Schoonhaid

Joawel… Dij nije boksem dij Rika zok veurige moand kocht haar snee heur allergloependst vraid in t lief. En dij ribbel vèl dij over raand mitkeek, haar der eerder noeit zeten. ‘Rika, wicht’, sprak ze zokzulf tou in spaigel, ‘most op dieet’.

Dij oavend zat ze mit Geert aan toavel. Geert luit n rejoale houveulhaid spekvet over zien graauwaarten knistern.
“Harregat, Geert!”, zee Rika. “Da’s ja aldernoast veul spekvet! Gain wonder dast pokkel aal dikker krigst”.
Geert keek heur schoapachteg aan. “Wat mekaairt tie?”, zee Geert. “Wat bist franterg”, en om Rika op kast te joagen luit e nóg n haalve slaif spekvet in bord zakken.
“Doe aalbegeer!”, schraauwde Rika. “Most nou toch kieken! Dien graauwaarten zwemmen ja glad in t vet! Da’s toch gain eten meer wast doe dust, da’s bunkern!”.
“Mor ik mot goud eten!”, wurp Geert tegen. “Ik mot alle doagen haard aarbaiden!”.
“Alle doagen haard aarbaiden!”, snaauwde Rika. “Zitst op ketoor. Heule dag slap proaten over auto’s en vraauwlu”.
Geert wis nait hou e t haar. Zien Rika was heul zachtmoudeg en hai wis altied persies wat e aan heur haar. Mor vanoavend…
Rika ruierde wat in heur bord. Ze kon der gain sloek op kriegen. Graauwaarten mit spek was din misschain ok nait zo’n best idee west.
Zie mos mor aal denken aan heur nije boksem en dij vetraand…

“Bist zaik?”, vruig Geert noa n zetje. n Stroaltje spekvet luip hom bie kin noarbeneden. “Etst ja nait”.
Rika rechde heur rug, keek op heur zulfverzekerdst en zee oast plechtig: “Ik bin op dieet”.
Geert huil prompt op mit kaauwen. Zien lepel kledderde in bord. Spekvet spatte aan alle kanten op t swilkje mit de röze bloumen, dij Rika veur heur traauwen van ollu kregen haar. Geert zien ogen stonden op stokjes.
“Dieet? Doe?! Joa e, nou kriegen we allain nog mor knienevreten zeker! Wat is dit din”, en hai wees op zien bord, “Mien leste oavendmoal?!”
“Wie kinnen best met wat minder tou, Geert”, pebaaide Rika. “Wie hebben baaide koppen dik genog”.
Mor Geert was opstoan en haar mit een vergrèlde kop zien jas aantrokken. “Ik bin in voetbalketine. Doar kin ik teminzent zunder gezoes n gehaktbal mit mosterd opeten!” Geert smakte deur achter zokt dich.
‘Ain?!’, Rika begon toavel oaf te roemen. ‘Twij, zulst bedoulen. Minzent’.

Om heur veurnemen kracht bie te zetten haar Rika zok opgeven bie n fitnessclub. Aaltje ging der al n poar weken hìn en zie was der zowoar drij pond kwiet worden. t Was wel n duvels ènde fietsen om der te kommen. Zie mos hailendaal noar andere kaant van gemainte. Rika kwam nat van t swait en flink achter de poest aan.

Aaltje ston boeten al op heur te wachten. Aaltje haar zo’n pak aan woar Rika dat jonkvolk wel in rond zag runnen in paark. Rika haar n körte boksem mitnomen en n maauwhemd. Aans wat haar ze ok ja nait veur zowat. En n poar gemestiekschounen dij ze eerguster nog mor even in wasmesien goeit haar.

Een jong blond wichtje in zó’n kört hempke dat Rika heur navvel zain kon, stelde zok veur als Chantal.
Achternoamen haren ze tegenworreg ook al nait meer. En woarom was dat aigenlieks dat jonkvolk dat zo strak in t vèl zat, dit soort waark deed. t Was net als mit dij rekloame op televiezie veur al die fitness-apperoaten. Dij wuren ook veurdoan deur mìnsen dij zokse apperoaten hailendaal nait neudeg haren.

