Wel is dat din ? Nooit van heurd !
De leste tied staait der in veul bloaden de duvelderij om noaloatenschap van n laandsman, dij t moakt het in ons noaberlaand. Hai het, dat mout k tougeven, t doar n end schupt en har zok n huushollen moakt mit alles der op en der aan. Mor hai het t nait goud regeld veur as zien tied kommen was, doarom t gedonder in de gloazen. Elkmoal as k der wat over lees, denk ik terogge in de tied.
Zo’n dikke viefteg joar leden gebeurde t in t boetenbad van Appelbergen bie Glimmen. Stok of wat jongelu om en noabie n joar of tiene brochten doar summers veul tied deur. Smörgens veur schoultied mit mekoar op fiets over Onnen laangs t terraain van t spoor noar t zwembad. Nee, nait laangs de drokke Rieksstroatweg, dat was veul te gevoarlek ! Joa zo ging t nog in dij tied.
Eefkes swemmen, mor dìn gingen wie aan t waark: vaarven, timmern, schoonmoaken, wie haren t hail drok. Om haalf negen waren wie bie schoul, mor om haalf vaaier gingen wie weer laangs t zölfde pad, weer of gain weer. t Mooiste was t op onze vrije middoagen ( woensdags, zoaterdags en zundags) mit mooi weer, as t drok was. Dìn laipen wie wichtertjes badjuffraauw te speulen in ons widde gimmestiekpakje mit n echte schaaidsrechterflòide om de nek. Op zo’n zoaterdagnommedag mos k aan de kaant van t daipe oppazen, dat er gain klaaintjes over de geut gingen. Dizze geut was de ofschaaiden mit t zaand van de zummerwaaide.
Opìns wer der n keuteldoemke deur heur pa roupen noar t woater. k Pakte heur bie de haandjes en zee tegen pa dat t wichtje doar nait kommen mog.
Pa kwam oet t woater en was slim kwoad op mie. In t hooghaarlemmerdieks vruig e mie of k wel wus tegen wel ik t wel nait har en dat dij regels nait veur hom van toupazen waren. k Heb toun as beschaaid geven : “As ie Prins Bernhard binnen, din mag t nog nait !!!” Dij laange dood van Pierlala ( zo bekeek ik hom dou, din k was mor n hail klaain kroep in t dopke) wer spinniedeg, greep mie bie d’aarm en brocht mie as n misdoadeger op noar t kantoortje van meneer De Boer, d’aigenoar van t bad.
Dij kwoaie kerel reerde en ruip tegen onze badmeester, mor dij bleef hail kaalm en rusteg en zee dat ik geliek har. En as t hom nait zinde, dìn mog e ofsakkedaaiern. Dij road volgde hai sputternd van kwoadheid op en k mog weer op mien plakje bie t daipe terogge.
Loater hadden wie der mit mekander plezaaier om en k vruig aan Marijke, de dochter van d’aigenoar: “Wel was dat nou din ?” Zai har heurd dat hai Rudi Carrell haitte en dat hai in de Grunneger Schouwburg optreden dee.
Toún wer k der nait hait of kold van, din k har der nooit van heurd. Wat vrumd is t toch mit ons gedachtengoud, dat zo’n veurval je weer in de kop schut bie t lezen van n bericht in n blad van dizze tied.
