Siewert

Wie trovven hom in ons vekaanzie in de Achterhoek op n baankje even boeten t ploatske Ziewend, om en bie n acht kilometer van Toppark Résidence Lichtenvoorde. Op ain van de doagliekse knooppuntenfietstochtjes was t zo aldergloependst waarm, dat we oetkeken noar n stee woar we zittend wat aan de woaterhoesholden doun konen. Man zat wat veurover bogen aan n segoare te lurken.

Op vroage of we ons muie pokkel n pooske noast hom dele zetten moggen, nikde hai, schienboar om zien bolknak nait van t stokje tussen zien taanden te hoalen, om normoal op vroage antwoorden te kinnen. Noa n poar slokken kwam t tot wat proaterij. n Onzinnege vroage of hai t ok zo hait har, dat kon elks ja wel zain aan dikke brobbels op t veurheufd. Man keek stilzwiegend wat veur zoch oet, terwiel dat hai aal puvvend zien segoare gaangs huil. Keek nait op of dele. t Duurde din ok twij langen, twij körten aleer man ons n woord weerdeg achtte. “Op t rad?” k Har hom wiezer docht, mor der kwam in aalsgeval geluud oet.
“Ok evenpies oetbloazen?”, was mien vroage. “Joa,” zee e, “k heb t gres meeid en do bin k wat aan de kuier goan.” k Kon hom gain ongeliek geven en dochde schienboar lolleg wezen, den k zee doarop: “ t Waark is aans ja veur de dommen”. “Joa,” kwam der smui overhin, en eerabbelschillen veur de krommen!”
De vraauw en ik keken mekoar es aans en dochden, zo as mainsttied, t zulfde. Hou bedoulde man dat?
Of hai aan ons zag, dat wie hom nait begrepen, wait k nait, mor oetleg kwam der vlot achteraan. “n Mens wordt ja vanzulfs kromme, as hai aaid veuroverbogen aan t aanrecht zien eerabbels van de hoed ontdoun mout.” Doar was gain woord Spoans aan.
Nog wat laggereg vruig k hom of hai in buurde woonde.
“Joa”, zee e. “k Bin Siewert en k woon in Ziewend”, en zwaaide mit zien rechterhaand achteromme, woar n vrumdsoortege kerktoren bliekboar t dörpke Ziewend aangaf.

Dou was t hek van dam. Op n dreuge menaaier dee e hail zien hebben en holden oet douken. Keek ons doarbie nait aan, mor keek stief veur zoch underoet en lepelde aal zien wieshaid op n aintonege wieze op. Hai was veurege moand zeuvenenzesteg worren. Was traauwd mit zien Annechie, dij nait meer zo te pas was, haar twij kinder, dij aalbaaiden al joaren op heurzulf wazzen. Dij woonden nait in buurde, van dij gevolgen dat hai zien klaainkinder nait zo voak zag. Hai kreeg nou van Drees en haar volgens hom zien porzie waark veur gemainschop wel doan. Luit vandoag de dag t groag aan jonkvolk over, mor op t heden waren dij knoapen aan t leren. Of op zuik noar waark, as dat tenminzent nog veurhaanden was. t Daainde zien tied wel oet, docht e, mor hou t in toukomst mos? Hai zol t nait waiten, mor zag t bar duuster in. Begreep van dizze tied nait veul meer. Regaaiern was schienboar t spoor volsloagen biester. Asielzuikers en aander vluchtelings streken dele en vonnen t hierzoot zo mooi, dat ze nooit meer weeromme wollen. Veurzainens veur zaiken, olden en mensen mit blievend meleur werren aalsmor wieder bepaarkt en t ende was nog lange nait in zicht. Siewert was net n grammefoonploade. Pruit toerloos deur.

Geld leverde sikkom niks meer op. Nog evenpies en je mozzen bie de spoarbaank bewoarloon betoalen. Waarklozen en gelokszuikers kosten ons aaltmoal sloden mit geld. Stoatsschuld nam griezelge vörms aan. Studiebeurzen worren aal meer òfschaft. Leerders mouten schulden moaken veur n boan, woar doalkies gain zicht meer op is. Hou mouten dij ‘zielepoten’ in toukomst t gelainde geld ooit terogge betoalen?

Computers muiken haile boudel ja in toeze, oreerde Siewert. Haren lu beder nait oetvinden kind. Namen t waark van n grode zooi mensen over, mor dat zol binnenkört wis en zeker weer veraandern. Hai wos nait hou t aans mos, mor zo kwam t nait meer in odder. Ok Europese Unie mit zoveul aarmtierege dailnemers leek op t vat der Danaïden. n Bodemloos vat! Noa n dikke tien joar wer alles vast weer as vanolds. Olde tieden herleefden wis en woarachteg weer, doar was hai stelleg van overtuugd. Vol ver- en bewondern hebben we hom aanheurd. Haar gain verlangst van kommentoar. Ruik meschain zo zien aai en n bult prakkezoazies kwiet. Kon ons goud broeken as klaankbord veur zien frustroaties.

We haren ons loafd en muiken aanstalten om wieder te goan. Noa n groutnis hebben we t iezern peerd weer bestegen. Siewert in zien overpaainzens achterloatend. Hai beheurde vervast bie t ‘aarfgoud’. Zien proat was vermoakelk en noaproat weerd. “Goud goan!”