Veur t goie doul…
Garrelt en Rieka wazzen slim jong traauwd en met kinder kriegen haren ze ook nait laank wacht. In n tied van drij joar haren ze twij jonges op de wereld zet. Doar was t ook bie bleven. Ze haren wel geern nog n poar wichtjes hebben wilt mor dij kwammen ja loater vanzulf.
Achteròf was de tied heur veuls te gaauw goan en haren ze kinder groot veurdat ze derop verdocht wazzen.
Ze haren over heur jonges noeit reden tot kloagen had, ook nait dou dij zulf n mainen kregen. Der was aaltied fesounlek over alles te proaten. Garrelt en Rieka moggen zok beslist handen dichtkniepen met zokke opazende jongkerels. Ze haren vast waark in de baauw en zolaank as ze nog bie moeke in hoes wazzen konnen ze mooi spoaren. Wat n perfiet haren ze doarvan had, veuraal dou ze t mit de wichter aanlegden en t oetluip op vaste verkeren.
Op n dag gingen jonges mit pa om toavel, ze konnen n dubbel haimstee kopen en duzzen t wel aan om zulf twij hoeskes te baauwen. Rieka en Garrelt wazzen der regelrecht mit veur. t Was n haile ondernemen worren mor mitnander haren z’in n joartied twij prachtege wonentjes oet de grond stampt en noar nijste mode inricht. Garrelt en Rieka haren zolaank as t neudeg was mit laifde toupakt.
In dij tied kregen Garrelt en Rieka in de goaten dat heur aigen boudeltje mor oalderwets was.
Zo’n nije boudel leek heur toch ook wel schier tou en, veuraal as der weer wat nijmoods aanbrocht was in de wonens van de kinder snaarden ze dervan en zeden.dat zai zokswat ook wel lieden moggen bie heurzulf.
“Pa en Moeke”, zeden kinder dou n moal: “As wie ainmoal traauwd en op stee binnen is t joen beurt hor, din zellen wie joen hoeske ais grondeg aanpakken, doar is vast ook wel wat moois van te mokken.”
Kinder haarn woord hòllen en nog gain joar noa de dubbele bruloft ging t loos.
n Kladblok vol schetsen haar uutendlek n eerliekse baauwtaiken opleverd.
In n rioale oetbaauw aan heur koamer zol n open keuken ploatst worren met alles derop en deraan. Sloapkoamer beneden zol ook wel twijmoal zo groot worren en as klap op de vuurpiele n badkoamer woar de könegin met heur haile hofhòllen zok wel touglieks hemmeln konnen.
Garrelt en Rieka muiken zok kopzörgen over centerijen. Ze konnen der slecht over om zunder n achterdeurtje te leven.
“Veur ons huif je niks opbaargen hor”, haren kinder ainsgezind zegt mit n zörgelooshaid dij de jeugd aigen is.
“Geniet der nou mor van zolaank je nog gezond binnen mit joen baidend. Kiek mor ais om joe tou hou gaauw der wat veraandern kin, hou gaauw joe de maale zaiktes trevven kinnen. Veurbeelden zat.” Dat mozzen Garrelt en Rieka tougeven.
Vastberoaden was Garrelt dou mit de pepieren noar de gemainte hìngoan.
“Poe-èè!” zee de ambtenoar verboasd dou e de taikens bekeken haar. “Doe bist wel wat van plan Garrelt, t liekt wel asof dien twijde jeugd der aan zit te kommen ja”.
“Doar konnen joe wel ais geliek aan hebben” haar Garelt glunderend zegt.
Ze haren dou glad nait wachten kint op beschaaid van de gemainte en doags noadat ze vergunnen in buutse haren was t votdoadelk loos goan.
Aiglieks was t n behelperij van niks as je ook nog in zo’n paldenaksie wonen mozzen en van n veronderstelde twijde jeugd haren ze niks terechte braaid, eerder vuilde t of d’ olderdom zok aan heur opdrongen haar.
“Ik goa oareg laiver bie n aander aan t waark as bie ons zulf” zee Garrelt mennegmoal, din komst teminste aal doage even tot die zulf in n opgeruumd hoes. Rieka vuilde zok ook nait op heur best in zo’n rommelpot mor bie leutjen aan was t n “ploatje” worden en der kwam aalmeer oareghaid aan.
