loaten.
En nou was het te loat.
Zie leefden in ain andere wereld. Hai zol er nooit aan winnen.
Op deurrais had hai ze even willen zain.

Aan het inde van de stroat wachtte ain opzichtig geklaide, fel opgemoakte vrouw.
“Gevonden wat je zocht, schat”?
“Ze hadden het nait”, antwoorde hai kört.
Ze gaf hom ain aarm en soamen steveln ze dai drokke winkelstroate weer in.
Het was ain weerzain veur even!!!

Dit verhoal kreeg daarde pries bie de Grunneger schriefwedstried van Menterwolde.