Was alles naar wens?

Ome Berent en tante Jo
Waren vatteg joar traauwd.
Kregen van kinder ain etentje cadeau,
Bie dat idee kreeg Berent het Spoans benaauwd.

Tante Jo zag het wel zitten,
Defteg eten aan ain grote toavel.
Berent zee, zeker eten in vaaier of vief ritten,
En wat je op het bord kriegen is montje ploagen.

Op ain Zoaterdagoavond gingen ze met hun baide,
Schiere kleren hadden ze aandoan.
Okè zee Berent loaten we t moar pebaaiern,
Wie kennen ja altied nog noar de snackbar goan.

Ze hadden bie restaurant Viola reserveert,
Het was er sjiek met zweverege meziek
op de achtergrond.
“Ojee eten met zoveul geraidschop”, zee Berent,
“heb ik ja nait leerd.
Hij kiekt bedachtzoam even goud in t rond.

Tegen de ober wiest hij noar ain plekje in t houkie,
“doar willen wie groag zitten goan”
“Dit is niks veur mie”, zee Berent, “geef mie mor gaauw dat boukie”,
De ober had ze alvast ain vlezze wien doan.
Ze hadden veur vaaier personen besteld,
Want anders hadden ze nait genog.
Stel die veur dat ze nait zat werden, wat mouten ze de kinder vertellen,
Berent zee “dat!! veur twij personen is bedrog”.

Het eten was lekker, het smoakte goud,
De lege kommetjes en schoaltjes stonden zulfs op de grond.
Berent zee “toavel is te klain, dat is hun fout”
En de ober luip zuch de hoaken uut de kont.

Toun de schoaltjes leeg waren, en het ijs was op,
Schonk Berent de flezze leeg en wreef over zien pens.
“Jo” zee hai, “dit doun we voaker, lekker man…” hai was in zien nob,
En de ober vruig vermuid “Was alles naar wens?”