Net as bie kinder haren zai in keuken bovenkaskes met gloazen deurtjes en n geutstaine mit twij spuilbakken en op dele aalmoal tegels.
t Haile benedenhoes was dermit belegd. Wichter wozzen best wel wat mooi was en Rieka luit zok geern roaden.
Dou alles kloar was en op stee ston leken heur òlle duustere meubels niks meer bie de lichte structuurmuren en van nood wer alles inruild veur nij spul van licht aiken met leer in zaachte pastel kleuren.
“Nee moeke”, zeden de wichter, “gain overgedienen of vallechies veur de roamen, dij binnen oet de tied, rolgedienen mit schulpkes heuren derveur, en joen kerpetten mout j’ook votdoun, dat is ja as n vlaage op n modderschip, zunde van dij schiere tegelvlouers!”
Zo ging t wieder met ale koamers, t haar glad gain ho.
Ale òfkeurde spullen woar gain sleet of breuk aan was haren ze vot mor weg geven aan de meziekverainen veur de joarliekse vlooienmaarkt.
t Was heur stoer òfgoan mor t was toch ook weer n haile troost dat t veur t goie doul was.
En nou zitten Rieka en Garrelt in heur grode koamer op heur nije lichtroze leren stoulen tegen de roomwidde muren aan te kieken.
Oetgeblust!
Elk moal as der wat zegt wordt is t nait goud te verstoan en mouten ze noavroagen omreden het gaalmt zo aibels noa in dij koale stainen koamer, net asof j’aingoal in n echopudde stoan te roupen. t Geluud van de stereotoren en braidbeeldtelevizie schalt deur de ruumte en de helfte kriegen ze mor mit van t nijs.
“Wie worren wat doveg zeker” zegt Garrelt voak mor daip in zien haart wait e dat t doar nait aan ligt. t Is stoer om woarhaid onder ogen te zain en hai wil Rieka ook ja nait sneu moaken, zai is ja zo gelokkeg mit de verbaauwen en gedoane zoaken…
Affijn, Rieka haar heur zin kregen met net zo’n mooi hoes as de baide jonges mor zol hai wel ooit wennen kinnen aan dizze pastelkleurege echopudde? Hai was baange van nait.
“Garrie laiverd” zee Rieka aaltied zo laif meugelk mor mit n ondertoon dij gain tegensproak verdragt: “Wilst doe wel n beetje oetkieken met dien rokerij? Dast gain aaske graimst op dele?
Net lag der alwéér n flortje in de keuken en op dij lichte tegels zuchtst vot alles”.
Garrelt dee net asof e zok der niks van aantrok mor as Rieka aingoal mit motblikje achter hom aan luip din wer e wel ais mismoudeg en de leste tied kregen ze der ook wel ais n beetje roezie om. Hai mag ook nait meer in zien waarkgoud in koamer kommen.
Vanoavend noa t eten dou e in de gaauweghaid eefkes in koamer t nijs zain wol zee Jopie alweer zo gemoakt laif: “Zolst nait eerst even dien uutloopboksem aantrekken Garrie? Dat haarve toch òfproat?” Hai was vranterg noar de grode sloapkoamer lopen en met tegenzin haar e zôk omtrokken. Dit huil e nait laank meer vol, dat wos e wel zeker.
Lantereg keek e deur t grode koale roam noar boeten. Rekloame folders stakken wied oet de widde braivenbuzze noast d’ oprit.
Kom, hai mos ze der mor even oethoalen. Hai was nog nait bie deure of Jopie ruip alweer: “Nait aal op petovvels noar boeten goan Garrie, dou nou even dien klompen aan!.
Hai steurde zok der nait aan en luip zulfverzekerd wieder. Din mor roezie in de keet.
Rieka mottjede hom nog wat noa mor dou e bie t weeromkommen overdreven stief en laank zien vouten veegde haar ze t nait aanduurft om nog n aanmaarken te mokken.
Mit n aarm vol recloamefolders luit e zok in draaistoule zakken. Nareg bekeek e de kleurege stoapel recloamepepieren en dat wer de druppel dij d’emmer inains overstromen dee.
