Zo’n olle kerel
t Heugt Gezienus nog goud dat ol buurman, dij ondertied al zo’n negenteg is, n moal tou appelboom oetkledderd is dou dij viefensesteg was. Haar bain der bie broken. Haile buurt proatte der over en oordail was west dat zo’n ol kerel nait meer ien appelboom thoes heurde. Gezienus zien ollu haren der as vattegers ook zo over docht, dou.
Dou hai noa zien traauwen op kaalverkaamp zulf n appelhof aanpoot haar mit jonge appel- en pereboomkes haar e doar nog wel ais aan docht. Zol hom toch nait gebeuren mouten as bomen groot waren en vol zaten met appels en peren dat hai ook zo te laand kommen zol. Mor hai was ja aaltied veurzichteg, docht e, en zo’n voart zol t din wel nait lopen en boetendes waren ie der ja zulf bie.
Mor dou boomkes groot waren en der appels en peren aan zaten, was t toch n moal sikkom verkeerd goan. Haar op trap stoan op bovenste tree, dou ain poot van trapke votzakt was ien grond. Hai haar hom nog krekt aan n tak vastgriepen kind. Hai haar niks tegen Geesje zegd, mor doagen dernoa wel slim veul spierpien had. Ien tied was e ook wiezer worden en nou kwamen poten van trap haitied op n plaank te stoan. Zo kon e rusteg wieder zien emmers vol peren en appels plukken. Overaal sleepten zai tazzen vol fruit mit noar tou en elkenain was aaltied wies mit zien roodkokende stainpeerkes en dikke goldrenetten veur appeltoarten bakken.
Dou wer t vannijs haars en mit haars kwamen störm en wiend vanzulf. n Moal, begun november, haar t slim störmd en bloaren waren dij haars vroug van bomen òfvalen. Doags noa störm was Geesje aan t blad hemmeln goan op platdak boven keuken en Gezienus haar nog zegd, dat zai goud oetkieken mos dat ze nait omdeel valen zol.
‘Och’, haar zai zegd, ‘Doe waitst toch wel da‘ k aaid veurzichteg bin?’ Dat was ook zo. Geesje haar blad van dak òfveegd en dou zai weer ommeneden kommen was, haar zai ook waark veur Gezienus had. ‘ Doe mos mie dammee bloaren nog even tou krimp oethoalen’, haar zai zegd.
Gezienus vot mor op slovven noar boven tou. Geesje haar nog roupen dat ter ook weer nait zo veul hoast bie was en dat hai eerst slovven oet doun mos. Mor Gezienus kroop mit slovven aan op dak. ‘Deur stroeve zolen van slovven kin k makkelk bie dakpannen omhoog kroepen’, haar hai zegd. Ien krimp lag veul blad en dou hai dat ter oethoald haar, mos e ommeneden. Mor nou was t n hail aander verhoal. Ien krimpgeut waren stroeve zolen van slovven nat worden en zo glad as snöt. Hai haar hom mor goud aan dakgeut vastholden. Dou mit ain gladde zool op pannen … mor hai haar vout nog nait op gladde paan zet of doar was e al hin gleden en eer e t wis, haar e ondersteboven aan geut hongen mit ain vout onder onnerste pannen van veurdak en hangend aan baaide handen aan geut van t veurìnd. En doar hong hai. Votdoadelk was t verhoal van ol buurman, dij te appelboom oetkletterd was, hom deur kop hin schoten. Vout dee wat zeer doar onner paan en paan optillen mit dij vout wol nait. Op t leste kon e hangend aan ain aarm, mit aander haand dakpaan doar vout onner vaast zat wat optillen en zo kwam e vrij en kon e hom op kont bie pannen deel glieden loaten op plat dak.
Dou hai weer ien keuken kwam, haar e zegd: ’t Is oplöst heur, krimp is schoon, mor ankommend joar roup k der n jongkerel bie om kerwaaike te doun. Mie wordt t gevoarlek zat’.
Geesje zee: ’Joa, t ging der doarboven orreg om weg, heb k wel heurd, mor k bin blied dat bloaren der oet binnen, zodat ter gain lekkerij kommen kin.’
Aanderdoags haar Gezienus min lopen kind, haar last van vout had. Dij zel wel wat kneusd wezen, haar e docht. Dou ol buurman even aan kwam, haar dij Gezienus vroagd wat of ter loos was mit vout.
Gezienus haar wat mommeld over oetglieden en zo over natte bloaren.
Ol buurman haar hom slaauw aankeken en hom vroagd: ‘Wastoe guster aan t gimmestieken aan geut?’ Hai haar t mit stomhaaid aanschaauwd vanoet zien sloapkoamerroam, zee e, en tegen zien vraauw zegd dat Gezienus hou oller hou gekker wer en nou al op kop aan geut hongen haar. Geesje wis nait wat dij heurde en het nog n zetje wat noaprutteld.
Joar dernoa het Gezienus kerwaaike oetbesteed aan jonge garde.
