Vekansie

t Is vekansie, mien nichtje Magriet en ik lopen over loopplaank, dij oom Albert net oetlegd het, noar waal. Wie liggen zo’n beetje bie Akkrum tussen n poar Vraise meren ien. Oom en taante vinden t goud dat wie nog even aan laand goan tot donker wordt. t Is hier hail stil, vér van bewoonde wereld , liekt t. Wie lopen op n fietspad, woar pas nij grind streud is, de klaine gele vaaierkaante staintjes liggen der lös op. Énd verderop is n brug ien aanbaauw. Wie kinnen nou aal zain dat t hoog wordt, bulten inklonken zaand liggen der aal.
Ik heb inains zin om noar boven te goan, hailendaal noar boven.
“Hou vér zel je doar kieken kinnen? Kom Magriet, wie goan dij hoogste bult op!” Ik wacht nait op heur antwoord en begun mit de klim. t Is meroakels mooi doar, streepkes blinkend meer tussen aal mor klaainer wordende kimkes. Zun ain grode rode bol, nog net nait onder. Ik zai Magriet nog mor haalfweegs en hail gunder taante Immy op t dek bie de waslien.
Nou deel! Zaand is droes onder mien vouten en ik goa aal moar radder, vuil mien hoaren wappern , ófrakkerd aan t lutje toontje tou.
Din zai ik inains t pad weer, vuil even gain vaaste grond, kin nait rechtop blieven en vaal veurover, as n snouk, pebaaier mit mien haanden ien t grind vaal te breken. Krimp ien mekoar van pien. Staintjes zitten ien mien haanden. Magriet komt der verbilderd bie stoan.
Ik loop noar wotterkaant, spuil mien haanden ien t kenoal.
“Vaalt mit”, dou ik kerelachteg, “gain bloud….” s Oavens bie noar bèr goan, zugt taante Immy mien roodsangen haanden. Zai schrikt en ropt oom Albert der bie: ‘Was ze nog mor even goud’.
Sloapen kin k nait bèst, oom Albert komt nog even kieken en schient mit zaklanteern op mien polzen, doar zain wie twij donkerrode streepkes. Hai schoert zien wenkbraauwen: ‘Mörn vroug voaren, wie mouten op tied in Lemmer wezen’.
Ik schoam mie, woarom mos ik ook zo neudeg as n kwoajong dij bult ofrunnen. Bin aal twaalf, ik dink aan woorden van mien moeke: “Gedroag die nou ains as n jongedoame en wees n veurbeeld veur dien nichtje!” Mor ik wil nog even gain vraauw wezen, Bloudvergiften kin rap goan en verveelnde gevolgen hebben.
Aander dag om middag ien Lemmer binnen de streepkes aal opschoven tot ien mien ellebogen.
Oom Albert zwaait zien fiets van dek, helpt mie mit achterop klimmen en trapt mit n noodgaang noar t centrum. Noa drij keer vroagen stoan wie endelk bie n dokter op stoup, gelokkeg is e toes. Hai ontsmet en streut n wit antiseptisch poeder ien mien haandpalmen.
Noa n poar menuten trekken strepen, as n wonder, vot. Bliedeg kieken wie mekoar aan. Dokter kikt noar mie over zien bril: ‘Altijd goed uitspoelen met schoon water , jongedame’.
Ik knik mor, bie t woord ‘jongedame’ zit mien keel dicht.