Wielrennen

Fietsen van Haren in Grunnen noar Haren in Duutsland, aal mit aal zo’n 150 kilometer, je mouten der mor zin in hebben. t Is n haile prestoatie en je mouten mor ofwachten wat t weer dut, of t gluiend hait is of jong katten regent, want veul meer weertypen heb we nait hier in Nederland. t Is netuurlek wel n prachteg tochtje deur t mooie Grunneger en Drentse landschop en de bulten van de Hondsrug. t Is ook n aibels mooi gezicht, aal dij minsen in dij strakke felgekleurde pakken mit n stuk zeemleer veur de kont en n helm op de kop. Dat dee mie denken aan mien olle oompie Gerrit oet Sibboeren, dij zit altied veur televisie as der wielrennen op is en al dat gefiets haar hom insperaaird om dat ook ais te goan doun. “Waist wat wicht,”zee e tegen taande Ellie, “ik goa de sportieve toer op en goa ook wielrennen”, en dee doad bie woord, greep schootcomputer om op Marktploats te kieken noar n fietse en de doarbie beheurende attributen. In gedachten zag e zuch al in zo’n strak pakje mit n helm op kop op n superlichte carbon fietse zitten.

Zoveul te langer hai d’advertenties bekeek, zoveul te meer kwam hai der achter dat de strakke pakjes der nait in zien liefmoatje 62 wazzen en dat n carbon fietse toch wel vrezelk duur was. “Snapst dat nou Ellie?”, zee hai: “t Is weer allint veur dunne minsen mit n dikke porremennee dat wielrennen, de gewone aarbaider pist weer noast de pot en mag der allint op de televisie noar kieken.” In ainen schoot hom in t zin dat hai nog n olle racefiets in schure op zolder haar, op n drafke ging hai noar schure en huil t goldkleurege ding te veurschien. t Apperoat was wel al 30 joar, t stuur verroust en de banden plat. Mit fietspombe wazzen de banden zo weer haard, mor de dingen waren haalf vergoan en dou oompie Gerrit der mit zien honderdtwinteg kilo op zitten ging, borsten ze mit n haarde knal oet nander. Mismoudeg ging e weer onderdak en zee tegen taande Ellie: “Zel we zotterdag noar Haren om noar wielrenners te kieken?”