Rika en Geert blieven thoes

Rika en Geert zaten op baank gespannen veur kiekkaaste. Zie keken nooit zo vroug. Kiekkaaste ging pas aan as ze om aacht uur t nijs gingen kieken.
Rika wupte van aine bil op aander. Geert ruierde nou al zo aldernoarst laank in zien kovvie. Zie wur der kribbeg van.
“Hol doar es mit op, Geert. Suker zit der nou wel goud deurhìn.”
Geert huil op mit ruiern en sloeberde haite kovvie noar binnen. Rika mos zich bedappern doar niks van te zeggen. Woarom haar dizze man zoveul lewaai bie alles?
In tussentied huil premier Rutte zien tousproak. Coronavirus haar Nederland beriekt en veural in t zuden zag t er nait best oet.
“Ik ben bliede dat we in Grunnen wonen,” zee Geert, moar Rika zag der van komen dat corona in n ommezwaai ok Grunn vonden haar. En ze muik zich zörgen.

Nou waren ze aalbaide gezond, mor vanoaf zeuventeg joar mos je joezulf in acht nemen, zee premier Rutte. Zie heurden bie de ‘kwetsboarsten.’ Doar haren ze nog nooit eerder bie heurt. En Rika kreeg aal meer last van zenen.
Toun de eerste berichten vandeweek in kraant stonden, haar Geert zien scholders optrokken. “Gewoon goud eten en lekker sloapen. Din blief je gezond en kin dij griep ons niks doun, Rika.”
Mor Rika was der toun al nait rusteg op west.
In winkel haar ze vannommedag ais om zich hìnkeken. Mensen luipen te snöttern en te proesten alsof t niks was. Zie haar heur poar bodschoppen gaauw bie mekoar pakt en was doadelk weer noar hoes goan. Doar haar ze as eerste oet en te noa heur handen wossen. Dou haar ze vlèzzen en pakken ofnoamen veurdat ze t spul in kaaste zet haar. Appelsienen haar ze òfbound en appels oetgebraid òfwossen. Gelukkeg zaten bananen vaaileg in schil.

Rika mos hailendal niks hebben van dij heule corona en aargerde zoch aan Geert. Want zie haar om wel zain snuustern in veurroadkaaste, op zuik noar wat te kaauwen, en van vergrèldhaid haar ze aal pakken en vlèzzen weer oafnomen. Geert haar heur veur gek verkloard. Mor dat dee e wel voaker.
“We monnen in quarantaine, Geert..” flusterde Rika dou ze begon te begriepen woar t verhoal van premier Rutte hìn ging.
Geert keek verboasd overzied.
“Wie monnen wat?”
“In quarantaine!”
Geert keek noar Rika asof e woater branden zag.
“Wie monnen thoesblieven, Geert! We maggen deur nait meer oet.”
“Hou komst doar nou bie, Rika?”
“Dat zeg e doch!” zee Rika vergrèld.

En asof premie Rutte een onzichtboar lientje met Rika haar heurde Geert hom zeggen: “We blijven thuis!”
“Mor dat kin nait,” zee Geert.
“Ik mot kegeln. Aanderweek is wedstried.”
“Gaait nait deur!” zee Rika vilaain.
“t Is nait meer toustoan om in groepkes bie mekoar te zitten!”
“Wel zegt dat?”
“Premier Rutte! Lusterst wel, Geert, noar wat dij man ons te vertellen het?”

“Ik mot kegeln!” en Geert keek franterg opzied noar Rika.
“Laiverd, ik heb t ok nait bedocht. Mor dit is mie wel wat… Ik mot bodschoppen mor bezörgen loaten, dunkt me…”
Rika’s gedachten dwoalden eemkes oaf noar hou ze heur bodschoppenlieske bie Spar kreeg. Johan zol heur t spul vast wel eempies bie deur zetten willen.
“Hai zegt dat we anderhalf meter bie mekoar vot monnen zitten, Rika.”
Rika keek verboasd op oet heur prakkezoatsie.
“Wat zeg e?”
“Anderhalf meter. Dus doe most op stoul zitten. Ik kin nait van baank oaf, Rika. Mien rug, waist ja wel. Dus…”
Veurzichies gaf e Rika een por mor Rika luit zog nait van baank drukken. Wat premier ok zee!

