Twij zielen

De loate oavendzunne kleurde dij nommerdag t Metbroukbos, haarfst. n Diezege wind waaide t eerste blad van de bomen en dwarreln hom veur de vouten. De winter was onderwegens, veur hom nait allain n t tied van òfstaarvend leven mor van, noar te hopen, n nij begun. Hai vuilde zuk deur de noatuur opnomen en von aaltied de rust dij e neudeg haar om zien kop weer moezenustenvrij te kriegen. In gedachten, mit kop daip in de kroage, volgde e n pad. Nog even deurlopen, den zat e zo rond t waarme heerdvuur van d’Haarbaarg in Smilke.
Innains wer de stilte roeg versteurd deur n hond dij mit veul spektoakel op
hom òf stoof en hom aan de boksempiepen n ziedpad in trok. Kraaien vlogen mit n iezelk lewaai oet de bomen op. Nijsgiereg en bedochtzoam volgde hai t hondje tot aan n open stee in t bos. In t schiensel van de rood ondergoande zunne ston n persoon, stokstief aan de knijen tou in t wotter van n veendobbe. Zo te zain n schoamele vraauw, verdaipt in heur aigen spaigelbeeld. Stilaan pebaaierde e dichter bie heur te komen. t Menske bleef bewegenloos, tot ze biezied keek en hom stoan zag. ‘Vot hier!’ ruip ze inains mit hoge schèlle stem en weer vlogen van schrik kraaien op oet de bomen. Ze zwaaide hulpeloos mit heur aarms om te beduden dat ze allain wezen wol. Allain in heur roadelooshaid op heur weg noar t ènde.
De man bleef mit zien aigen verwarde gedachten kieken noar dij ontredderde vraauw. Hai was der deur komen en zai doar … op raande van zied en aander zied?
‘Ik wil nait langer … goa vot hier, loat mie …’ en heur geroup versturf in n zaacht kloagelk jammern en ze dee weer n stap wieder t wotter in.
Hai wol wat tegen heur zeggen … mor welke woorden gebruuk je om n mens, gevangen in aigen spaigelbeeld en hulpelooshaid, weer bie zukzulf te kriegen. Is ingriepen n vörm van mededogen of is t juust nait? Even haar e dij twievel.
Wat e precies zegd haar, wos e achteròf nait meer, mor van zien woorden wer ze rusteg en hai zag dat ze twievelde. Mitlevend stak hai zien haand noar heur oet en geboarde: kom mor, t is goud. Mit grote, treurege ogen keek ze hom aan, mor bewoog nog aal nait.
Doar stonden ze, twij zuikende mensen in t licht van d’ondergoande zunne.

Noa n stille innerleke stried luipen ze soam, elk verzonken in aigen gedachten, over t bospad wieder. t Hondje kwispelde nou vrolek om baaiden tou.
‘Hou hait e?’ vruig e, en verbrak zo de stilte.
De vrouw zuchtde daip. ‘Max. Joa, Max …,’ zee ze mit n beknepen stem. ‘Dij noam heb ik hom geven. Ons lutje jong haitde Max. Zien zesde verjoardag haar we net vierd, dou e bie ons veur t hoes, deur n veuls te haard riedende auto dood reden wer. Dat was t begun van ale ellènne.’ Dou was ze nait meer te stoppen en störtde ze heur gemoud over hom oet. ‘Nou was ik kloar mit ales … mit d’haile wereld. k Wol nait meer, k wol ook dood.’ Heur stem verwaaide mit de haarfstbloaden, onmacht wer stil verdrait. Hai mos weer denken aan de woorden dij hai lezen haar op zien zuiktocht noar de zin van t leven: wie binnen aal mensen, hou verschillend ook, wat we ook mitmoaken of te ondergoan hebben. Wie mouten laif en laid dailen, wie mouten pebaaiern mekoar te begriepen.
Laif en laid mit mekoar dailen, dat begreep e méér as ooit, dou e noar de vrouw keek dij noast hom luip en t leven mui was. Veurzichteg legde e troostend n haand op heur aarm.
Noa nog n stuk lopen en zwiegen, wazzen ze op stee. Hai nuigde heur en zee dat der ook ploats veur heur was in dizze haarbaarge.
Ze twievelde, mor luip toch mit, dou hai de deure veur heur open huil. Soam schoven ze aan n toaveltje in dij mooi verbaauwde olle boerderij. De sfeer was der waarm en hoeselk. In t licht van n poar keerzen nam hai de vraauw even goud in zuk op. Slierten soeterg hoar hongen rond heur deur t leven taikende en toch wel knappe gezichte, woarin twij trieste ogen hom aankeken. Op d’achtergrond klonk zaachte, sfeervolle meziek.
De vraauw haar baaide handen beschaarmend om n dampende beker sukkeloademelk vollen en was in gedachten wied vot. Dizze ruumte was veur heur n vredege wondere wereld vol waarmte en licht. Heur ogen werden slof. Ze keek hom vroagend aan en dou vertelde hai zien levensverhoal. En nou luusterde zai.
Loater, mit elk n pankouk in t lief, luipen ze soam noar d’oetgang de duustere oavend in. Max wees heur de weg.