t Donkert ien t Stadspaark
De leste bloaren binnen van de bomen òfschud
de tied stekt zien klaauwen uut, zo as altied,
waarmte van wat was is verdwenen.
d’Ainege beschutting komt van dij zes lichtmaasten
laangs de boan, heur schiensel holdt mie nog ien t leven
t ies dat under mie deurglidt is aan ale kanten gries –
Woar de meet is wait ik nait, zai ik nait,
mor ik wor wiederdreven deur hemelse klanken
van nachten ien wit satien –
Tiedloze waarmte ien n wereld van ies.