Vuurtje

Zien olle Daf was schoon op. Ze harren hum in de garage dudelk moakt, dat e t mor vergeten mös. Der mekaaierde te veul aan. Toch ree e der nog hoast doaglieks mit deur t dörp en of en tou nog noar Knoal. Noar de kinder. Wieder nait. Aiglieks wol e zuch gain nije auto meer kopen. Albert luip al tegen de tachteg. Nog goud vereg hor, doar nait van. En zien vraauw Gitje ook, mor dai was dan ook n poar joar jonger.
Mor ja, gain auto? Dat was ja niks. Garageholder vuilde goud aan hou of t zat. Hai har der nog n schiere Volvo stoan. Nait te veul lopen en in prima stoat. Mit n automoat. Dus gain geschoakel. Albert kon der nog joaren plezaaier van hemmen. ‘Goa der mor ais in zitten, dan goan we der n eindje mit rieden’.
d’Auto ree as n tierelier. En de pries vuil hum niks òf. Hai belde zien vraauw op en vertelde hou of ter veur ston. Ze begreep, dat der nait veul aans op zat.
‘Dou t mor’, zee ze.
n Underholdsbeurt en twij nije achterbanden warren bie de pries inbegrepen. n Poar doagen loater ston de Volvo bie Albert en Gitje veur de deure. Zie harren hum mooi veur hum oppoetst. Hai glom der over. En Albert ook. Noa t waarme eten gungen ze aan de rit. Kinder mössen d’auto ook even zain. Op de weerumweg keek Gitje opzied noar heur man en zee:
‘Dizze ridt inderdoad veul beter as dai olle Daf, of nait den’.
Joa, t was een goie koop west. ‘Dus dan kinnen wie, as t ais n moal zo oet komt, ook wel n eindje wieder vot’. Albert har zien gedachten meer bie zien nije auto as bie t gekwedel van zien vraauw.
‘Joa, dat kan wel’.
‘Mooi, dan goan we mörgen mor ais n moal weer noar t Stad tou. Ik mout neudeg n nij klaid hemmen’, kwam Gitje mit de oape oet de maauwe. Hier har e nait op rekend. ‘Of duurfst der nait op aan?’ Gitje wus wat of zien gevuilege punt was. Nee, dat was gain probleem. Mörgen was goud. Hai luit zuch nait kennen. Dai oavend muik e n proatje over de hege mit buurman. Dai stokde hum oet hou of e rieden mös en woar of e t beste parkeren kon.
En zo reden ze saanderdoags mit d Volvo noar Stad. Zunder ainege twievel ree Albert noar d’Ikea woar of e d’auto parkeerde. ‘Zo, en non goan we mit de bus noar t centrum’. Gitje keek hum vol bewondern aan. ‘Das doe dat aal waist’. Albert vuilde zuch op slag n joar of wat jonger. Dou ze loater op Grode Maarkt oetstapt warren, luip e wat rechter op as aans. Gitje wol noar C&A. Noa n uurtje pazen en keuren huil ze n klaid en rok mit n bloeze over. Het wör oeteindelk t klaid. De keuze was stoer. Hai drong der nog op aan dat ze de rok en de bloeze ook mit nam, mor dat was nait neudeg. Dou wol ze in d’Hema nog wat rondsnuustern.
‘Blief doe mor boeten, doe hes t non wel had, ducht mie’.
Dat was zo. t Was lekker waarm weer. Albert stelde zuch veur de winkel op. Lekker in de zunne. Kon e op zien gemak ais kieken wat of der aal veurbie kwam. Non, dat was de muite wel weerd. Albert mög dan op leeftied wezen, blind was e nait. Noa n zijtje kwam der jonge knuppel op hum tou. Aine van n joar of zestien. Moager as brandholt. Boksem under aan zien kont.

Hai har n sigaret in haand. Gain gewone, mor zon dikke graauwe. t Vloeitje was aan t dikke oetènde dichtdraaid. Albert zag t vot. Dit was aine mit hash der in. Dit was n joint. Jong huil hum de joint veur en zee:
‘Hemmen joe n vuurtje veur mie?’ Nee, dat har e nait. Hai rookde ja ook al hoast datteg joar nait meer. Albert vuilde zuch veur de twijde moal dai dag n stuk jonger worden. Het muide hum dat e gain vuur bie zuch har. Dat zon jong hum, Albert, vuur vruig veur een joint. Meschain har e hum ook wel n trekje doun loaten. Man, dat was wat west…! Zoaterdag mös e mit Gitje op verjoardagsveziede. Wat har e dan wat te vertellen had…!
Gitje ston in ains weer noast hum. Hai har heur hail nait kommen zain… Mit zuch baaiden struunden ze de stad nog wat deur. Gitje von t aal prachteg. t Klaid was hailemoal goud. Zoaterdagoavend zol ze m aan doun.
Dou ze weer op Kielsterachterweg reden, sluig bie Gitje de twievel tou. Dai rok en bloeze warren toch ook wel mooi west. Meschain was t toch beter west as ze dai ook kocht har. Hier har Albert wel op rekend. Hai kende zien vraauw. ‘Och mèns, moak die mor nait drok, dan hoalen we dai mörgen toch nog op’. Dit antwoord har Gitje nait verwacht. Kende ze heur kirrel dan toch nait zo goud as dat ze doch? Zie zee, dat ze dat wel geern wol. En dan mös Albert zölf ook mor even kieken veur n naaie boksem. Doar was e ook wel aan tou. Albert zat zwoar te prakkezaaiern woar of e zien olle Ronson aansteker loaten har.