Zundoags goud!
Dat wie as kwoajongen wodderrötten waren, was bie ons ien dörp aalgemain bekend. Mainste oaventuur was nou ainmoal bie, ien of op t wodder. Voak bie Wijsterdaip, mor dit oaventuurisbie n braide sloot beleefd.
Tegenover t hoes van mien olle schoulkameroad, lag n stuk laand woar zien oom n stuk of wat koien lopen haar en noast dat stuk laand lag haalf verscholen tussen de stroekerij n braide sloot woar wie n vlöt liggen haren.
n Vlöt dij wie moakt haren van wat olle plaanken en wat lege eulievoaten. t Was nog n hail kerwaai om dat gevoarte ien n kander te kriegen, mor mit wat lozeghaid en n hail wat endjes pakjetaauw, waren wie mor wat wies mit ons kunstwaark.
Dou wie hom ien t wodder deden, bleef e hail schier drieven en kon der ain van ons touglieks op, zunder dat e votdoadelk as de Titanic ien twijen brak en noar de bodem van dij ol sloot zinken zol.
Wie haren bie mien kameroad ien schuur n olle vlaggestok vonden, om net as ien Venetië as n gondelvoarder ons vlöt veuroet te drukken.
Dij ol sloot was hail daip en meters braid, ik leuf wel dik drij meter!
Op n zekere dag waren wie mit kander mit vlöt bezeg dou mien neef Paiter der aan lopen kwam. Hai was n joar of wat older din mie en k haar aiglieks mor waaineg verslag mit hom.
Wie nuimden hom aaltied “Hillie”. Vroag mie nait woarom, mor messchain was t om dat e der oet zag as n nerd. Zien hoar wer keureg ien n schaaiden kamt en hai haar ook zo’n dikke zwaarte fok op neus.
Hai vroug ons of hai mit doun mog, mor doar haren wie niks gain belang bie. Tegenswoordeg denk k wel es: ‘Wat waren toch n stel misbaksels bie nkander!’ mor goud dat was dou nou ainmoal zo. Achteròf wait elk mìns wel wat te verzinnen wat aans haar wezen mouten, of naitdin!
Zo as k eerder al zee, haren wie der gain verlet om hom bie ons groepke te loaten en hemmen wie nog pebaaiert hom òf te zoltjen, mor dat laip even wat aans din wie dòcht haren.
Neef Paiter wer haildaal glìn ien hakken en veur wie der aarg ien haren ston e midden ien sloot op ons vlöt as n piroat dij zien schatkist beschaarmen dee.
Wie werden op ons beurt ook helleg ien kop, mor wat wie ook tegen hom zeden, hai wol ons vlöt nait weerom geven. Paiter hiel hom vaast aan n dikke tak van n boom dij over sloot hing. k Zai hom doar nog stoan ien zien schiere goud. Mit witte zokken ien zien sandalen, körte boksem en n spencer mit n bloeske der onder, ston e doar as n acroboat oet t circus te balanceren op ons gekoapte vlöt.
“Nanananana… Joe kriegen hom nait weer trug!”
“Dat zellen we nog wel es even zain,” zee ain van ons en mit vlaggestok wer vlöt onder zien vouten vot drukt.
Doar hing mien neef Paiter aan dij dikke tak boven t wodder te jammern en te slingern as Tarzan ien de Jungle. Hai gierde t oet en woorden dij e zee, duur k hier nait te schrieven, mor k wait wel zeker dat joe doarzulf wat van moaken kinnen.
Laank kon e t nait volhollen en noa n zetje haar e gain keus en liet e mor lös!
Doar ging emit zien schiere goud…
Paiter smakte ien sloot, middenmaank t kroos. Helleg was e en wie? Wie konden van t laggen mor zuneg dreug hollen!
Volkommen glìn in hakken stoof Paiter wal op. Aal roupent en rerent kwam e achter ons aan en zol ons wel even te groazen nemen, mor wie waren der ientied al tussen oetnaaid!
Moeke Dam zat bie keukentoavel dou deurbèl ging. “Vast ain dij verlet om centen het!” dòcht ze woarschienlek, want elk dij doar over vlouer komt, wait dat e achterom mout.
Ze laip noar veurdeur en dòcht bie heurzulf dat t ook nog wel es Jehova’s wezen konden.
Dou ze deur open dee en zag wel of doar ston, haar ze denk ik hoast nog laiver had dat t n collecte of Jehovagetugen west haren…
Doar ston e… Paiter Torrengoa. Kletsnat as n verzopen kat, op t stoepke veur deur.
Mitzien schiere goud zwaart van t slik, sneerde Paiter al brollend van ellèn: “Mouten joe es even zain wat joen zeun ommaans had het!”
Bie t aanzain van Paiter mit kroos achter brillegloazen, kon moeke Dam mor ain ding doun en dat was laggen.
Rainder wer haildaal gek ien kop en begon tegen heur te roupen en reren: “Ik hoal mien pa der bie! Dij zel dij zeun van joe wel es even goud omzeumen!”
Moeke Dam mos aals mor haarder laggen en mit vergrèlde kop sprong Paiter op zien fietske en bèlkte nog, “Dit is mien zundoags goud, hur!”
Moeke Dam zee nog tegen hom dat zien moe wel n wasmessien haar en dat e hom mor nait zo drök moaken mos, mor Paiter was der al vandeur.
Hou of t bie mien neef thoes òfloapen is, wait ik nait. Ik denk dat mien tan Aanke zien goud wóssen het en hom zegd het dat e mor wat meer van hom òfbieten mos…
Tegenswoordeg, noa aal dij joaren hemmen moeke Dam en ik t der nog wel es over en net as doudestieds biggeln ons de troanen van t laggen over ons wangen… Dij aarme neef van mie!
