Zulfgesprek

Guster hebben wie eindelks tied vonden om t deuske mit nijjoars- en kerstkoartjes op te roemen. Aans as dat wie wìnd waren, is t stoapeltje nait promoveerd noar zolder of aargens opborgen in kaaste, mor is rechtstreeks noar old-pepier-bakke transpertaaierd. De reden woarom zit verbörgen in verhoezenscircus van n dik joar leden, dou wie onze komplete kerstkoartenversoameln van 46 joar deur de pepierversnipperoar jacht hebben.
Monnikenwaark.
Ainegste wat overbleven is, is n lieske mit noamen. Opdat wie over 11 moand gainent vergeten.
Wat ik weschienlek ook nooit vergeten zel, is t stokje van mr. Bean. Dij male sniebone, dij in dezembermoand n kerstkoartje schrift, in n kevort stopt, der n pozzegel opplakt, den bie zokzulf onder deure deurschoft en noa de klop op de deur hogelk verboasd en blied verrast is, datter n koartje op de matte ligt.
Malloot.
Hou bedenkst t.
Bovenstoand verhoaltje komt in n hail aander licht te stoan, as k zundag zotterdagkraant onder ogen krieg en t cursiefje ‘Denkwiezer’ van René Diekstroa lees. Veur wel t nog nait wos, Diekstroa is psycholoog en stokjesschriever in Dagblad. Zien verhoaltjes binnen oet t leven grepen en griepen terogge op levensvroagen van lu – veronderstel ik -, dij wel ais bie hom op de divan legen hebben.
‘Je belangrijkste nieuwjaarskaart,’ kopt t zotterdoagse artikel.
t Is mr. Bean, dit keer zunder beeld, mor mit woorden. En juust de woorden doun der tou.
De man, woar t om draait, schrift aan zokzulf:
‘Beste …….., zorg dat je doelen nooit opraken.’
Punt?
Nee, komma.
‘Wìnstekst waarkt,’ zo stelt de man, dij zokzulf op n koartje traktaaierd het, ‘as t hom noar diezulf stuurt, mor het nog meer effect, as t elke keer dast de tekst onder ogen krigst, de woorden haardop, of minstens fluusternd oetsprekst.’
De man haar oet t onderwies kommen kind. Ain van d’eerste pedagogische lezzen, dijst op kweekschoul leerst is noamelk de les:
‘Herhoalen is de beste leermeester.’
Mor is der is meer.
Gesprekken, dij je mit joezulf hebben, binnen, of kinnen beslizzend wezen veur joen aigen leven, zulvens veur overleven.
Tot zover Diekstroa en t nut van zulfgesprekken.
k Heb t der aiglieks t haile weekìnde best wel stoer had. Mit dizze wieze lessen.
t Woarom zel k perbaaiern oet te stokken. Meschain klinkt t wat overdreven, as k zeg, dat zokswat as zulfgesprekken doagliekse kost veur mie binnen. Allewel, t zulfgesprek van de psycholoog zit toch n tikkeltje aans in mekoar as de gesprekken dij ik mit mien betere ik, mien alternatieve ik voer.
Mien alter ego is noamelk n klier, n haile dikke klier. Perbaaiert mie aingoal n aandere rol aan te smeren in mien aigen film. Hai zöcht aaltied op de maist vervelende mementen roezie en t laifst zit e mie vlak veur t sloapen op de nekke. Hai is n problemenzuiker, n roeziekribber, dij nooit opgeft en pas t gesprek stoakt as e maarkt dat de vijand zok overgeven het.
Mien sloapproblemen, zo snappen ie intussentied denk ik wel, kommen dus nait oet de locht valen. Nee, zai kommen gewoon van binnenoet. Heb ik veur mien gevoul zoaken netjes op n riegie, schopt mien aigen twievelzaaier de boudel weer in toeze. Kin k weer vannijs aan mien denkbaauwwaark begunnen en nije plannen smeden.

Noa de verhoezen van de Wieke noar Kiel, ongeveer anderhaalf joar leden, heb k n zetje in de hoop leefd, dat mien ‘gesprekspartner’ in t olde hoes achterbleven was. Niks bleek minder woar. De wìns is voak de voader van de gedachte en tegenswoordeg zit hai al weer as in zien beste doagen op zien troon.
En toch binnen der noa onze vernijde kennismoaken nije inzichten boven kommen drieven. Noa eerst n zetje te hebben perbaaierd zien aanwezeghaid te negeren – wat dus op n flottje oetlopen is, omdat dwaarsbungel persé heurd worden wil en aal haarder begon te bandiezen – heb k sunt kört n aandere tactiek invoerd.
Hou dat deroet zugt?
Aiglieks hail simpel, ik geef bie tegensproak – en woar k aans votdoadelk op kaaste zat – hom tegenswoordeg gewoon geliek.
En.. t waarkt. Onze gesprekken binnen binnen de körtste keren doan.
Of k hom allendeg monddood moakt heb, of dat ik hom vermoord heb, is nog de vroag.
Ainegste woar k nou nog wel mit zit is de vroag of hai mien verhoaltjes mitlezen kin.