t Hangt in de gaange…

“Evert”, zee Gezinoa, “wat hangt hier in de gaange?”
“Klokke dij die te haard slagt”, zee ik.

Dij klokke het nog van mien òllu west, dou zai oet tied kwammen heb ik hom kregen.
Gezinoa von t aaltied al n lélk ding, boetendes sluig hai heur veuls te haard en te voak, ieder ketaaier. Noa dat e n week of wat in koamer hongen haar mos van heur der oet.
Já, en hou gaait dat dín, as ie mekoar nait ains worden, en ie willen wel geern vree holden, den gaait e der oet, mor nait tou t hoes oet, hai komt in de gaange te hangen…
As ik hom nait geregeld optrek din staait e stil, Gezinoa stek der gain vinger noar oet, behaalfens om stof der of te wisken.

“Ik beduil dij klokke nait”, zee Gezinoa, “der hangt hier n baist in de gaange.”
“Wat veur baist?”
“t Liekt wel n fleddermoes”, zee zai, “kom hier toch ais heer kirrel, ik krieg t der glad benaauwd van.”
Nou mos ik wel in de bainen kommen, as Gezinoa t benaauwd krigt mout der wel wat loos weden.

Boven aan beune hong n klaain broen dingkje, dou ik beter toukeek zag ik dat t n poar klaine oogies haar.
“Dat is n fleddermoes”, zee ik, “wat mout dij hier bie ons in hoes.”
“Harregat, dij baisten kinnen gevoarlek weden”, zee Gezinoa, “vot der oet mit dat ding!”
“Dinkst toch nait dat ik hom mit blode handen aanpak”, zee ik, “hai kin mie wol bieten.”
“Doe schieterd, din moust mor hansken aan doun, dij dikken dij doe swinters aan hest op plof.”
“Doar bit e gladweg deurhén, wat ik die zeg, dat is levensgevoarlieks, fleddernoezen kinnen hondsdolhaid overbringen”, zee ik, van mie mog e doar hangen blieven, mor dat dús ik nait zeggen.

“Dou veurdeure ais open, din kin e der oet”, zee Gezinoa.
Ik dee veurdeure open, fleddermoes haar doar hail gain bosschop aan, hai verruierde gain poot, loat stoan n vleugel.
“Loat deure vannacht mor open stoan”, zee ik, “licht kaans dat mörgenvrou weer vot is.”
“Deure open loaten? Bist nou hailendaal van lotje bezeten, din kin elk der ja zo in en oet lopen.” kreeg k as antwoord.
“Kuus, kuus”, zee ik tegen fleddermoes, mor dij was bliekboar in sloap vaaln.

Doar stonden wie din te kieken mit ons baiden, situoatsie wuir nait aans.
Gezinoa zee, “Ik pak stofzoeger, van dat geluud zel e t wel benaauwd kriegen en tou deure oet vlaigen.”
Zai dee as ie zegt haar, stofzoeger oet kaast, stekker in t stopketakt, doar hoelde t hén.
Fleddermoes wuir der nait wakker van.
Gezinoa huil piepe van stofzoeger dicht bie hom, din kon hai t ja beder heuren, zai wol hom n klaain tikkie geven mit piepe dat e schrikken zol, en dou was t opains FLOEPS, vot was fleddermoes.

“Woar is e bleven?” vruig ik.
Gezinoa keek verhildert, “Hai zit in stofzoeger!”
“Din is e dood!”, zee ik, “Mit n noodgang deur zo’n naauw piepke, dat overleeft e nait.”
Kordoat as hailtied kreeg Gezinoa stofzoeger en zedde hom boetendeure hén, “Dij wil ik nait meer ien hoes hebben, stel die veur dat e der weer oetkropt!”
“Hai is dood”, zee ik, “ik zel die t zain loaten.”
Ik muik stofzoeger open, scheurde puut los, en doar gong fledddermoes hén, ik schrok mie dood.
Fleddermoezen kinnen veul meer hebben as dat ik docht haar.