Stad

Rika was nog noeit zo bliede west! t Was nait makkelk goan, mor noa drij moal haar ze toch mor mooi heur riebewies hoalt!
Geert, heur kerel, haar heur noast bliede ok wat zuur aankeken. Hai haar al rap begrepen dat e t allainrecht op zien auto wel vergeten kon.
En Rika haar grootse plannen. Zie wol noar Stad! Mit auto! En Aaltje, heur kammeroadske, ging mit heur mit.

“Noar Stad?”, Geert veerde oet zien stoul omhoog alsof e stoken wur. “Mit mien auto?”.
“Mit ónze auto”, verbeterde Rika hom. “En ik ben ja al joaren nait in Stad west. Doe wolst ja nait. Haast ja aalweg weer wat te knutern in dien schuurtje”.
Geert zakte terug in zien stoul.
“Aaltje is hier om ain uur”. Rika verdween in keuken. Wat doch e wel nait. Zie was n zulfstandige vraauw en zie haar heur aigen riebewies. Niks hoalen en brengen. Vanaof vandoag ging ze zúlf.

Aaltje was d’r al op tied. En mit heur kwam n woaterval van woorden binnen. “En Rika wicht, wie motten ok eefkes kieken bie de DE-winkel op Vismaarkt!”.
Rika goeide kop vergrèld om houk van keukendeur. “Wat? Een dieetwinkel? Wat zegst mie nou? Krieg k kop te dik?”.
Aaltje schoot in de lach. “Nee, wicht. D.E. Douwe Egberts. Van de kovvie! Dat waist toch wel? En din nemen wie n kovvie mit”.
Rika luit Aaltje nait oetproaten en snaauwde, “Ik mot gain draank. Ik mot rieden, waist nog wel?!”.
“Mor d’r komt aal gain draank aan te pas, Rika! Ik heb t over kovvie mit hoazelneutsiroop. En doar draaien ze joe n toesterd slagroom op woar je glad nait overhin kieken kinnnen!” Aaltje’s ogen glommen alsof ze kovvie al veur zok zag.
“Dat liekt mie wat!”, zee Rika en zie trok heur jas aan. “Geert, wie goan vot!” ruip ze noar koamer. Geert zee niks en kwam nait veur n dag.
Pas toun e deur heurt haar mompelde e: “Flotter-katootjen in Stad. Wat gaait mie dat weer kosten?!”

Rika en Aaltje gingen gaauw in auto zitten en Rika startte motor. Zie huil handrem d’r oaf en schoakelde. Motor broesde d’r over.
In heur ooghouk zag Rika Geert veur t roam stoan. Hai ston te speren en te reren. Auto bokte parkeerploats oaf.
Aaltje vuilde veurzichies of ze heur gordel wel goud omdoan haar.

Ainmail stroat oet haar Rika twijde versnellen vonden en werd t rustig in auto.
“Nou, wie binnen vot”, zuchtte Rika.
Aaltje zee niks. Des te dichter ze bie Stad kwamen, des te drokker het wur.
Rika haar handen stief om stuur klemt en keek strak veur zok oet. “Woar motten we hin, Aaltje?”, vruig ze. “Ik bin hier ja al zo laank nait meer west”.
Aaltje wist ok nait. “Ik kom allain mit traain in Stad”, zee ze benepen “Da’s mor tien minuten bie mie vandoan en din stoa ik midden in Stad. Goa hier mor ais linksòf.

Rika dee volgzoam wat Aaltje heur opdroagen haar. Mit n schok ston ze stil. Motor sluig heur d’r van oaf.
“Da’s ja n fietspad, man! Nou mok draaien! Wost bedankt, Aaltje!”, snaauwde Rika.
Aaltje zee niks. Zie haar zug middag hail anders veurstelt.
Rika stoeide een zeitje mit versnellingsbak en kreeg auto in achteroet.
“Din mor rechtsòf”, zee Rika.
“Goa din noar n parkeergarage!”, pebaaide Aaltje.
“Nee!”, gierde Rika, “dat duuf ik nait! Doar kom k ja noeit weer oet! Loaten we mor n mooi plekje zuiken aan de weg. Bie Vismaarkt”.

Rika ging verder mit heur speurtocht. Nog twijmoal mos ze op zuik noar achteroet van auto. Toun n bus heur veurbie kwam, was ze sikkom Schuutendaip inreden. Ze wis nait dat Aaltje zo haard gieren kon.
Ze tufde meer dan ains deur Ebbingestroat, ree te haard over Roadesingel (wat Aaltje gain goud idee leek) en kwam drijmoal langs t Peerd van Ome Loeks bie t station.
Aaltje haar al dij tied, mit oetzundering van dat gevalletje bie t Schuutendaip, zwiegzoam noast heur zeten. Oeteindelijk zee ze din toch: “Dit wordt hom nait, Rika. Ik heb toes nog wel zo’n vlèzzie hoazelneutsiroop stoan. En slagroom heb k ok nog wel. Loaten we mor weer omgoan”.

Rika ston t schraiven noader dan t laachen. Niks zulfstandige vraauw. Niks kovvie-mit-hoazelneutsiroop-mit-n-toesterd-slagroom.
En aan t gezicht van Geert mos ze al heulemoal nait denken. Rika kreeg auto weer op grode weg en volgde de borden noar hoes. Aaltje zat mit n verdrailek gezicht noast Rika en zee niks.
Mor toch, hou ze t ok bekeek, d’r was toch n klaain dail van heur plannen oetkommen. Want deur t verkeerscirculoatieplan van gemainte Grunnen haar Rika in dat aine uur dat ze d’r west was, Stad wel vief moal zain…