Vogel

Haarm zat nikszainde veur t roam noar boeten te kieken. t Har ook ja gain zin noar wat oet te kieken op n loane woar toch sikkom nooit wat laangs kwam, of t most dokter al wezen op weg noar boerderij. En den was der ook nog ligusterheege tussen t haim en weg. Vrouger wast n loage heege woar je nog over hin konnen kieken, nou was n volwassen heege worren. Vraauw har voak genog zegt: Haarm, zoag dei heege toch bie stam oaf, den bot e wel weer aan. Haarm har heur verboasd aankeken. Wat zo laang gruid har, dee je toch zo moar zo nait weg?

Bats! Doar vloog n vogel tegen roet. Gebeurde wel voaker. Ze waren altied hardstikke dood. Kat ontfaarmde zich der over. Maar ol Klaziena was n poar moanden leden oet tied roakt. Alles mout dood op de duur.

Haarm doezelde eem weg dou e doar over noadocht. Hai was 83. Hou laang zol t nog duren? Zo’n vogeltje kwam aigenliks moar makkeliek aan zien ende. Mooi leek hom dat tou: in ain keer weg wezen. De Here gript joe bie d’aarm en zegt: kom moar jong!

Lida’s schelle stem. Maal om noar te luustern. Dou wos e t al weer: hai mos zien geheurapparoat noar beneden draaien. Wat zee ze nou toch? Hai keek heur vroagend aan, wenkbrauwen omhoog en n rimpel veur op kop. Gewoontegetraauw steunde hai mit baaide handen op aarms van stoul. As Lida ruip, mos e steevast overend.

“Eem noar boeten, mien jong, dat dooie vogeltje mout doar weg, klainkiender kommn in noamiddag, en k wil nait hebben dat luutje Gerhardje doar mit zien poten aankomt.”

Haarm zoog op zien onderlippe. Dat kon gemakkeliek want zien gebit har e naait in mond. Ja, ja, poten! Nog altied kon je heuren dat Lida in t Hemelriek woont har. Bessembinders en scheresliepen woonden doar in verzakte hoeskes n halve kilometer veurbie t loug. “Nait op dien pantoffels hur, waist toch wel, Haarm, pantoffels binnen veur keuken en schiere koamer, boeten dust dien klompen aan.”

“Dou k naait,” zee Haarm bedoard. Hai, docht Lida, kon je toch zain dat hom al wat mankeerde doarboven, vrouger dee e altied direct en precies wat ik hom opdroug. “Dou ik wat nait?” Ze keek hom venienig aan. “Ik kom naai aan dei vogel, heb ik vrouger nooit doan en dou ik nou ook nait.”

“Arregat,” raip Lida, “wat kriegn we nou, veuroet, opschaiten, mit dien laaie gat van stoul oaf. Die vogel mout doar weg wezen binnen de vief minuten… kom… ik zel die wel eem optrekken, hai, hai, worst ja zo stief as n bukken van al dat zitten.

Op laange leste ston e toch op, stommelde wat in t hok bie achterdeur, huil zich stief vast aan t holt van t roam dou e zien klompen aandee. Gelukkig huifde hai zich nait bukkn om schounveters aan te riegen as e Zundags noar kerk mos van Lida. Hai zag t nut der naait meer van in, want de leste tien joar har e domie naait vestoan, zuulfs nait mit dat ding in t oor.

Hai roakte t vogeltje aan mit zien wandelstok. t Kopke lag schaif en der kwam n beetje bloud oet zien snoaveltje. Zo moar inains dood, vogeltje! Hest gelokkig naait veul pien had ducht mie. Zo zwier je deur de locht en den inainen lig je doar dood op t pad. Lida, ston al achter hom. t Ging heur zeker naait gaauw genog. “Tou nou Haarm, duurst dat vogeltje toch wel oppakken?”

Hai docht: nee dat duur ik nait! Doar heb ik mien haile leven al last van had om n dooie vogel, kadde of moes op te pakken. O, ik heb doar zo’n hekel aan. Hai wos nog best waarom. Hai was zes joar old, en op n goie dag lag Zoppo mit stieve poten veur deur in snei. “Dei hond mout achter t schuurtje sleept worren,” zee voader, den kin ik hom noa t middageten wel eem begroaven. “Dat ken Haarmpje wel eem doun,” zee Moeke. Moar luutje Haarm schoedelde zich en kroop onder toafel. Bah, n dood baist, doar kwam hai naait aan. Op duur har Voader hom noar boeten schopt! Rotjong, doe zelst Zoppo achter t schuurtje brengen! Vooruit, pak hom op bie de poten!”

Deur t gat in de heege keek e oet over t veld. Baiten waren al noar febriek brocht. Flotjes dook laangs sloten. Verdikke nou wur e ook nog wat doezelig. Hai leunde wat haarder op zien stok. Wat mos e mit dat vogeltje? “Gooi hom toch in wieke aan aandere kaant van weg,” opperde Lida. “Waarom dust t zulf naait,” bromde Haarm. Moar hai bokte zich al en laaip, vogeltje bie vleugel, zo haard as e kon deur t gat in de heege. Achter zich heurde hai Lida haard roupen.

Te loat zag e de DKW van dokter Dijkstra. Auto gooide hom noast de weg in t nog natte gras. Eem nog docht e: nou bin k net as dat vogeltje, n beste klap en weg bist! Van hail ver weg heurde hai Lida jammern: Och, mien lieve Haarm, mien lieve Haarm!

Hai dee ogen eem open en keek heur aan. Net as altied, traauwhartig as Bello van de boer. Nou mos e ook nog wel lachen. “Dat k dat nou toch nog n keer mog heuren… Bist t net op tied, wicht!”

Toun dee e kopke opzied, net as t vogeltje.