Grèl wer e van aal dij nijmoodse aanbaidens en zien kwoaie gedachten kregen aal meer de vrije loop netzolaank totdat e zokzulf leufde: Dij wekelieks in dikte tounemende stoapel rekloame dij joe leuven let dat je nait zunder aal dat fraais leven kinnen, dat is de schuld van zien narege netuur leste tied. Hai smakde de krantjeboudel op tegelvlouer. t Verspraaidde zok over haile vlouer. Zien kwoaie ogen vuilen dou op n lichtgevende gele pepier dij haalf onder de twijzitsbaanke gleden was. Garrelt greep hom der mit tegenzin ondervot en houwel hai der aiglieks gain oog aan woagen wol kon e om dizze koieletters nait hìn: “Aanstaande zaterdag v.a 9.00 uur Vlooienmarkt op de Brink, ten bate van nieuwe uniformen voor de Fanfare!”
De Fanfare, laagd’e as n boer mit koeskillen, doar haren ze lestdoags heur zogenoamde òlderwetse kerpetten en veloersgedienen aan mitgeven… en dij twij pluuzen toavelklaiden, dat begroode hom nog t slimst omreden, Rieka schoof onder elk kopke of glaske dij hai op toavel zedde n onderzettertje, hoast ongemaarkt. Mor hai haar zien ogen nait in de buutse en begon zok der aal slimmer aan te aargern.
Haren ze dij toavelklaiden nou mor nait zogaauw votdoan. Garrelt zugt t nog secuur veur zok en hai kin zok nog bedruiven over de menaaier woarop ze t ophoald haren, t haar hom règt zeer doan. Sekuur as e was haar e alles schier opvòllen en in de grode gruine deuze van de nije braidbeeld televizie vleid mor ophoalkerels haren t mit voele handen op kare smeten en derin omgrepen asof t grof voel was.
Garrel kon dou even aans naargens meer aan denken as aan dij vlooienmaarkt van zotterdag en onder t bienanderzammeln van de recloamerommel muik e n plannechie kloar.
Om haalf negen zotterdagmörgen ston Garrelt maank drommen koopkesjoagers op de Brink achter de dranghekken ongeduldeg op torenklokke te kieken of t nog gain negen uur worren wol. t Was n bedrieveghaid van jewelste en net as e docht haar, klokslag negen wer t haildaauw n gekkenboudel.
Garrelt dee as aal dij aandern en zedde t vot op n draf, hai mos en zol as ain van de eersten bie de kroamkes wezen. Zonet mainde hai al n glimp van de gruine televisiedeuze te zain, doargunders, hail achteraan bie t vèrste kroamke, doar mos e wezen. Hai wer zowat onder de vouten lopen mor kon t nog baineg hòllen.
Dou e t gevuil kreeg dat e winnen kon was e haildaauw op n hobbel. Goud van hom dat e t zo gaauw zain haar. t Vuilde asdat e net de hoofdpries wonnen haar van n lötterij. Zien bliedschop verzwon nog gaauwer asdat e kommen was dou e dichterbie t kroamke kommen was en goud zicht derop haar.
Der was n vraauw net even radder west en haar aal aandacht van de koopman in meziek-univörm dij bie dat kroamke bedainen mos. Braidoet, mit ain haand op de grode gruine deuze haar zai zok van t recht van eerste koop verzekerd mit porremenee al open in aander haand. Ze leek t ains te wezen mit de pries van dij deuze vol toavelklaiden en gedienen. t Wer Garrelt woazeg veur ogen van teleurstellen mor hai zedde deur en leste meters stoof e as n haalfmale op t kroamke òf. “Ik geef die n geeltje meer doar-veur”, beulkte hai in t wilde weg tegen de koopman. Garrelt haar nait tegen n dove roupen want koopman luit de vraauw votdoadelk links liggen. ‘Verkocht!” ruip koopman. Garrelt ritsde vot de zwoare deuze onder vraauw heur beslagleggende haand vot en zedde hom stìnnend en poestend veur homzulf hìn.
De vraauw foeterde ongenoadeg mor kon de manluu nait overstemmen. Koopman trok zien scholders wied omhoog as taiken van overmacht. Garrelt was wat verlegen mit omreden zo kon hai zokzulf nait, dit was n aandere Garrelt en aiglieks was e t nait ains mit t goudkeurend knipoogje van koopman. t Was ja nait eerlek speuld en deur zien schuld haar dij vraauw nou t noakieken! Hai wol t nog n beetje goudproaten en overdreven goudeg zee e: “t Is ja veur n goud doul!” Doarbie keek e mit ain oogje verzichteg even opziet noar de vraauw.
Op slag vuilen hom de oogkleppen òf want hai keek in n bekend gezicht met ogen woar de onmacht van òfstroalde. Dij ogen wazzen van … zien aigen Rieka.
