Zukswat ken je toch gain ‘pech’ nuimen!

Margie hèt drok, ze krigt verziede.
Even tellen: ain, twij, drij, vaaier, vief, zes schepkes kovvie in filter, goud aanstampen, woater in koffiepot, deksel der op, kloar.
As e dammee komt, huift zai allain mor meer knopke in te drukken en ken kovvie deurlopen.
Kouk òfsnieden, op schuddeltjes leggen, melk en suker op toavel, nee niks vergeten.

Rap noar gaange lopen, in spaigel kieken, kame deur t hoar, joa t zit schier. Verdold, ze wordt al n beetje gries, mor wat wil n mens, dat heurt bie leeftied, Pait is ja al sikkom koal!
Joa Pait… ze haren mekoar al n moal of wat trovven bie Jan en Lize, vrunden van vrouger.
Lize dee niks aans as van hom snaren. “Ainzoame man Margie, mor deur en deur betraauwboar en fersounlek, wie hebben t trovven met dizze noaber, hai is postbode west, lopt voak even aan.”
Lest was Lize joareg en was e der aankomen mit n boske bloumen.

“Bist doe der ook weer Margie, most dommee ook ains kieken in mien hoes hur, kenst zain dat ik boudel al mooi op stee heb.”
Eerst komen ze mit n kander aan proat over van alles en nog wat. Elk hèt wel wat beleefd in zien leven!
Pait vertelt geern over zien leven as postbode en wat e wel nait aalmoal mitmoakt hèt.

“Ie mouten waiten lu, ik was aaltied bliede as ik weer bie opoe Smit aan t Achterloantje was, ze ston voak al bie veurdeure te roupen: “k Heb n kan kovvie kloar hur, kom die mor gauw waarmen.”
Wie as postbodes nuimden heur den ook aaltied ‘Kan Koffie’, sneu dat ze nait meer onder ons is”, en den tegen Lize: “Margie en ik goan n ogenblikje noar mien hoes, ik wil heur mien spultje groag zainloaten, wie binnen der zo weer.”
Doar aankomen, prees Margie hom vanzulf, har ainglieks ook wel zain dat nait alles in òdder was, mor ja, n man allènneg…

Vanoavend komt Pait bie heur op verziede. Och, as ze eerlek is, verdrait om Hinderk, heur man, dij heur zo vroug ontvalen is, slit wat òf en ze mag Pait wel en… verder wil ze nait denken.
Rammelt der aine aan achterdeur? Joajoa, doar heb je hom al.
Paiter Diekhoes, schier in de klaaier, schounen poetst, mooi glad schoren, hai kon zo noar pelais van de keunenk goan.
“Bist mooi op tied, Pait, loop mor deur, zuik die n makkelke stoule oet, hest vast wel drijketaaier fietst om hier te komen.”

Noa wat hèn en weer geproat komt kovvie op toavel.
Wat is dat nou, trillen heur d handen n luk beetje?
‘Margie, Margie, wat mankaaiert die wel, zegt ze tegen zukzulf, doe bist ja in dien aigen hoes en zitst naargens aan vast’.
Pait zit duudlek op zien gemak, net of e hier al veul voaker west hèt.
“Gezellege koamer, Margie, dien bloumen op vensterbaank doun t beter as mienent. Krieg ze nooit aan blui, vergeet voak om woater te geven, mien moeke zol vrouger wel zeggen: ‘ze hebben lepelzaikte’.” Zo teutjen ze hail wat òf, verdrait, geluk, zaikte, alles komt veurbie.

Den inains begunt torenklok te luden: elf sloagen gaalmt e over dörp!
Woar is tied bleven, oavend is omvlogen!
“Doe most opstappen, Pait, bist nog laank nait weer in hoes, wie worren toch nait oetproat.”
“Doar hest geliek aan wicht, ik heb as òfsloeten nog n hail mooi verhoal en den stap ik op: t Was op n dunderdag en wat mie dij dag overkomen is! tGebeurde stoef in buurt van ‘Kan Koffie’ en der lag mie toch n bult snij…”

As tied van òfschaaid nemen is, binnen ze aalbaide wat schieterg.
n Haand geven of ‘moi hur’ zeggen?
Baide vuilen ze wel aan dat t ainglieks wel n beetje meer wezen ken…
Ze strikt hom den mor over waange, dat is ook ja hail mooi!
Den: opstappen en weg wezen!

Wat is dat?
Pait staait al weer noast fietse!
“Margie, wat n pech… k heb n lekke baand, verdold, hou ken dat nou en k heb gain raive bie mie om te plakken, hest n fietspompe?”
Den is t pompen gebloazen, mor hou Pait ook pompt en pompt, baand lopt net zo haard weer leeg, is zo lek as n teemze.
“Ken k dien fietse lainen Margie, ik ken toch om dizze tied bie gainaine meer aanbellen, elk is in daipe rust.”

Margie heur hazzens kroaken… Mörgen is t heur oppasdag bie dochter Alie, dij rekent op heur, ze mout fietse ja zulf bruken!
“Der zit niks aans op jong, doe most hier blieven, most mor op baank sloapen, wie zain mörgen wel weer, zet fietse mor in schure.”
“Margie, doe denkst toch zeker nait dat ik baand met opzet leeglopen loaten heb?”
Kiek, dat was nog nait bie heur opkomen, ze kikt noar zien eerlek gezicht en noar zien mooie blaauwe ogen, schudt drifteg kop hèn en weer. “Hou komst der bie jong, ik ken die toch, wie drinken nog n borreltje veur schrik.”

Ze binnen aalbaide wat verlegen met dizze toustand en zeggen nait veul meer.
Wat loater raaist de ain òf naar sloapkoamer en d aander strekt zukoet op baank…
Dat duurt nog gain tien menuten, of t licht in koamer gaait al weer aan en staait Margie in nachtponne in koamerdeur.
“Kom van baank òf, Pait, zoast nou gaait… ik heb ter gain vrede mit, dou schounen oet en kom noast mie op mien bèr liggen, dij is braid genog en ligt vast beter as op dij haarde baank.”

t Is even wennen zo soamen op ain bèr, mor ze binnen baide oareg gaauw in sloap valen, mor… dat ken ook van dat borreltje komen vanzulf.
Ie vroagen joe of hou t òflopen is mit Pait en Margie?
Goud! Hai komt geregeld langs en zet fietse doadlek al in schure!