Verrazzen

Mien vraauw en ik hebben een poar goie vrunden woar wie al wel datteg joar mit omgoan.
Teake en Cato haiten ze en wie wazzen op n moandagnommerdag bie heur omreden dat ik Taeke even helpen zol om n vogelhok te spiekeren.

Zoals altied muiken wie der een hoop plezaaier bie, wie konnen t ja meroakel mit mekoar vinden.
Om drij uur ruip Cato ons noar binnen veur n kop thee.
Dou we bie toavel zatten zee Cato “Dij kirrel van de verzekern komt zo he, veur as toe dood gaist.”
“Ja”, zee ze tegen ons, “dat is haildal misgoan, wie binnen overnomen deur n aandere moatschepij en nou willen ze kieken of alles nog wel goud komt.”

Sekuur om vief over drij ging deurbelle en kwam der n kirrel inzetten mit n stief swaart pak aan. Hai stelde zug veur as Jan Jaap Hendriks en gaf ons allemoal zo’n vies slap zwaiterg haandje woar mie vot de griezel van over de graauwel luip.
“Ik goa wel even allaine wieder”, zee ik. “den kist doe even rustig mit dizze man proaten.”
“Nee hor”, zee Teake, “blief mor rusteg zitten, den waist vot wat der gebeuren gaait as ik veur die aan goa.”

Dou Hendriks zat en n kop thee veur zoch stoan haar, begon hai vot n verhoal oaf te steken over volgauto’s kovvie, kouke enzowieder.
“De premie blift vief gulden in de moand”, zee hai, “en doar zit alles bie in.”
“Oh”, zee Teake, “wat krieg ik doar den allemoal veur, ja nait dat ik der wat aan heb moar veur de noabestoanden bedoul ik.”
“Nou”, zee kirrel, “zoas ik al zee doar zit het oafleggen bie en de oetvoart mit kovvie of thee t vervoer en netuurlek de verazzen.

Vol ongeleuf keek mien kameroad Teake de verzekernskirrel aan en schudde mit zien kop.
“Hou n verrazzen”, zee Teake, “kriegen ze den ook nog een verrazzen as ik dood bin.”
Dou ik dat heurde en zien kop der bie zag, heb ik mie de buutse oetlaacht ik kon nait weer oetschaaiden, troanen biggelden mie over de wangen heen en Teake… Teake zat der bie of hai woater branden zag.
Dou verzekernkirrel hom oetlegd haar dat met ver-azzen t verbranden in de oven beduild wer kon Teake der zulf ook wel om laachen.

“Net of dast doe dat zulf wel deur haast”, zee Teake dou verzekernkirrel vot goan was.
“Ik wel doe kounavvel”, zee ik, “moar evengoud bedankt, ik heb in tieden nait meer zo laacht. Dou wie weer n beetje bekommen wazzen binnen wie wieder goan en hebben het vogelhok kloar moakt.

Ieder bod as wie bie Teake en Cato op verziede binnen en Cato begunt over wel ze nou weer in kraande lezen het dij dood is, den mout ik, of ik wil of nait, weer lachen om dij domme stek van Teake joaren terug.
“Hest weer veurnkander Cato hör, hai mout der noa al dij joaren nog aal om lachen”, zee Teake, “en volgens mie den is hai straks de ainegste dij bie mien kremoatsie nog aal staait te laachen.”

Zo zain joe mor luu, hou n leutje misverstand joe joaren loater nog altied plezaaier geven kin.