Sunte Meerten

Vrouger as t noar 11 november luip, den wazzen wie op schaule ja al weer drôk in de weer mit t moaken van n lampionegie.
Der wui plakt en knipt dat het n laive lust was. Mit n prikkertje ging wie roamkes oetprikken en den wuir der van dat gekleurde pepier achter plakt. In n leeg luciferdeuske wér n gat moakt zodat doar n keerske in stoan kon (want in dij tied haar wie nog nait van dij mooie elektriese lampkes) en dat deuske wér onderin plakt.
Nog n bogen iezerdroatje en n stokje en je wazzen kloar om bie de deuren langs te lopen.

Ik wait nog wel dat, dou t zowiet was der nogal n poeste wind ston. Onderdak stak moeke mien keerske aan en drokte mie n mat in de aander haand.
“Nou oetkieken hé”, zee ze, “en om dien bruiertje dinken”.
Dou wie zo’n beetje 5 meter tot deur oet wazzen, wazzen onze prachtege zulfgemoakte lampionegies al tot aan t stokje tou opbraand. Blerend stonnen mien bruiertje en ik weer in de gaange bie de achterdeure.
Mien voar dij der over tou kwam zee “Nait aal grienen goa nog moar even bie de kachel zitten”.
Hai luip noar de schure tou.. en veur n ketaaier laank heurden wie hom mit n hoamer te keere goan.

Noa zo’n beetje twinteg menuten kwam hai weer in de koamer, hai haar in twij grode blikken mit n dikke spieker en n hoamer aalmoal figuurtjes timmert. n Luciferdeuske mit n gat der in veur t keerse en n droadje mit n stokje, zo haar mien pa in n stief ketaaiertje twij onverwoestboare lampions moakt en konnen mien bruiertje en ik toch nog bie de deuren langs.

Dou wie bie de eerste deure ons ‘kip kap kogel mien voader schoot n vogel’ stonnen te zingen zaggen wie overaal om ons tou aander kinder lopen mit òfbraande lampionegies, der wazzen der bie dij allind nog dat holten stokje mit n iezerdroadje der aan bie zok haren.
Groots luipen wie der den tussendeur mit onze blikjes en de mooie verlichte feguurtjes der op.

Dou wie loater weer thoes wazzen mit n dikke madde vol slik, zee mien pa “Nou goan wie zeker wel dailen hé?.
Votdoadelk gaf ik hom n manderijn, dij mainstied toch kreuzezoer wazzen en zee, “Nou vot den mor, ie kriegen gain slik omreden dat is nait goud veur joen tanden”.

Joaren loater ston ik zulf in de schuur mit n dikke spieker feguurtjes te moaken in n groot blik, mien zeun was net blérend bie hoes kommen mit n haildaal oet n ander waaide zulfmoakte lampion.

Ik zee “Goa nog moar even bie de kachel zitten mien jong”.