Wandeln in t koren

“Laat de kinderkens tot mij komen en verhindert ze niet”, zee Freekie.
Zien voader was n timmerman en dij haar n grote loodse achter t hoes woar e zien holt en waarkploatse haar.
Wie moggen doar welains in en den gingen we poppekaaste speulen of teneel speulen of aander spellechies.

Dit moal wazzen wie achter de loodse in t hoge gras, konst der sikkom nait overhén kieken, zo hoog was t.
Wie deden net asof we deur t koren wandeln, Freekie veurop.
Wie streupende t zoad van t gras en deden net asof wie t opaten.

“Nait vergeten”, zee Freekie, “t is Zundag, recht oplopen”.
Ik docht: ‘Wat het dat nou mit voetballen te moaken’.
Freekie luip nog wat te preveln.
Toun zegt Jan Konte opains: “Ik wil Jezus wezen!”
“Dat kin nait”, verkloarde Freekie. “Doar bist doe te klain veur.”
“Ik bin groot genog”, ruip ik, “kin ik t wel wezen.”

Grote genoade, doar ging t hën. Elk en aine wol Jezus wezen.
Roupen en reren. Grode roezie.
Over t lewaai heuren wie gerommel in de loodse net as dunder.
‘Der zal wel n stoapel holt omvaaln’, docht ik. t Wer gewoon stil.

Dou heurende wie dat aine de deure van de loodse mit n knitterslag dicht smakde.
“Beute”, ropt Maarten Schuurke, “weg wezen”. Hai sprong over t hek.
Jan Konte sprong der tegen aan.
Wie bie t zied van de loodse langs, kwammen op d achterploatse oet en doar ston Beute mit zien aarms spraaid.
Wie vlogen aal kanten oet. (quaquaversus)

Jan Konte kon de volgnde dag nait mit ons speulen.
Dij haar n schup teegn zien steertbonkje oplopen.
Dij kon nait ains wandeln.
Dij zat mit knijen op stoule mit elbogen op t vensterbaanke noar ons te kieken.

“Most om nait pootjen loaten”, zee ik. “Strafschup!”.
“Even wachten”, zee Freekie, “komt n auto aan.”