Zundagnoamiddag

De lucht is hoast groen – en ik buten
oadem – en onnertied jakkern de
loadewoagens over t laand om binnen te
kriegen wat nog ien de wiers leit te wachten,
veurdat t onweer lösbarst. Ik jakker noar huus
om mien eigen kostboare vrachtje op tied
onner dak te kriegen. De jongste hangt op t
stuur te sloapen, mor de oldste ontgijt niet
veul. Hij wordt angsteg as e de eerste dikke
spatten voelt en moant mij aan om haarder te
fietsen. Zien stemke klinkt ongerust, mor ik leid
hem of deur hem te wiezen op de
bedrievegheid om ons hen. De boeren bennen
gek ien e kop. Het zal de leste meugelkheid
wezen om nog gras ien e kuul te kriegen en de
gehoaste sfeer dut hoast surrealistisch aan
onner dizze hoge, dreigende lucht Wat liekt het
land nieteg dan, zo vlak, zo leeg, haalf
september…
Is het echt al n haalf joar leden dat ik
mij, verleid deur de eerste prille
veurjoarsstroalen, veur het eerst weer op fiets
op dit zulfde pad begeef? Achter glas leek t zo
mooi, mor de thermometer die dudelk nul
groaden Celsius aandudt, had ik toch wat
serieuzer nemen moeten. t Lutje wichtje op
mien stuur slept dizze keer niet, mor kikt met
bliede oogjes om zuich hen. Heur handjes
kleuren blauw, blauwer.
Hoewel de eerste kiewieten heur
opwachten al laank weer moakt hemmen, leit
het ies nog op de sloten en is de wiend
venieneg kold. Het korte gras wordt deur de
wiend plat op t land henleit en richt zich nou en
dan, host vergeefs, weer op. De vlakte van t
laand is mor schien. Ien dit lege laand vallen
ien de winter de hoogten en leegten des te
meer op. Eeuwenold laandschap dat ooit, toen
de zee heur terugtrok, deur iemege mensken
zo bewaarkt werd, joar ien, joar uut, dat er
vruchtboare landbouwgrond veur ien t stee
kwam. Mor de olle slenken hemmen heur
onuutwisboare sporen achterloaten.
Noar Nijhoof mor. Ien de Eisseshof
kenst n kopke kovvie kopen en as t geluk hest,
hemmen ze der ok wel wat bij. Met dizze kolde
mag je jezulf wel belonen as je de deur
uutkommen en, belangrieker nog, dat lutje
wichtje roakt aans stok en steen verkleumd. Ze
moet eerst opwarmen, veur we weer op huus
aan kunnen. Ze kan aans wel n ofkeer kriegen
van fietsen met mamme.
Op Nijhoof aan. Op de Frytumerweg
zigst aan de hoogte woarop beide boerderijen
bouwd bennen, elk met de kont noar de weg,
dat t n old stee is. Hoe zol t pad der uut zien
hemmen, toen de eerste boeren zich hier
vestegden? As ik op dizze plek aankommen
ben, voel ik me aaltied ver of stoan van de
tegenworege tied. Hier liekt alles zo
oorspronkelk. Mor schien bedrugt, Brussel
bepoalt ok veur dizze boeren of t der op of der
onder wordt. Al haar n machtege haand t dörp
der ok hen plempt, zo leit het der bij. Een
ansichtkoart. Anton Pieck zol der niks met
kend hemmen, want het dörp is niet lieflek,
mor koal, stoer, zunder opsmuk, as de
volksoard. Zichzulf. Loat ze ien de randstad
mor niet wieten, dat hier zulke pareltjes
bennen. Wel wacht der op busloadings
Japanners met n gids?
De kaggel snort en de kovvie is goed.
Het wichtje het de gelagkoamer tot heurent
moakt. Heur voetjes daansen over de
versleten planken, heur blauwe handjes
kriegen weer heur normoale kleur. De
slagroom van mammes appeltoart lepelt ze
tevreden op. Ze het nog gien verstaand van
natuur, van landschap of oorsprong. Mor op n
dag zal ik heur vertellen hoe beveurrecht ze is
hiér op te groeien. Ik zal heur de liefde veur
dizze omgeven bijbrengen. Veur de twee
zwoanen die kroakend overvlogen, toen we op
Nijhoof aanreden. “Kogel, kogel”, riep ze
bliede, toen ik ze heur aanwees. Heur tied van
mobieltjes, en God wiet wat nog meer, komt
wel, ooit. Eerst zal ze de geneugten van dizze
eenvold ervoaren.
Kom wicht, we goan op huus aan. De
kaggel thuus snort ok.

(Uut: “Aigen waark”, cursus Grunneger
Toal ien Noordhörn 2006)