Zörg om Zörg in de Zörg

Wel denkt doar nait ais aan, veuraal omreden d’hoge lu in Den Hoag doar zo op bekrìnzeln. Sikkom elk kin op n gegeven moment in zien leven veur de vroage komen te stoan van: “Hou mout t nou din wieder?” Wat is t din mooi dat ter instanties binnen zoas t “Woon – en Zörgcentrum Veur Anker” op t Hogezaand. (Woarmit ik aander instanties nait te kört doun wil) Wat is t den mooi dat ter ook vrijwillegers binnen dij dij Zörg mit ondersteunen, elk op zien aigen menaaier en meugelkheden. n Dankboar gezicht van joen older medemins is de belonen.

Dou der vroagd wur of ik wel mitwaarken wol aan t bezörgen van moaltieden vanuut t Veur Anker, haar ik t op mien menaaier noatuurlek nog drokker as hounder tegen poaske, mor dou mien Jozientje zee: “mit omlopend waark zeker,” was ik ter gaauw kloar mit en heb mie aanmeld.

Nou mouten ie vot nait denken dat dat mor zo kloar is, nee je mout echt solliciteren. Veur t eerst in mien leven. Alderdeegs joen sofi-nummer willen ze waiten. Dij heb ik as pensioun – trekker en vutter nait invuld, omreden t laifdewaark old pampier is. Ook heb ik mie overtugen loaten, nait n boanenpoeler of Melkertboaner of zokswat in de wege te stoan.
Sunt kört bin ik nou as vrijwilleger “toaveltje dekker” aansteld en bie pad.
Je kint noatuurlek nait alles noavertellen mor je beleeft din ook wel ais biezundere dingen en ik docht, loat ik ze mor ais optaiken veur mien poezieboukje.

Ik heb noamen en zo wat deurmekoar huzzeld en as ie denken dat kon dij of dij wel wezen, din is t n aander.
Wat ik nait veraander is t schriefwaark in t Grunnegs, omreden de mainste van ‘mien klanten’ zeg mor dij toal bruken omreden t heur toal is woar ze mit opgruid binnen en soms ook nait aans kinnen.
De oldskes waiten persies wanneer de ‘dekker’ komt en hebben veulaal deur al aan stoan.

Aal n moal ofwat was ik bie vraauw Bultje aan t Singeltje west, mor dij dag was deur nait lös. Ik belde aan en noa wat gestommel klepperde ze wat mit de braivenbuzze hin en weer en ruip mie tou: “ie mouten nait binnen komen her, mien piepie is der uut.”
“Joen piepie der uut,” zee ik. “Joa,” zee ze. Ik heurde heur aalvot om heur piepie roupen. “Piepie, piepie, piepietje, piep.”
“Is der wat mit joe loos vraauw Bultje,” ruip ik deur de braivenbuzze.
“Piep, piep, piepie. Mout moeke nou eerst kwoad worden. Dit is leste moal west, dastoe der uut komst.”
Ik belde mor weer aan. Noa n ogenblik ging deur op n gloepke open.

“Gaauw noar binnen,” zee vraauw Bultje.
Ik haar amper tied om mit mien bakjes mit eten over drumpel te komen. Vraauw Bultje keek mie wat verwildert aan.
“Vanof 7 uur zit ik al achter hom aan,” zee ze “mor hai wil nait lustern.”
“Wat heb ie t ja nog duuster hier vraauw Bultje,’ zee ik.
“Joa,” zee ze “gerdienen kinnen nait open omreden ik denk dat piepie tussen t plefon en gerdienstok vast zit.” Ik keek omhoog en zag wat geels. Doar zat heur piepie, n knarie.
t Deurtje van de kooi ston open.

“Hou krigt e dat kloar,” vruig ik.
“Hai mag aal mörns van 6 tot 7 even rondvlaigen,” zee vraauw Bultje “en gaait din vanzulm weer onderdak as t zien tied is”.
Ik kreeg der zulf wat lol in en zee: “ik zel brandweer wel even bellen vraauw Bultje, din komt dij wel mit de ledderwoagen, mor k zel zulf eerst ais kieken wat ik doun kin.”

k Heb n keukenstoule pakt en piepie uut zien lieden verlöst en t gerdien aanzied schoven.
“Zel k joe gaauw n kop kovvie inschenken,” vruig vraauw Bultje.
“Dou dat mor nait,” zee ik. “Wie stoan op tied en directeur klokt ons of.”
“Nou din n aander moal mor, ie worden bedaankt!”

