Suntnikloastied
In tied dat Suntnikloas nog gewoon holden wér en nait verdrongen draaigde te worden deur kerstdoagen, was je altied n week van teveurn al nait recht meer op glee.
Ik wait nog wel dou ik n joar of zesse was, in 1964 was dat, der n haile boudel van mokt wer.
t Luip joe zon beetje glad van daarms as je der aan dochten wat dij ôlle kerel mit dij swaarde knechten van hom aalmoal van joe oaf wussen.
Je huilden der noeit gain reken mit deur t joar hén, mor as hai op zien boot zat en onderwegens was noar ons laand den begon je toch het oflopen joar even weer deur joen gedachten te hoalen.
Zol de Goudhailegman waiten dat ik bie de worsten zeten haar dij mien ollen aan de wieme hangen haren. Of dat ik de wekvlezze met peren lös trokken haar dij ons moeke hén zet haar om of te koulen, zodat wie ze den mor opeten mozzen, aans gongen ze kepot ja.
En… en zol hai ook waiten dat ik dat dubbeltje dij ik mit kreeg noar zundagschoule nait in t kerkbuultje dee moar der zuitholt veur kochde.
t Benaauwde swait brak mie oet en ik was ja doodsbenaauwd da’k mit mos in Swaarde Pait zien zak.
Doarom begon ik al op tied mit de schoune bie de kaggel te zetten en ik was nait zuneg mit de worrels en t heu veur t peerd.
Ook bélkte ik aan ain stuk deur Suntnikloas verskes, om de ôlle man moar zo mild meugelk te stemmen.
Loater dou mien aigen kinder bie de schösstaine ston te bélken heb ik wel ais docht, mien ôllen mouten zuch ja wel de buutse oetlaagt hebben.
En as den de grode dag aanbroken was en ik mit swait in mien handjes ston te wachten op schoule tot Suntnikloas mien noam nuimde en ik mit trillende stem Suntnikloas kapoentje zong… den was ik toch weer verboasd dat hai mit gain woord over mien wandoaden repde, nait over de worst, nait over de peertjes, loat stoan over dat dubbeltje, naargens over.
Hai haar t allaint over schoule en dat de juvvraauw von da’k wel goud mien best dee, mor dat t wel n klain beetje beter kon.
En den dat kedootje, mooi inpakt in pepier mit mien noam der op en dikke haand vol peperneuten van Swaarde Pait.
Ik wait nait welk gevuil den veurop ston, bliedschop of opluchten, mor t was baide n goud gevuil wait ik nog wel.
En as je den thoes kwammen en pa zee, “zo mienjong, doe hest zeker n puutje zolt kregen”, kon je vol trots joen kleurboukje zain loaten dij in t pakje zat dij je kregen haren, en den ging je op pa zien knij zitten en zeden, “… nee hor, haildal nait, hai von da’k goud mien best dee op schoule en da’k n laif jonkje was”.
En pa? Nou pa dij gnivvelde den moar wat.
t Lopt nou weer tegen Suntnikloas, mor ik denk as ik den om mie hén kiek en zai dat der al weer volop kerstbalen enzo in de winkels liggen dat wie ons kinder tegenwoordeg te kört doun en de ôlle tradities mit mekoar om zaip helpen. En dat vin k doodzunde.
