Roodkapke
Joa, kiender, as ie joe de bekjes even vief menuten holden willen, din zel ik joe t verhoal van Roodkapke vertellen, as mie dat teminnent weer ien t zin kommen maag.
Vrouger het ol kaptaain Moekelman mie dat verhoal verteld, dou ik nog net zo luddek en dom waas as ie nou bennen.
En kaptaain Moekelman het nog nooit logen.
Dus lissen tou mie.
Der waas ains n leutje wichtje. Dat wer Roodkapke nuimd. Omdat t dag en naacht n rood kapke op kop haar.
t Waas n schier wichtje, zo rood als bloud en zo wit as snij en zo zwaart als ebbenholt. Mit van dij grote, ronde ogen en van achtern zukse dikke bainen en van veuren – nou, ja, kortweg n gloependmooi stipdiggeltje.
Op n dag stuurde heur moeke heur deur t bos hèn noar oma, dij waas vanzulf doodzaik. En heur moeke gaf Roodkapke n körf mit drij vlezzen Spoanze wien mit en twij vlezzen Schotse whisky en n vles Rostocker groanjenever en n vles Zweedse punch en n vleske mit korenwien en nog n poar vleskes bier
en kouk en zukswat hin, zodat oma weer wat op krachten kommen kon. ‘Roodkapke’, zee heur moeke der nog extroa bie, ‘goa nait van weg òf, want ien t bos zitten wilde wolven!’
(haile mikmak mot hom bie Nikolajew of aargenswoar ien Siberië ofspeuld hemmen). Roodkapke beloofde alles en ging op pad. En ien t bos kwam wolf heur tegemuit.
Dij vroug: ‘Roodkapke, woar gaais hin?’ En ze vertelde hom alles, wat ie al waiten. En hai vroug: ‘Woar woont dien oma din?’
En ze vertelde hom hail persies: ‘Schoonmoekestroat, dattien, beneden.’ En dou wees wolf t wichtje sappege flambozen en ittjebijen aan en lokte heur zo van weg òf daip t bos ien.
En terwiel dat ze iemeg aan t plukken waas, laip wolf kop over haals noar Schoonmoekestroat, nummer dattien en klopte beneden bie oma op deur.
Oma was n achterdochteg old wief mit n gebit vol goaten. Doarom vroug ze stoens: ‘Wel klopt doar aan mien hoeske?’ En dou gaf wolf boeten mit verdraaide stem antwoord:
‘Ik bin t, Doornroosje!’ En dou raip t ol minsk: ‘Kom der ien!’ En dou broesde wolf koamer ien. En dou trok t ol minsk heur naachtklaid aan, zette heur sloapmuts op en vrat wolf mit hoed en hoar op. Ientied waas Roodkapke ien t bos verdwoald. En ze begon, zo as slichte wichter bennen, hail bot te liepen. En dat heurde joager daip ien t bos en hai kwam der vot op aan.
Nou ja, wat gaait ons dat aan, wat dij baaiden doar daip ien t bos mit nkander ommaans had hemmen, want t waas ientied baalkeduuster worden, ien elks geval brocht e heur op goie weg. En zo laip ze nou ien Schoonmoekestroat. En doar zaag ze dat heur oma haildaal oetzet waas. En Roodkapke vroug: ‘Oma, woarom hestoe toch zukse grode ogen?’ En oma antwoordde: ‘Zodat ik die beter zain kin!’ En dou vroug Roodkapke weer: ‘Oma, woarom hestoe toch zukse grode oren?’ En oma antwoordde: ‘Zodat ik die beter heuren kin!’ En dou vroug Roodkapke weer: ‘Oma, woarom hestoe toch zo’n grode mond?’ Dat is vanzulf nait in order, dat kiender zukswat tegen n grode zeggen.
Dus wer t ol minsk glìn ien hakken en zee gain woord meer, mor vrat t aarme Roodkapke ook mit hoed en hoar op. En dou snurkte ze as n waalvis. Mor boeten kwam joager net veurbie. En hai vroug hom òf hou of dat n waalvis ien Schoonmoekestroat terecht kommen kon.
En dou loadde hai zien geweer en trok n laang mes oet de schede en laip, zunder kloppen, koamer ien.
En dou wer e kèl omdat e gain waalvis, mor n oetgezette oma ien ber zaag. En – diavolo caraitro! – doar zol ain van plat op bek valen! – t is hoast nait te leuven! – haar dij olle schrokop joager ook nog opvreten!
Joa, doar stoan ie flodderketrientjes wel even roar van te kieken, en joe òf te vroagen of der nog wat komt.
Moak mor dat ie vot kommen, aans zel k joe t gat even omzeumen. Keel is mie haildaal oetdreugd van dij domme verhoaltjes, dij apmoal bie nkander logen bennen.
Opduveln, vot! Loat joen pa der mor ain op nemen, zootje overbodege vizzekoppen!