Rika wur rondlaaid langs n sjees apperoaten woarvan gounent der rondoet angstaanjoagend oetzagen. Chantal kwedelde mor deur. Zie haar t op n gegeven moment over pouwerpleets. Geert haar nog wel n plaid achterin auto liggen, mor wat mos je dóar din mit?! Chantal beduilde de apperoaten dij zoveul trillingen òfgeven zodat joen spieren aalweg haard aanspannen wuren. En dat was goud. Zee Chantal. Wieder op kwamen ze langs twij vraauwlu dij zok t schompers trapten op n fiets op stander. n Wicht ston der bie te bèlken: “Kom op! Nóg vijf minuten!”.
“Dit heet spinning”, zee Chantal. Nou, t was dat Rika t mit aigen ogen zain haar, anders haar ze bie t woord spinning docht dat fitnessclub last van ongedaaierte haar.

Op t leste kwam Rika bie n deur woar n bordje mit t woord ‘steps’ opplakt zat. Rika zag zok al soavends noa òfwas op zo’n autopedje deur stroaten goan. Geert kon heur der wel in blieven. Mor in gemestiekzoal zag Rika n heule bende vraauwlu drok springen en doun op en over n klain opstapke. Dij dingen kon je bie de Blokker kriegen, wis Rika, veur as je nait bie bovenkaske in keuken kommen konden ofzowat. t Was net of t ding hait was, want iedere keer as ze der oast op stonden, hupten ze der weer oaf. t Rook t er noar swait en meziek ston Rika veul te haard.

Chantal nam Rika mit om noar ketine. “Voordat ik voor u een lesprogramma ga maken, ga ik u eerst wegen en een vetmeting doen”.
Rika kreeg t Spoans benaauwd. As ze wát nait waiten wol, din was t dát wel.
Chantal drukte Rika op weegschoal en dee allain mor: “Mmmh”. Doarnoa dee ze Rika’s maauwhemd omhoog opzuik noar vet.
Dat was nait stoer. De vetraand dij Rika oast vertraauwd worden was, hing guteg over hur körte boksem. Chantal propte vetraand tussen twij klemkes en begon te smaigeln. “U kunt wel wat pondjes missen, mevrouw!”, zee ze.
Rika keek filaain noar Chantal’s fiene liggoamke en docht: ‘Wacht mor, tot dast doe dien eerste kind had hest’.

t Programmoa dat Chantal veur Rika bedocht haar was onmìnselk. Zoveul bewegen as Chantal veur heur oetmokt haar in twij moal twij uur in de week, kreeg Rika nog nait als ze vaaier week aal doagen mit veurjoarsschonen bezig was.
Rika waarkte zok mit marreln en sparreln deur heur lesprogramma. Zie verropte zok aan de gewichten, wur doezelg op heur pouwerpleet en vuil meer dan ains bie steps. Leste moal haar ze zowat heur vout verstoekt dou ze noast t opstapke vallen was.

Eten mit Geert was alles behaalve genouglek west de òfgelopen weken. Hai at mit laange tanden en gloop bokkeg noar heur over toavel. Wat ze om wel nait aandee. Zo keek e der bie. Zie verdocht om der van, dat e heur aal oavends zat op te stoken mit n puut chips. Zie haar tegen om zegt dat e veural zó deurgoan mos. Dat zien lief mit de dag dikker wur zodat der biekans n toaveltje onder paazde. Mor Geert lagde allain mor en nam nog n haandje chips.

In week vief wur t Rika teveul. Soavends, dou Geert heul dag mit Tonnis op stap was, muik ze zok n flinke paan graauwaarten. Mit engelngeduld luit ze spekvet over aarten in bord knistern. Rika keek laifdevol noar heur volle lepel, dee ogen dicht en nam n hap. Dij vetraand dij kon heur wat. En mörgen? Mörgen aten ze siepeltjesvlees.
Want Rika wist t nou zeker: Schoonhaid? Dat zit van binnen.