Wotteroverlast

“Ich hab’ noch einen Koffer in Berlin…” Geert het radio derbij aan, ien e keuken, bij de grode toavel. Hij zit met e voeten ien t wotter, waarm wotter, omreden zien noagels sikkom niet meer te knippen bennen. Verkalkt. As dat mor niet op zien oaders slagt… Eerst mor even wat veurweken en dan met dij nije tang aan t waark. “Is dat nou Marleentje Dietrich, die doar zo swoel heur vergeetachtegheid onner woorden brengt? Of is t Hilde Knef? Die liet ok aalgedureg heur pakkeloazie in de Duutse hoofdstad stoan. En mor janken en jeuzeln veur de mikrofoon….”
Geert veraltereert as der n stem meziek ofkapt: “Hier volgt een politiebericht!” Op t zulfde moment gobbelt t wotter ien t blikje over de raand en lopt radjes over t zeil, ale kaanten op. Geert perbeert de ramp ien te dammen, hij wil stoan goan, mor dan moakt t blikje vannijs n schuver. Hup, twijde golf over de raand, groder nog as eerste. Krekt of e op t strand stijt bij De Koog, de Noordzeebranding noaspeult.
“Einde politiebericht!” heurt e nog net. t Wotter op e keukenvloer het ien tied iemeg t natte oppervlak vergroot, soort mini Blauwe Stad met de linker pantovvel van zien vrouw as rondvoartboot en de deurweekte pepieren zak met haarde bolletjes as toeristische trekpleister. Ok dat nog…. Veurzichteg komt Geert ien t enne, hij holdt zuk eerst even aan e keukentoavel vast, met d’aandre haand wil e zien handdoek pakken, die ligt op e schuddelbaank. Op dat ogenblik komt zien vrouw de keuken binnendendern: “Geert, het jim net dat bericht heurd veur de radio?”
Geert roakt pront zien wankel evenwicht kwiet, zien iene voet glibbert ien e richten van e puut met bolletjes, t blikje met de aandere schuuft juust aner kaant op, net genoeg om Geert kapseizen te loaten. Doar
ligt e, ien t wotter, blikje is deur aal dat gedoe omkieperd, aan e voeten van zien vrouw die riddersloagen met grode ogen noar heur kerel kikt.
“Wat kriegen we nou dan??? Is jim onverwachts met swem- of met zeillezzen begund? k Zol dan mor n aandre boksem om e kont doen, nou is dien stuutsiekoren Wehkamper glad bedörven, t mooie is der vot doadelk of.”
En dan begunt ze te laggen, te laggen, ze wiet van gien opholden. Noaberske van twij hoog doarachter, Riekje Revel, trekt achterdeur open, wil de keuken ienstappen, mor Geert zien vrouw blokkeert de toegang.
Riekje zigt allent wotter op de vloer, n stuk van n stuutsiekoren boksem en n omvalen blikje.
“Wel allemachteg, wat het Geert nou weer ommans?”
“Riekje, even wachten, Geert het n noodlanden moakt, Poort komt zo veur de wegsleperij…” En weer klinkt heur vèrdroagende lag, nog wieder vot, achterdeur stijt ja open. Ien tied lukt t Geert endelk ien e benen te kommen. Hij wil op e keukenstoel deel valen, mor dat wiet zien vrouw nog net veur te wezen.
“Is jim nou hielendal van de pot rukt? Ok nog mien mooie stoel kleddernat moaken? Niks dervan! Noar boven, verschoon dij mor! Kiek onze Olumpische zwemkampioen doar nou ies stoan….” En vannijs rollen de lagsalvo’s deur t huus en zien omgeven. “Riekje, kan jim mij de vaal even aanlangen? Joa, met dij gele emmer, bedankt.” Geert is ondertied ofdropen richting trappen. Hij heurt Riekje nog krekt vroagen noar dat plietsiebericht veur de radio. “Och”, zegt Geert zien vrouw, “dat ging om n kovver, n verdachte kovver op t stoatsion, joa, woar was t ok al weer….” “Berlien”, fluustert Geert ien zukzulf,
“Dietrich of Knef, wel wast ok al weer….” En hij moakt dat e noar boven komt.