Smokkeloar
POORTERPROATJES
k Heb t wel es over mien breurs had die allemoal in de kustvoart zaten. De jongste van hun kon de verlaiden nait weerstoan en haar in Engeland een stel blaauwe grasparkieten kocht. Had e op zee bliekboar een beetje ansproak. Op ongeregelde tieden kwam e wel es thoes de femilie van alles op de hoogte brengen en netuurliek om de voele was en t verstelwaark achter te loaten.
Op zo’n keer zee e tegen mie: “k Heb veur die een poar echte Engelse parkieten metnomen, pracht baissies, mooi in de veren.” k Haar nog nooit vogels had, t leek mie wel wat. “Most ze wel zelf even van boord hoalen.”
Van boord hoalen, vruig ik. “t Schip ligt in Delfziel, kenst zo met de buzze met mie metrieden as’k weer noar boord goa, kenst geliek de voele wazze met noar hoes nemen”.
Mien olders vonden t goud, dus ik met mien grode breur met de DAM buzze noar Delfziel tou. En doar lag dat schip, een grode gries met widde boot.
Ze wazzen bezeg met karton te loaden. Een man in een indrukwekkend uniförm (doeane of zo) ston op de koade bie t schip.
Ik schugter achter mien breur an over de gloepenssmalle loopplanke kwammen wie in zien hut woar t kooitje met de blaauwe parkieten hong.
Mor toen kwam t: “as ze straks metnemst most ze nait zain loaten an de Doeane, want die mag t nait waiten dat ze van boord goan.”
Woarom nait vroeg ik. “Ze mogen dat nait waiten, das strafboar.” Benst mie ook een mooie, ik as schijtliester mos met die vogels bie die man langs, dat dou ik nait.
Zo ast mainstal gaait met grotere breurs hoi drong zo an da’k wel mos. Hoi probeerde mie gerust te stellen, “We doun de heule kooi in een kussenslope en stoppen de voele was der rond om tou, liekt het net ofst een pongel wasgoud hest.”
Zag’t nait zitten, ston in twijstried, met lege hannen noar hoes of t er op woagen. Zag t al veur mie dat ze moi neerschoten as smokkeloar.
Protesteren huilp nait meer, mos flink wezen en nog meer.
Kwam met bainen van elestiek, klapperende tannen en bevende handen de loopplanke of. Mos doun of der niks an de hand was, mor hou mos dat?
Ainmoal op de koade keek die man in uniförm dudeliek noar mie, dee een poar stappen in mien richting, mos ik nou haard wegloopn, nee rusteg blievm, begonnen die parkieten (die bliekboar de boetnlucht roken) ook nog te kwettern, veur nood probeerde ik ook mor te fluiten hopeliek docht die man dat ik het was, begonnen die rötzakken nog haarder.
De man stak zien hand omhoog, ik denk ben der bie, “moi” ruip e, keerde zug om en luip terug.
Met lood in de schounen laip ik verder, ging deur het poortje, linksof noar de bushalte, de buzze ston der al, ging al haarder lopen, gedureg achteromkiekend of k ook achtervolgd wer. Achter de poest stromppelde ik de buzze in. “Rusteg mor” zee de chauffeur “liekst wel een stoommachine die onder te hoge druk stoat, vertrek pas over een haalf uur her.”
Ging achter in de buzze zitten, de kussensloop op de grond noast mie neerzettend. Om te veurkomen dat ze mie hier zagen zitten lait ik mie heulemoal onderoet zakken. De chauffeur kwam verboasd kieken “of k meschuin nait goud worren was.”
Mien breur ook, as e nog es wat het.
