t Antieke kastje

Ilse het van de weke veur heur nije wonentje n nij ( olderwets ) kastje kregen. Van heur oompie. t Is puur aiken, zunder n spoor dunholt en binnenwaark verradt, t is gain febriekswaark.
Dat veurege aigender n loage witte vaarve aan boetenkaant klaaid het, is oom, zulf timmerman vast n doorn in t oog west. Mit zo’n onoogliek kastje kon hai nait bie zien nichtje aankommen. Hai het mit loog perbaaierd oorspronkeleke kleur weer terogge te hoalen, mor t wit zat te daip in de naarven. Mor om nou mit n meske begunnen te peutern……
‘Ik help die wel,’ zee k, dou ik t pronkjewail veur t eerst zag.

‘k Heb nog wel olderwetse wriefwas van olde oma en doar klander ik dien kastje wel mit op!’
Oeregaai, doe ook aaltied mit dien grote snoete, docht ik guster nog, want ik heb mie mit dat kastje toch wat op haals hoald.
t Ging al vot fout, dou k op zuik ging noar t potje mit wriefwas. k Wos zeker, t mos in t raiten mandje mit aal dij olderwetse wrief- en poetsmiddeltjes van schoonmoeke zitten. t Mandje was snel vonden, wriefwas was poter. t Ainegste aan boungoud was n potje mit iemenwas en dat was nait wat ik zöchde.
’t Is vast votkommen mit verhoezen.’
Aan zokse opmaarkens heb k dus niks, ook al omdat ik wait, dat ik zulf de doader bin. Je kinnen ook teveul votmietern. Mor belofte moakt schuld.
‘Bie Praxma is wel bounwas te koop,’ las Arineke in heur folder en luit der votdoadelk n woarschaauwen op volgen:
’t Is wel duur goud.’
Leste opmaarken is weschienlek de reden, dat ik op fietse stapt bin en noar Goudkoopmaarkt in Maartenshouk reden bin. Dij hebben sikkom alles, mor noadat ik twij moal alle schappen bie langs west was, gain antiek wriefspul. In gedachten loop ik al bie Praxma noar binnen, mor stoa nog veur t dichte hekje, woarst mit n kassabon deurhìn kist om weer noar boeten te goan. t Is drok in de winkel en der staait n laange riege veur de kassa en oetpakkers, heb k al zain, binnen drok bezeg schappen bie te vullen. Over t hekje hìnspringen zai k mie nait meer doun en om as n soldoat in tiegerkroepgang op n hindernisboane onder t striekeldroad deur te kroepen, doar heb k de leeftied toch ook nait meer veur. Dus besloet ik om mie deur t hekje hìn te wurmen.
t Is t mement, dat alles even stilstaait mor tougelieks ook in n stroomversnellen terechte komt. t Alarmsignoal begunt as eerste verschrikkelk te hoelen, as k mit mien heupe t draaihekje nog mor n klaain drokkertje geven heb. k Zai vanoet ooghouk t versoamelde volk in winkel mit nander heur koppen, as op militair commando nijsgiereg in mien richten draaien. Woar zai votkwam, heb k nait zain, mor veurdat ik n moal mit ogen knipperd haar, ston der plöts n winkeljuvvraauw noast mie.
‘Ie mouten eerst t bonnetje veur de scanner holden,’ zee t wicht bestravvend.
‘En as je gain kassabon hebben,’ zee k vergrèld en begon al aan t taauwchie van mien tazze te trekken om heur te overtugen van mien onschuld.
‘Den mouten je gewoon deur de kassa noar boeten,’ wees zai mie noar laange riege.
‘k Heb t nait zo op wachten,’ lag mie veur in de mond, mor dij diskuzzie was mie de muite nait weerd.
Bie Praxma was t weldoadeg stil en mit de les van t laange zuiken in veurege winkel, bin k vot op n blaauwhemd òfstapt en heb k jongkirrel vroagd of zai ook wriefwas verkochtden. Zien gezichtsoetdrokken sprak boukdailen.
‘Wriefwas veur holten kasten!’
t Bleek, zai haren doar wel 10 soorten en ook nog de goie en mit n blied gemoud luip k noar de kassa. Hier zol Ilse vervast bliede mit wezen.
‘Hebben ie ook n klantenpas?’ zee kassajuffer.
‘k Mout hom aargens hebben, mor k denk, dat ik hom thoes liggen loaten heb,’ loog ik.
Aal dij muite en dat gedou mit ekstroa punten, woarst toch niks aan hest, was aan mie nait besteed.
’t Zol joe wel n flinke körten oplevern van 25 persìnt,’ zee t wichie achteloos.
Dat was dus de muite wel weerd en terwiel ik in mien bodschoppentaske zit te rommeln op zuik noar mien pazzenholder, zai k dat zok achter mie n riegje begunt te vörmen. t Lutje leren porremonneetje is even onvindboar en veur twijde moal dij dag trek ik ongewild de aandacht. k Voul t gemottje achter mie. Joa, hest nou ain moal lu, dij gain geduld hebben en nait even wachten kinnen.