Slakken

Zo gaauw as t duuster is, wordt t slakkenvolk wakker en goan zai aal glibbernd op pad.
Zai steken heur ‘antennes’ oet en roeken en vuilen van verre aal woar zai wezen mouten. En din, as we allaank op bèr liggen en lekker sloapen, hebben zai feest en eten hun lief vol mit alles wat gruin en sappeg is. Dat is meschain nog tot doar aan tou, mor dat feest, dij eterij, gebeurt wel in ons toen. En doar bennen we goud zat van. Slakken in ons toen. We hebben der aal n bult kopschraberij over had. Hou roaken we dij baisten toch kwiet. Want, zai vreten sikkom ons haile toen koal.

Kovvieprut, zeggen ze, dat zol helpen. Slakken vinden t hail stoer om over dij prut hèn te glieden. Of … bekertjes mit bier ingroaven. Doar verzoepen ze din in.
Mor, dat doun we nait. Dat is ja schane van dij lekkere Hertog Jan.
Bie naacht en ontied, din bennen slakken aktief. Om ze te pakken te kriegen, mouten we midden in naacht oet bèr stappen en op slakkenjacht goan. Op stevels en mit zaklanteern strunen we din deur onze toen. In t schiensel van dij lanteern zain we ze kroepen, mit zien allen noar t jonge oetlopend blad van onze mooiste planten.
En dat is ons kaans. We pakken ze op, doun ze in n plastic puut. n Dikke knup der op en din ‘plof’ in d’òfvalbak.
En zo komt n slak oet tied, mor nait noadat hai n goud leven had, in ons toen.