Vrouger…
Vrouger waren de donkere doagen veur de kerst en joarwizzeln huil mooi.
Mien voader haar den op t laand niks meer te doun en wie waren gezelleg thoes.
Van PC, TV, DvD, Mp3 of wat veur lewaairommel ook haren wie gain last.
Wanneer om n uur of vaaier t begon te schemern den wuir t gezelleg.
“Loat t licht nog mor even oet”, zee voader den, “ik stook kachel nog wat op.”
As de brand der goud in kwam den gaf dat ook nog licht in koamer.
Wie zaten den in twijduuster mit mekoar om kachel stil en voldoan.
Katte lag te spinnen bie t törfmandje en hond lag op deken noast voader.
Boeten was t pikke duuster en je heurde of zag niks weer tot t licht was.
Noa t eten wuir kraant lezen bie eulielaamp en wie deden n spultje.
Om n uur of tien zeden voader en moeke: “Wie moaken kloareghaid”, dat was t den mit aandere woorden: op berre en sloapen.
As wie de kop aan de kussen haren den sluipen wie ook al, dat was gain wonder, t spoukde ons nait in de kop van films boordevol geweld en proatprogramma’s vol problemen, en journaalprogramma vol rampen, oorlog en ellende.
Zunder de gemainde welstand dij wie momenteel denken te hebben, kin ik nait aans zeggen as dat mien jeugd echt n geweldege tied west het, aal dij lu dij dat nait mitmoakt hebben, dij hebben wat mist.