Men zegt wel ais: ‘n loopse hond bie pad lopt aaltied wat op,’ en zo is t ook mit n ‘toaveltje dekker’, je moakt van alles mit. t Is allain zo jammer dat je gain tied hebben om n proatje te moaken, doar is mainsttied meer verlet van dan n bakje eten.
Lestdoags mos ik noar vraauw Kremer in t Hofje. En as t tegen zit, din zit t ook tegen. Lift was ook nog in reperoatsie, dus kon ik trappen lopen noar vief hoog. Noa vief menuten uutpoesten belde ik aan, en kon maarken dat vraauw Kremer t even te kwoad mit zokzulf haar.

“Binnen ie mien poesie ook tegen komen,” vruig ze.
“Joen poesie,” zee ik. “Wat veur kleur het e.”
“Blaauw, mit bonde vlekken en n krul in steert,” zee ze mit n kloet in haals.
“Blaauw?” zee ik.
“Joa, blaauw, mit n belletje.”
“Ie mainen zeker met n blaauw baandje om haals,” zee ik, en laip deur noar de keuken en zedde heur moaltied op de magnetron.
“As ie hom tegen komen,” zee ze, “zeg din mor dat e der nait weer inkomt.”
“Ik zel der om denken vraauw Kremer, hou hait e?”
“Kwienie,” zee ze.

Noa nog wat hin en weer geproat over Kwienie nam ik de raais noar beneden weer aan, en dou ik weer poesend en stìnend beneden ston heurde ik n kat jaauwstern. Hai haar n blaauw baandje om haals. t Was veurvast vraauw Kremer heur Kwienie. Ik keek hom aan en zee: “t liekt nait best mienjong, doe magst ter nait weer in.” “Miauw,” zee e, “miaauw.”

Goie road was duur. Ik zedde mien lege etensbakjes veur de kapotte lift. Kadde luit zok zo mor vangen en omreden vraauw Kremer nait zo goud meer in de bainen is besloot ik om nog n moal de trappens op en deel te goan noar viefhoog.

Mit swaait veur de kop belde ik weer aan.
“Kiek vraauw Kremer hur,” zee ik.
“Hier is joen poesie. Serviece van t Veur Anker.”
Ze keek mie aan en zee: “dat, dat, dat is mien Kwienie nait. Ik zee toch, mit n belletje.”

Op dat moment wol ik dizze Kwienie wel van viefhoog noar beneden stuitern loaten. Riddersloagen was k.
“Eet smoakelk vraauw Kremer,” zee ik en ging weer op weeromraais noar beneden, kadde onder aarm. Vief moal 18 tree. In gaauweghaid rekende ik uut dat ik dij mörn din 360 tree had haar. En of de duvel der mit speult, dou ik beneden was ging de liftdeur open en stapte de monteur der uut, in zien kielzog n kadde mit n blaauw haalsbaandje, krul in steert en n belletje dij vrolek klingelde. Ik mout toch mor ais mit direkteur proaten docht ik, hou ver of de service van t Veur Anker gaait. Mien collegoa, dij in d’auto zat toeterde. Bekòf bedocht ik mie dat ik beter in t omlopen waark blieven kind haar.

Vrumde dingen moak je ook mit. Neem nou ais ol Oarend Tuun. Volgens pampieren mout e 92 joar wezen. Dou ik doar d’eerste moal kwam, belde ik aan en t was net of der n sirene ofging. Ik schrok ter van. Deur ging automoatisch open en ik laip deur noar de keuken mit mien prakje. Koamer haar mor ain kleur, donker broen en deur de rookvloagen hin, kon ik in n hörn n man ontdekken dij in stoul zat. Ain kwaalm aal kwaalm.

“Goidag,” zee ik en begon n beetje te roggeln. Oarend Tuun kin wel rookvlaais worden zo benaauwd was t ter.
“k Zel even roemte moaken,” mainde ik te verstoan. Mit veul gestìn kwam e in t ìnde en schommelde noar de keuken. “Zet hom hier mor hin, noast de trom,” zee e.
En of t zo wezen mos maaide hai in loop mit, n komke van t aanrecht of, dij aan diggels ging op vlouwer. Hai haar niks in de goaten. Ik docht loat ik ol boas mor even helpen en begon t diggelgoud mit vout wat biemekoar te schoeven op n kraante, dou ik tot d’ondekken kwam dat zien vaals gebit in t komke zeten haar. k Heb de haile brut mit kraante en aal op t aanrecht achter loaten en docht, zo’n man kin toch nait allain meer in huus wezen? Doar mout meer omdenken bie komen.
Vandoar ook d’aanhef in t stukje, en n noodkreet noar Den Hoag mien
“Zörg om Zörg in de Zörg.”