Twai töddeldoevm

Vrouger haar ik twai parkieten wat veur plezair ik der an haar ken je hier lezen.
Twaai parkieten in een kooitje von ik mor niks, lait ze wel al gedureg lös rond vluigen in de koamer, dat vonnnen ze prachteg. Ze waren zo mak dat ze op je heufd landen, bie mein pa mog dat nait, die haar nait genog hoar meer op zien heufd.
Mor ja as mien pa ’s (hoi was peteroleumventer) oavends an’t toavel zat zien klaingeld te tellen en in rollegies an’t doun, vuil wel es in sloap, veurover in geld. As parkeiten dat lös waren, net of ze ’t wizzen, landen ze op pa zeun heuft, hoi was dan met schrik wakker: “Wat was dat?” Ruip e dan. As je wat suker op de hand dee, kwamen ze dat der of eten. Von dat ik der mor een veul grotere kooi veur bouwen mos, hoalde wat balkies bij’t holtstek van van Houten an’t Damsterduip en een poar meter goas bie Weening an Meeuwerderweg.
In mien sloapkoamer vlak bie’t roam bouwde ik een nuvere grode vogelkooi.
Toun ik de parkieten der in lös lait vonnen ze het prachteg, wat ‘n roemte haarn ze nou. Parkieten fluiten gain deuntjes zo as een knaarie en proaten as een papagaai doun ze ook nait mor ken te keer goan as een stel reudeltaanes.
As ze mor evm wat biezunders maakten gingen ze tekeer as een stel wilden. Wie woonden beneden en mien sloapkoamerroam zat stoef noast de veurdeure van de boovmwoning. De boovmburen haarn een stuk of wat dochters dai vanzelfsprekend verkering kregen en as ze dan thoes brocht weren lag ik allang te sloapen. ‘t Stel wat verkering haar ging dan steevast met de kont in mien vensterbaanke oetgebraid ofschaid nemen. ‘t Was dan net een stel tödeldoevm. Mor as twai woakhonnen sloegen de baide parkieten dan an. Ze bleven dan te keer goan tot dat ‘t stel weer tot de vensterbanke oet was. I netuurliek kloar wakker van de schrik, kon nait weer in sloap komen, as ik dan goud en wel weer indommelde wer andere dochter thoes brocht. Kont in de vensterbanke, parkieten as wilden, ik wakker. Mot je noagoan dat ze boovm nog meer dochters haarn. ‘k heb van alles probeerd, licht anloaten, dekens over de kooi, oorwarmers op, niks huilp. Zelfs het roam stukkie omhoog schoevm met stokkie der onder en dan as ze zaten woater der onder deur loatn loopn huilp nait, ze maarkten der niks van.
As de tödeldoevm ofscheid namen wer ik wakker moekt deur mien parkieten. Je begriepen wel dat zowel de parkieten as de dochters van de boovmburen vervlukt heb. ‘k was bliede dat ze gingen trouwen en tot hoes oetgingen.
Loater docht ik wel es, woorom het mien breur aigenliek dai parkieten wegdoan deur ze an mie te geevm.

Hou dan ook mien parkieten waarn echte woakhonnen.