Ruumte
Du bist nait mie
en ikke nait die,
’ik heb ‘t altied dichtbie
mien ruumte rondom mie.
’t Gait zunder woorden,
’t regelt de ofstand,
tussen onz aalmoal
en veuraal veur mie.
’t Geft rust en gemak,
maokt oons eerliekser haidaal;
bist du mien laifke, mien laiverd,
dan zet ik ‘t opzij veur die.
Mag ik nait echt die,
den holst du votdoadelk ofstand tou mie,
komst du mie naitemin te dichtbie,
veult ’t niet gemakkliek veur mie.
’t Is mie nait zichtboar daill,
maor toch in elk sien wezen.
’t Fluustert hou dichtbie
wie kommen kunnen,
zunder ’t ongemak te vrezen.

