t Is doan
t Is doan, t is veurbie zee ol oom in t verpleeghoes. Vraauw en ik keken nkander aan. Zo haarve hom nog nooit mitmoakt. Oom zat altied vol stekken en verhoalen. As hai in zien rolstoule op n verjoardag binnenkwam den begon huil veurkeuken te lagen. Oomke hef nooit lopen kind en haar n kromme rugge. Vrouger luip e op van dij holten stokken under oksels. Zien aine bain sleepde den achter zuk aan en den kon je, ver òf, aan stofwolke al zain dat e der over t zandloantje aan kwam. Hai waarkte op n schoufebriek en kon ofgemieterd goud mit leer worden.
Lu stonnen doar versteld van en zeden: hou kin aine dij zo seupel lop zukse smuie schounen moaken? Dat dee oomke zeer. Hai luip wol seupel mor was nich seupel. Zien stekken hebben hom op bainen hollen. Ik heb mie wol ais òfvroagd hou hai toch aan aal dij verhoalen kwam, want zien wereld was nich zo groot. Hai hef zien levent laank op dörp woond en is altied in t hoeske van zien ollen bleven. Ook dou dij al laank oet tied wadden. Bedstee is der altied in bleven net as t zwilk op toavel en gerdienen veur t roam. t Gehaaim van oomke was dat e slim goud kieken kon en huil goud lustern. Hai kön deur dingen hìnkieken, bekeek t doeknekt van underkaande. Hai kön heuren wat er achter woorden vuild en zegd wui. In t grootske zag hai t kindske en in t stoenske de kwetsboarhaid. Zo kwam oomke aan zien verhoalen. Mor non ist mis mit hom. Hazzenblouden. Noa vaarntachteg joar van t ol stee in t dörp noar verpleeghoes in stad. Zuster komt langs en zegt veul te haard –aan geheur mekaaiert ja niks- zo Gert Jan vandoage most t mit mie doun. Oomke licht even op en zegt: dat is ja nich best. Mor ol plezaaier is vot. Bie t votgoan komt der n troane: t is veurbie, ik mout realistisch weden, k heb t ook tegen doomnee zegd, t is doan. Wie holden zien haand vaaste en hebben woorden sikkom in aanslag: wadden ja altied zo bliedeg en monter… moudveren nich zakken loaten… t is ja nich veurbie… t beste mout nog kommen… Mor woorden kriegen gain oam en wie zwiegen. Kieken in stilleghaaid mit hom daipe leegte in en vuilen n huil klaain beetje van zien boom. Bie deure kiek ik nog even um en swoai. Hij holdt haand umhoog en kikt mie aan. Nich ik, mor hai raaist òf. t Is doan.
(21 november 2010)
