Waalze bonen
“k Wor stoapelgek hier in huus, verdubbeltje-mie, most ais kieken hou mooi t boeten deure is, net weer om te toentjen. En ik zit hier mor op mien gat te tuutjefloiten, mit n smak gips om t bain.”
Hìnderk Stutvout wuir bie de dag nareger, hai kon zok in huus nait dulden.
“Zelst die toch wel bedappern mouten,” zee Miene, “der is nou ainmoal niks aan te doun, t is ja nait aans.”
“Aander joaren muik ik om distied mien Waalze bonen der in, wat zeg ik, den haar k ze der al laank in, vast al n week of wat. Mit dat rötbain kom ik n hail ìn de achter de mede.”
Hìnderk keek wat toesterg deur t vinster noar boeten. Hai haar zien piebe en de tebakspot van toavel pakt om uut vervelendhaid mor wat te smoken. Inains ruip e: “Verdikkemie, doar is buurman Remmelt Grounwold in zien toene, dij gaait wizze zien Waalze bonen poten.” Hai gromde as n dikke bere.
“Miene, kom ais hier!” Mit n dons smeet e de tebakspot op t kloostertoaveltje. Rechtop zat e, de baaide aarms op de stoulleunens. En mor noar boeten kieken …
k Wor stoapelgek. Miene, kom hier!” Hai bölkte t uut. Miene kwam bedoard de trabbe òf, zai haar net t bèrre opmoakt.
“Wat hest wel, man,” zee ze, “wat scheelt die toch wel. k Vin t ja zo gezelleg dast es n week of wat in huus bist, kin wie mit zien baaiden smörgens kovvie drinken, zowat gebeurt ja nooit. En den begunst doe aalweg te schelden en te bandiezen.”
“Ik wor gek,” zee Hìnderk, “breng mie mor noar Zuudloaren. Zugst nait dat Remmelt Grounwold zien Waalze bonen der in moakt? En ik bin aaltied nog vattien doage veur hom aan west. k Heb ducht mie nog n ol versleten stuutsiekoorn boksem in schure liggen. Hoal dij mor ais op en knip ter n piebe òf, den zel k mie der wel mit redden.”
“Bist nait wies,” zee Miene, “dokter het die ja verboden om der op te lopen.”
“Wel prat den over lopen,” ruip Hìnderk. “Hai het mie t kroepen toch nait verboden!”
Hìnderk laagde wat grammieterg. “Gain proatjes, Miene, hoal mie dij boksem op.”
“Most t zulf mor waiten, bist old en wies genogt,” mommelde Miene en brocht hom zien olle, versleten stuutsiekoorn boksem. “Bist ja nait wies,” zee ze.
“Knip de piebe der òf!” Miene dee t. Hinderk vrözzelde zok in zien boksem. Dou ging e, kroependers, d’achterdeure uut, n puutje mit Waalze bonen in de haand.
Remmelt Grounwoid keek nijsgiereg over d’hege hìn. Doar kroop Hìnderk over t tegelpad noar zien toentje tou. “Moi Hìnderk, konst die nait meer bedappern?”
“Zo is t Remmelt. Zo selupel bin k nou ook weer nait dat k mien Waalze bonen nait poten kin.”
Hìnderk Stutvoet was inains n hail aandere kerel dou e zien bonen der in muik, weer net zo monter as aaltied. Mor dou ze n week of wat loater in t zaikenhoes t gips der ofmuiken, kwam det zoveul zaand teveurschien dat de zuster hom verwonderd aankeek. Hìnderk muik zok ter niks uut. “ Wat binnen dit wel veur dingen ” vruig de zuster en dou haar ze n haandvol Waalze bonen te pakken. “Potverdubbeltje, nou kin k ze nog noapoten ook,” ruip Hìnderk, inains zo nareg as n swien.
1982
