Ruumte

“Wat n bourel”, vraauw Bos, schudt toesterg de vrumde pot, dai op “t dressoir ston leeg over toene. Wat n rommel ook, ‘t liekt wel zaand, moppert ze.

Ze wait het zeker, dai pot is nait van heur, zal wel van de veurige bewoners wezen. Ze lopt noar d asemmer om de vrumde pot in te loaten verdwienen. Ziezo das kloar,

Nou mor gaauw de olle leunstoule in t ziekoamertje zetten, zeun Jan haar d’r wel belang bie had ze begrepen. Dan mos Trijnie d olle klokke van opoe moar mit nemen. Doar keek ze toch voak al heul verlekkerd noar.

“Stait hier ook ja veulste vol, kin mie de kont ja nait keren”, mompelt ze in zichzulf. Maal kin ze d’r van worren. Het benauwd heur. Ruumte om heur hin, doar holt ze van.

Noa het overlieden van heur Tammo, haarn kinder zegt, “moe, aigenlieks wol we geern dat joe in zo’n klain huuske, midden in t dorp, goan wonen. Je wonen hier veul te ainzoam. En wait je, t is net of zo wezen mot, er stait aine leeg en hai is veur joe”. Dat haar heur wel veur t blok zet, ze wol hailemoal nait verhuuzen.

Noa heur trouwen mit Tammo waren ze in t huus eem boeten t dorp goan wonen. Tammo was er ook uut tied komen. Jan en Trijnie waren er geboren. Moar zee n kinder, dai tied is west moe”.” Joe bin soms wat stommelig en vergeetachtig, t is doar klainer en je woon overal dichtbie, dou het moar moeke”.

En zo ist komen. Ze het kont nog wel eem tegen krib goeit. Niks moar dan ook niks van heur spullegies mog weg. Moar dat mot er nou toch moar van komen. Zo vol as ain potje mit peren ist, alles stait boven op kander, gain gezicht. Ze het al wat dingen opborgen in kartonnen deuzen en in t achterhuus zet. Langzoamerhand krigt ze wat deurzicht en wordt heur koamer ain stuk schierder. Kinder hadden alles mor din ook alles verhuust. Je kin t kriegen zoals je t hebben wollen Moeke. Je binnen boas over joen aigen spullen. Mor t liekt naargens noar. Ze waren allang bliede dat ze noar dorp ging verkazzen, dat haar ze echt wel in de goaten.

Ze zit net veur TV Noord as ze gestommel bie d achterdeure heurt. Dat zol heur Jan wezen. “Moi moeke” en Jan stapt koamer in. Hai kikt ains om zich heen. “Ben je verstandig worren?”. “Wat is t hier opschiert, wat ruumte”. Hai kikt heur laggend aan.

“Leunstoule heb k veur die uut ziet zet en Trijnie kin opoe heur ol klokke wel ophoalen”.

Ondertussen schenkt ze n bakkie kovvie veur heur baident in, dikke plakke kouk erbie. Gezellig zo soam.

“Ik heb voasies, beeldjes, karaffen en wat aal nait meer in deuzen pakt en in t achterhuus zet, doar kin je ook nog wel wat uutzuiken”.

Zo zitten ze gezellig soam te keuveln. Tot Jan zegt, “ik goa eem achter in de deuzen kieken heur moe”. “He je t almoal in t achterhuus zet?”.

Jan springt op en lopt noar achtern, ze heurt om rommeln. Noa tietje komt e koamer weer in.

“Zat er nog wat veur die bie mien jong”.

Jan gait weer op stoule bie heur zitten, hai kikt heur stilligies aan, schud zien heufd en zucht.

“Moeke denk eem goud noa, hebben joe ook swaarte pot mit deksel, dai je d’r oaf kin draaien, weg zet?”. “Bedoelst dai swaarte pot, dai op t dressoir ston, dat lelke ding, dai was nait van mie, denk dat de veurige luu om stoan loat n hebben”. “Mor wat wilst mit dai pot, wilst doe dai geern?”.

“Woar hest om neer zet moe?”. Eem is het stil, dan wait ze het weer. “Hai ligt in de asemmer, en t zaand wat er in zat heb ik over toene streut”.

Jan kikt heur vertwieveld aan. “Wat hebben joe doan?”. “Moe dat is pa zien urn, je hebben pa over toene goeit, hou kin je dat nou doun”.

Ze kikt om aan mit de lege blik, dai ze de loatste tiet voaker het. Heur blik is net zo leeg as de urn van pa.

“Zat pa in dai pot, nou din is e vast bliede dat ik hom op toene goeit heb, pa huil nait van klaaine ruumtes, en nou het alle ruumte”. Bliede mit dizze verkloaren kikt ze Jan aan, dai moar niks zegt.

Mit n zwoar gemuid en n lege urn in fietstasse gait e weer op huus aan. Hai roakt moe kwiet en pa ligt op toene.