Vekansie is begonnen

‘Oh, ik bin zo aan vekansie tou,’ – daipe zucht – of ‘k Sleep mie leste doagen deur t waark hìn,’ – nog daipere zucht – binnen zo van dij opmaarkens, dij mie nait onbekìnd veurkommen.
‘Zollen lu dat echt zo voulen?’ heb k mie voak òfvroagd.
Dat zai t zo stoer hebben? Of zol t aal noa-oaperij, noaproaterij wezen. Ik kin allendeg veur miezulf spreken, mor ik koos der aaltied veur om eerste weke van (school)vekansie in alle rust even op oadem te kommen. Zunder dat ik t woord broekte: om te ontstrezzen.
Guster was t dus eerste vekansiedag, mor veur mie n dag as alle doagen. Ik heb gain klokke neudeg om vèr veur zeuven al in t ìnde te wezen. Wat mouten hondjes wel denken, as zai n uur of nog langer op heur brokjes wachten mouten.
k Bin al drok in de weer mit loakenrek vaarven, as eerste stommelderij in t grote veurheus zok aankondegt.
‘Sloapkoppen.’
‘Da’s nou vekansie,’ zegt mien bloudaigen kind.
Heur honden binnen dus wel twij uur achter op t schema, k zeg t aans:
‘Dou t mor rusteg aan, vermui joe nait.’
t Duurt gain twij menuten, as Anna veur open roete van mien waarkkoamer staait en mie streng tousprekt:
‘Wij zijn geen slaapkoppen.’
En om heur verhoal kompleet te moaken:
‘Wij staan altijd om 6 uur op en jullie pas om 7 uur. Daarom mogen wij in de vakantie best eens een keer uitslapen.’
Woarvan akte.
Vaarverij is doan, as de femilie aan de broodtoavel zit. Wat zok verder dij dag in de grote toene òfspeult, doar heb ik gain zicht op. Ik heb t stoer mit n brandende zunne op de kop om vervelend onkruud en onberekenboare branekkels oet beukenhoag te trekken. Ondanks handschounen blieven branekkelbulten mie nait bespoard.
‘Dat wordt dammeet edik deppen,’ woarschaauwt mien aigen beterwaiter.
As k net op kop stoa, om branekkelworrels in dichte hoag op te sporen, blift buurman van n poar hoezen verder bie mie stoan. Hai is verlegen om n proatje, ik heb nait zo veul te vertellen. k Heb mie ja veurnomen om veur de middag kloar te wezen mit dit pokkewaark.
Noa t broodeten maark ik, dat t waark mie veul energie köst het. k Heb laampe oet en besloet, wat ik zo geern nog wel ais vergeten wil, mie in houk van baank te nuzzeln.
‘Even sloap deur leden,’ beloof k miezulf.
As k te laank liggen blief, voul k mie haile middag lamsloagen en doar heb k op mien menaaier gain tied veur. Wie mouten snommedoags noamelk nog even mit Arinekes nije brille noar de dokter. Brillendokter in Veendam.
t Is schier fietsweer en ook al begunt t op terograais wat te betrekken, wie nemen de tied om op ons favoriete bankje, mit zicht op Kaalkwieke pauze te nemen. Ook al binnen baarms van t slootje körtsleden jammer genog ontdoan van rait en kattesteert, t ploatje, dat wie veur ogen hebben is n foto weerd. Dichtbie dwarrelt n prachtege, veur mie onbekìnde vlinder, van t roazende verkeer op Kielsterachterweg hebben wie gain hinder. Ik bekiek t panorama dat zok veur ons oetspraaid mit de blik van n voyeur. En geniet. Ik heb t idee, wie zitten in n vacuüm, n luchtledeg, n wereld zunder geluud, woar alles zok op grote òfstand òfspeult, as der inains n labradoedel om hörn komt stoeven. Tougelieks is t doan mit onze innerlieke rust. n Hond allendeg kin n verdwoalde hond wezen, meschain het aine – t is ja vekansietied – hom wel oet auto zet. Verdere prakkezoatsies en eventuele scenario’s blieken overbodeg, omdat der op dat mement ook n jongkirrel aan komt lopen. In tegenstellen tot onze onrustgevoulens is de boas volkomen ontspannen. Hai moakt ons dudelk, hai nemt elke dag de tied om mit de hond aan de wandel te goan. Goud veur hond en mìns.
Zo jong en al zokse verstandege proat. Stress veurkommen is beter as stressklachten opbaauwen.
‘Draai die nait zo op, den moust ook weer òflopen,’ woarschaauwden grootolden mie vrouger al.
Zai konden t waiten. Zai leefden heur leven, in n vast doaglieks ritme. Stonden vroug op en gingen vroug op bère. Op vekansie binnen zai nooit west. Ain keer binnen zai op n mooie zundag bie ons op camping west. Opa in zien beste sundoagse pak, oma in heur netste jurk.
Of zai t dij dag ook noar heur zin had hebben?
Dat heb k heur nooit vroagd.