Vekaansiegeduvel

t Was om en noabie 2002 dat wie, mien laiverd, heur zeun en ik, soam op vekaansie gingen. Via ANWB gids wör n hoeske aanboden deur n Nederlandse aigenoar, veur nait aal te veul sìnten. t Hoeske ston in België en wel in n ploatske mit de welludende noam Beffe in d’Arden nen. n Noam dij de neudige hilariteit opruip. Der wören, begriepelk genogt, veul fantasietjes op lös loaten.

Wie wazzen slim blied mit dizze aanbaiden en wie leefden stoadeg aan noar vekaansie tou. Endelk was t zo wied, leste dag waark achter de rug en soavends kovvers pakken, want aander mörgen gingve der vandeur.
Lutje peu stìnvol mit aal spullen woarvan we dochten nait zunder te kinnen en doar ging t hìn, noar België. Noa n vlotte raaize kwamen wie aan in Beffe. t Hoeske ston op n kruuspunt mit aan aine kaant n tank oet Twijde Wereldoorlog en aanderzieds haren we oetzicht op kerkhof.
Wie vonden dat wel bie nkander pazen en woanden ons aal terug in tied.
t Hoeske was in twij appartementen verdaild en wie haren onderste dail touwezen kregen. En dou begon t geduvel. Op sleudeladres gain mìns te vinden, moar wel n braifke op deure mit de mitdailen om veur sleudel moar eefkes vief kilometer wiederop te goan, alwoar sleudel te verkriegen was. Ondertied stìnzat van t autorieden toch moar hìn, want boeten sloapen is ook ja wat zunder tent. Gelukkeg was der ain thoes en wie (mit sleudel!) as de duvel weerom veur n bakje kovvie en thee.
Ainmoal binnen, laipen wie n onbeschrievelke puinhoop te muid. Niks was schoon, koelkaaste stief in ies en gasvlezzen wazzen apmoal leeg. Vraauw en jong gingen aan t schonen, veur zover meugelk zunder waarm wotter, en ik mit n glìnne kop terug noar sleudelholder. Dij schrok zok wild dou e mie aankeek! Ik mout der wel woest oetzain hebben, gezain de wieze hou ik mie vuilde. Man beloofde mie onmiddelk mit te goan en in elks geval de gasvlezzen te vullen, want wieder langden zien verantwoordens nait. Normoal wör van huurders verwacht t spul schier achter te loaten.
Zo zegd, zo doan en noa t gas aansloten te hebben wör tussentieds t schoonmoaken kovvie en thee zet. Wat n biezunder begun van ons gezoamelke vekaansie, moar hier blift t nait bie. Noa n aantal doagen wat rond akkedaaierd te hebben en bie n ploatselke boer op t bedrief keken te hebben, ston der inains n vrumde vogel veur ons deur mit de vroag of wie ais kieken wollen noar zien ploffiets. t Was n aibels schier kirreltje mit n bolle snoet woar n poar gutege oogies oet keken. Tröts as n paauw luit e ons zien plofke zain alwoar hai n trekhoak op monteerd haar. Hai haar dat slim schier veur mekoar kregen en wie gaven hom ons kompelmenten doarover. Man was blied dat e weer ais Nederlands proaten kon, vandoar zien bezuik. Lu om hom hìn pruiten allint moar Fraans. Niks mis mit hur, moar Nederlands haar e wel zo laif. Of wie ains bie hom kovviedrinken wollen?
Gain probleem, wie aanvoarden zien nuigen veur kovvie welgeern.
Volgende mörgen noar man tou veur kovvie. Bleek e allinneg te wonen en dat e van kovviezetten gain verstand haar. Poederkovvie was t makkelkste. Mit ainege tegenzin hevve de kovvie opdronken, want koppies wazzen ook nait al te schoon. Moar je woanden joe terug in joaren ’40 – ’45, want hai haar wel drij koamers vol mit grenoathulzen, koegels, pistolen, geweren en klaaier. Haar e allemoal vonden in buurt van zien woonstee. Aigelieks mos t inleverd worden, moar doar trok e zok moar niks van aan. Aal mit aal weur t toch nog gezelleg ondaanks gruwelkovvie.
