‘Zo gaait’
Twij vraauwlu, n jonge en n middelboare, lopen stief aarmd over t stroatje noar t verzörgingshoes.
‘Most nait schrikken van dien omaatje hur’, zegt oldere tegen jonge. ‘Zai wordt slim vergeetachteg. Ze belde net nog wanneer wie kommen zollen. Kiek, zai zugt ons al , ze zel deur wel zo open doun’. ‘Och wicht , bist doe der ook bie, wat bin ik doar ja blied om, kom der mor gaauw in’. ‘Oma wis toch dawe kwammen’, zegt ze verboasd. Heur moe stöt heur aan en fluustert: ‘ Gewoon derin mitgoan, nait tegen spreken, doar roakt ze allain moar van in ware’.
Ze goan zitten en dochter moakt thee. Omaatje kikt heur klaaindochter aan en zegt: ‘Wat hest doar ja n mooie trui aan, n nije?’.
‘Nee oma , dizze heb k al wel vaaier joar, zeker wel. Mor hai blift mooi, was nait goudkoop mor din hè je ook wat’. Oma knikt. Dochter schenkt thee in en vroagt: ‘Hebben wie der ook wat lekkers bie?’. ‘Kiek mor even wicht , k wait nait wa’k aal zo in hoes heb’. Ze kikt weer noar heur klaaindochter en zegt: ‘Wat hest doar ja n mooie trui wicht , nije? Staait die goud hur. Lekker waarm ook zeker?’
Klaaindochter kikt heur moe in keuken even mit n schaive mond aan. ‘Joa hur oma, hail waarm, net goud veur dizze kòle doagen’. ‘Moe!’ , roupt dochter vanoet keuken ,’ zellen wie dij grode reep mit neutjes dailen? Dij kouk dij hier ligt is aalmoal oetdreugd, dij gooi k weg ‘.
‘Joa wicht dû dat mor , tis mie ja goud’, zegt t olske.
Zai draait heur gezicht weer noar heur klaaindochter en zegt bliede: ‘Wat hest ja n mooie trui aan wicht, lekker waarm, hest dij zulf braaid?’.
Klaaindochter, mit n knipoog noar heur moeke: ‘Nee oma , dat hebben joe ja doan , joe hebben ja zoveul braaid in joen leven , mooi hè ‘.
‘Joa kind‘ en mit n stroalend gezicht gaait ze verder: ‘Kleur kwam mie al bekend veur. Ik docht aal, mor k wast aalmoal vergeten.
Roar toch?’
Ze laggen aledrij mit volle mond.
24-2-11
