Tippeln

d’Ollu waren de zeuventeg al passeert en t mainste waark op t boerenstee kwam veur zien reken. Aander volk meed e zoveul meugelk.
Over n vraauw of traauwen haar e nog nooit staark noadogt. Hai haar t ja wel goud zo bie d’ollu. Zien natje en dreugje kreeg e op tied. En n vrumde der bie betaikende allènd mor n eter en n proater der bie. En doar haren zien ollu en hai gain verlet om. Thuus wui der tog al nait veul proat. t Was ook ja haard waarken, om vief uur opstoan en om negen uur weer op bèrre.

Nog mor kört leden haren ze n tillevisie aanschaft. Dij ston nou in koamerkaast, want der was allènt mor ellèn veur dat ding en mainstieds vuilen ze der veur in sloap.

Op zotterdagoavend, elke week, nam e d’auto en ree e weg. Hai was nou vatteg en sunt zien bongeljoaren dee e dat al. d’Ollu haren nooit vroagt wat e op zotterdagoavends dee of woar e noar tou ging. Haren ze hom vroagt, haar e tog gain sjoegel geven.
Hai stapte dan in d’olle Mercedes en ree noar Stad. Mainstieds ging e in Stad, in Nijstad noar d’aigenste poedie, dij doar achter t roam zat. Zai haar hom aaltied zunder veul woorden of aander poespas aan zien gerief holpen.

n Poar moand leden was ze vot, achter heur roam zat nou n vrumde broene vraauw. Hai haar t nait aanduufd om heur te bezuiken en was twij raomen verderop bie n blaanke vraauw noar binnenstapt. Dizze poedie revelde aan ain stuk deur, mor wel in n toal dij e nait verstoan kon, t leek wel russies. t Was aal mit aal mor muizoam verlopen. Dizze veraandern was hom nait bevalen en hai was al n poar week nait meer op zotter-dagaovend noar Stad west.
Mor de drang luit zuk nou weer gelden.

Hai haar in tied dat ze nog tv keken, wat zain en heurt over de tippelzône in Stad veur TV Noord. t Zol aan de Bornholmstroat wezen.
Konst zo van grode weg ain strook op rieden woar aalmoal vraauwlu luipen, de mainsten versloafd aan drugs. Konst dij wichter zo in d’auto oppikken en op n beschut plekkie mit heur fietern. Dat leek hom wel wat.
Nait veul geproat, in aigen auto, pries ,òfspreken, n plekkie zuiken en kloar is e.

Vief keer was e over de tippelzône reden met d’ol Mercedes.
t Waren aalmoal jonge wichter, ongeveer zo’n tiene, dij der luipen. Maisten zagen der mor zaikelk uut. Mor ja, t was januoari moand en bar kold, terwiel dij wichter doar mor in körte rokkies rond luipen. Gain wonder dat ze wat blaauw om de kop waren.

Ain van de poedies, n beetje n flottermedam, ston wat verkleumd in ain van de schoamele bushokkies n sigaret te roken. Zai kwam hom aargens bekìnd veur, mor thuusbrengen kon e heur nait.
Hai stopte d’auto en zai luip noar hom tou. Noadat ze t over de pries ains waren, stapte ze in d’auto. Hai haar wat van de pries òfdongen.
t Wicht dee t nou veur waaineg geld. Hai gniflaagde in zukzulf, t was sikkom vergees.
Dit was d’eerste keer dat e in d’auto zol fietern en hai was meer hetseg dan e dogt haar. Langzoam ree e d’auto deur n hek t òfwaarkterrain op. t Was n perkeerterrain, woarvan de perkeerplaotsen mit grieze schotten van mekoar òfschaaiden waren.
t Dee hom denken aan de koustalen thuus op t boerenstee. Noadat zai hom aan zien gerief holpen haar zo as òfproat en woar e veur betoald haar, dee e de binnenverlichten van d’auto aan.

In t schiensel van de stroatlanteerns haar ze der schierder uutzain dan nou bie t felle licht van t laampie in d’auto. Hai zag dudelijk de rouwraandjes onner heur noagels en ondanks heur opmoak op t geloat zag e dat ze der wel aarg moager en blaik uutzag. Zai mos ok aaldeur housten. Hai kreeg sikkom meedlieden mit t moager wicht.
Mit trillende vingers stak ze n sigaret op.
“Bring mie weerom,” snaauwde zai, “der binnen nog meer klanten”.
Hai schrok en keek heur verboldereerd aan.
“Kom op keerl, zet mie weer bie mien plekkie òf, k mot nog meer verdainen vanoavend, want ik bin neudig aan mien sjot tou”.
Hai dee verboldereerd wat ze hom tousnaauwde. Bie t uutstappen kon e nog uutbrengen: “Tjeu, tot aankommend zotterdag”.

Onderwegens noar huus bleef hom t blaike geloat van t wicht veur d’ogen zweven. Hai heurde weer heur stem en woorden.
t Was opains of e n klap mit veurhoamer kreeg. Plotsklaps haar e heur of aiglieks heur stem herkend.
“Dat was Gittje, de dochter van melkrieder Haarms,” stoamelde hai veur zuk uut.
Dat was vrouger zo’n nuver en vris wicht west. Hai kon der nait bie. Nou was t wicht n hoer dij veur geld en drugs aan elkenain heur lichaom verpatste. Wat n zunde en wat n schaande veur heur ollu. Wat zollen dij n verdrait hebben om zo’n dochter dij in geude terecht kommen was. Zo’n wicht mos zuk tog wel d’ogen uut de kop schoamen.

Joa, dan haren zien ollu t mit hom huil wat beter trovven.