Terug in ons hoeske bleek davve mitbewoners kregen haren op bovenverdaipens. Noa wat ‘goidag’ en zokswat, hevve der nait veul mit van doun had veur de rest van ons vekaansie.
Moar, noar loater bliekt, toch wel n klaain beetje.
n Poar doage loater knetterde ploffietsmonteur bie ons veur deure langs mit zien plof en bleef stoan om ons zien nijste aanwinst te loaten zain. Bleek e n aanhangertje achter zien plofke te hebben. Hai was der slim wies mit en wederom zo tröts as n paauw.
Zo as t echte vekaanziegangers betoamt, wazzen wie aal mooi aan t verbelgischen in ons oetsproaken. t Is den ook n slim schier toaltje. Ons grode vrund was intied aal deur jong beneumd as: “Den Zot”. Elke keer as wie hom zagen was t ondernander: ‘Kiek, doar hevve “Den Zot” ook weer.’ Verder gain kwoad woord over de man, hai was biezunder vrundelk en dat kivve nait van aal mìnsen zeggen, wel den?
Wie trovven t mit t weer en t riviertje de Ourthe wör op verschaaidende wiezes deur ons verkend. Mit kano’s, lopend der deur hìn en zwemmend c.q. ploeternd, want zo daip was e nou ook weer nait. Vraauw het België nog n stukske aarmer moakt, want zai het n stain oet de Ourthe mitnomen noar hoes.
Moar wie hebben België ook wat weerom geven. k Zal joe oet douken doun op welke wieze dat gung. Op n oavend ston ik as leste onder does, dou jong der aan kwam mit n vrumd verhoal. Zien vlouerbedekken in sloapkoamertje was zeikenat. Nou was zien sloapkoamertje in n garage moakt en lag stoef aan does en wc. Inmiddels kwam ik der achter dat wotter nait weg wol in does en bie vraauw luip wc-pot vol.
Ik eerst bezig mit n ontstopper, je waiten wel, zo n stokje mit n oranje halve voetbal der aan, moar t weur van kwoad tot aarger: Stront dreef mie inmiddels om vouten en doar ston k, in onderbroek middenmaank de drollen.
Miezulf zo goud as meugelk opredderd en op draf noar “Den Zot” mit de vroag of hai n ontstoppingsveer haar. Gelukkig haar e aine, moar k mos zulf de klus kloaren, zee, e want hai zat genogt in aigen stront te ruiern van zien lutje veestoapel. Doar kwam bie, mìnsenmis von e viezer dan veemis. Ik allaank blied dat k holpen was mit de veer en ik weerom om de verstoppen te verhelpen. Inmiddels was der ook weer reuring op bovenverdaipen. Mìnsen doar, vraauw mit twij kinder, haren net eten en woar der wat in gaait, mout der ook weer wat oet, naitwoar? Dus de bagger dreef inmiddels aal in gaange en luip nog net nait in kelder.
Ik weer op blote vouten in de stront en mit veer drok aan t porren.
Vraauw en jong lagen slap van de lach en ik wör aal helleger! Der kwam aal meer troep omhoog, hou goud ik mien best ok dee om de veer rond te draaien en deur te steuten.
Inains gung mie der n lampke branden. Zo as wie t wìnd binnen om op t riool aansloten te wezen, in Beffe was dat nog nait zo ver. Der was hier dus sproake van n volle septictank en dij zat liek onder garage. Ik haar inmiddels zoveul stront tussen tonen dat ik glibberde der over. Dus vraauw en jong moar noar onze redding en joe roaden t aal: “Den Zot”. Ons grode vrund gung noar zien overbuurman welke as veeboer n kolkenzoeger haar en mit belofte van groates mis kwam dij laangs en muik ons septictank leeg. Op goie òfloop wör der n biertje dronken en kon t leven weer zien gewone gang goan.
Inmiddels hebben wie hail aander gedachtes bie t woord “Beffe”.