Wenst noar Winschoot

In zien hornstoule bie t venster zat Jopke veur zok oet te prakkezaiern. Hai docht aan vrouger. Dat dut n mens ja wel voaker as hai older wordt en Jopke kwam ook al oareg op leeftied. Zien gedachten vlogen hail wied vot, over de oceoan, de zaandvlakten en de baargen, noar dat aine lutje stipke op de werelbolle. In ain telle was hai woar e wezen wol. Google Earth was der niks bie. “Nou most doe inzoemen, jong”, zee zien kop. Jopke zuchtte ais daip en dee zien ogen der bie dicht. Dat was beter veur de konsentroatsie….

En joa, man! Doar luip hai al laangs t Winschoterdaip in de richten van de brogge. Dij was net openzet, omreden der n beurtschip deur mos.
Mit zien aarms op de iezern broggeleune keek Jopke tou. t Schip leek hom aan de braide kaante en de deurvoart aan de smaale, moar t kon aal net. De schipper ston aan t rouer en zien vraauw, mit n dik vetleren peerdetuug om, dij mit n laange liene aan t schip vastzat, luip op de wale en trok, de scholders krom noar veuren, de ‘Johanna’ veuroet. De brogwachter stak n laange stok noar veuren, woar n klompke aan n eindje taauw bongelde, zodat de schipper zien broggeld ofdroagen kon.
“Moi”, zee hai.
De brogwachter tikde aan zien pette. “Goie voart!”, ruip e hom noa.
“Joa”, docht Jopke, “wel zol dat nait willen, n goie voart in t leven?”.

Hai draaide zok om en laip de Laangestroate in. Kiek! Doar was de winkel van ‘De Maan’, mit hoog tegen de gevel n grote gele haalve moane mit n lagende gezichte, dij soavends as t duuster was, brandde, moar nait op zundag. Op zien gemak koierde Jopke wieder, laangs Petje Beumee en – stoef veur de katholieke kerke – de manufacturenzoak van Savenije.
Op slag zag hai zien opa veur zok, dij in zien laange jaeger onderboksem tou de bedstee oetklom. Hai mos der nog om knivveln. Veur de speulgoudwinkel van Sape Hoekstra bleef e stoan en keek deur t glas noar de elektriese train dij doar aal in de rondte ree. Mooi spul was dat toch. Jopke haar in zien leven veul mit trainen te moaken had, moar as jonkje har e noeit zok mooi speulgoud had. Veuls te duur, dat was allain veur riekeluuskinder. Moar hai har al op jonge leeftied goud om zok tou keken en zain, dat der ook veul mooi speulgoud op twij bainen rondlaip, as ie begriepen wat ik bedoul.

Hai stak de stroate over, luip de braide stainen trappe van bioscoop Scala op en liekoet de zoal in. Doar ging e zitten, op de achterste riege. Wat of der veur film draaide wos hai nait meer, omreden der n laif wichtje noast hom zat, zien aankroepertje. Doarom zat hai ja ook op de achterste riege, tegen t schot aan.
Zo haar hai in de duustere zoal wat meer aarmslag en hai huil nait van pottekiekers. Dou de film oflopen was en hai weer boeten in t grelle licht ston was t wichtje ook inains vot en allaine luip Jopke wieder, laangs Simon de Wit en snoepje-van-de-week De Gruyter noar t stadhoes, woar Bollegraaf op zien vaste stee elkenain dij doar lopend of op fietse veurbiekwam op foto zette. Veur hai der op verdocht was, ston Jopke der ook op.
“Aandere weke kinst hom ophoalen”, zee Bollegraaf en gaf hom n sedel mit n nummer der op.
“Ik wait nait of ik hier din nog wel bin”, docht Jopke, moar hai zee niks en luip wieder laangs hotel Wisseman – of haitte dat nou Dommering? – en hotel de Nederlanden de Torenstroate in. Mit zien vingers streek hai laangs de mure van de ‘Olle Witte’ en luip dou om bakkerij Kim tou t Maarktplain op. Doar bleef hai n haile zet stoan.
Hai vuilde de dikke ronde vlinten dwaars deur zien sportschounen hen. t Kelderroam van de bakkerij ston, zoas aaltied, open en Jopke snoof n poar moal, want t rook der ja zo lekker noar grunneger kouke, sekoade en gember. Hai smakde n beetje mit zien tonge, dou hai aan n hail dikke plakke docht en haite kovvie mit n extroa dikke swaarte suukerklonte der in, bie opoe aan de toavel, noast de vulkaggel.

Dou keek hai omhoog, noar t hoantje boven op de Olle Witte en t was net of t daaier ook noar hom keek. Hai blonk in de zunne of e van echt gold was, woar Jopke, zo voak noar zocht, moar nooit vonnen har en inains wor hai waik. Zien mond trilde en zien ogen begonnen vrezelk te prikken, net of e siepels aan t snieden was.
Hai knipde n poar moal en kneep ze stief dicht, moar t holp hom niks. Dou vuilde hai wat op zien scholder. t Was de hoane. Hai har in baide ogen n dikke troane dij over zien snoavel laipen en zee mit schorre stem: “Woar wast doe wel, aal dij joaren, mien jong? Elke dag heb ik noar die oetkeken, moar doe kwamst ja nait weerom. Schoamst doe die nait, Jopke?”

Dou Jopke zien noam heurde, schrok hai op. “Coming”, ruip e en kwam overenne. Veur de wizzeghaid wreef hai zok eerst nog even mit zien buusdouk over de ogen en snoot zok oet, veur hai noar boeten tou luip. Doar, in de schare onder de pergola, ston t toaveltje mit t scrabblebord al kloar, zoas sikkom aale middoagen, want dat was goud veur zien edukoatsie wor hom aaltied zegt.
Dou hai zitten ging vruig e zok of wat de woordwoarde van “peacock” was en hou hai “aankroepertje” vertoalen mos. Hai verloor dij middag weer dik en kreeg ook nog n strafpunte omdat hai t woord “wenst” moakt har en dat beston nait aan t aandere enne van de wereld.