“Hai kon wel nait wies wezen. Woar monnen wie din sloapen? Blifst din ok op baank, Geert?”
“Nou, veur mien rug ist beter dunkt mie dast doe op baank slepst en ik…”
“Doar komt niks van in, Geert! Ik sloap al joaren noast die en dat dou ik vannoamd ok! Dij premier mag din vrijgezel wezen en doar gain wait van hebben mor wie bint traauwt!”

Rika was stoan goan en haar baide handen in ziet zet. Anderhalf meter!
“Kaalmpies aan, Rika. Goa es weer zitten, wicht. Eemkes luustern wat e nog meer zegt.”
Premier Rutte haar vertelt over t marreln en sparreln in t zuden. Dat doar biezunder veul luu zaik worden waren en dat zaikenhoezen mor zuneg de stroom patiënten aankonden. Der waren ok al mensken oet tied komen…

Dou premier Rutte oetproat was haar Rika kiekkaaste oetknipt.
“Wie monnen ons in acht nemen, Geert.”
“Mor ik mot kegeln,” zee Geert nog mor n moal.
“Kegeln kin wie hier thoes ok wel. Ik heb nog genog lege vlèzzen en n bale kin ik ok wel mokken. Morgenvroug kist doe kegeln! Nou zalk Johan eempies bellen. Kieken wat e doun kin veur wat betreft bodschoppen.”
Rika was in t ìnd komen om telefoon te pakken. Gelukkeg lag bonnetje van Spar mit telefoonnummer nog op keukentoavel. Aans haar ze vanoavond ok nog op kop in oafvalbak stoan.
“Most ok eempies dröge worst bestellen, Rika,” ruip Geert vanoaf baank.
“En bier. Dou mor n kratje. As we din toch thoes monnen zitten…”

Johan haar al n draaibouk kloar zee e. Rika kon heur bodschoppenlieske deurgeven via iemeel. Gelukkeg wos Rika hou of dat waarkte. Albert, heur zeun, haar heur doar n zeitje leden wegwies in mokt dou e von dat heur tiepmesien nait meer van dizze tied was. Zie haar der nooit veul bruuk van mokt, maar nou wast n oetkomst.
Rika drukte computer aan en in loop van de oavend kwam der aal meer op t lieske te stoan.
Geert haar heule aandere zörgen dan wat ze mossen eten aander week en wat der veur in hoes mos wezen. Tot drij moal tou haar e Rika vroagt: “Hest der ok bier op zet, Rika? En vergeet de dröge worst nait he?”
Zie haar om toubeten dat e dat nou al drijmoal vroagt haar en of e meschain t geheugen van n genoat haar.

Aanderdoags haar ze negen vlèzzen vult met potgrond. Geert haar met haanden in buuts stoan te kieken.
“Rika, zo kin dat nait. Hou mot ik hier nou mit trainen? Vlèzzen binnen nait aains gelieke groot.”
“Nait soezen, Geert.Trainen! Wat is mie dat veur kakkemeroatsie! Lellen en noar vraauwlu kieken, dat is t ainegste wat joe doun bie kegeln. En drinken vanzulf. Help mie laiver dan dast doe doar staist te meroakeln.”
Geert haar haanden oet buutse trokken en rest van vlèzzen vult. Van n appelsien haar Rika n bale mokt deur der drij zòkken omtou te trekken. Geert mos inwendeg wel laagen. Je konden van Rika zeggen wat je wollen, moar zie was van aale maarkten thoes.

Veur kovvie aan haar Geert vlèzzen opstelt op klinkers achter t hoes.
Noa kovvie haar e gewichteg noar vlèzzen keken en appelsien der tegenaan houwt.
Dou e drij spultjes speult haar, haar Rika nog n kopke kovvie mokt.
Op gain anderhalf meter zaten ze noast mekoar op toenbaank.
Zun scheen en toentje lag der mooi bie.

“Dit dut mie denken aan de tied dat wie scharrelderij hadden, Geert. Waist nog wel, dat wie altied in Stadspaark zaten, zodat òllu ons nait zain konden?”
Geert smaiggelde.
“Mooie herinnern, Rika,” en hai gaf heur n doetje.
“En kiek ons nou ais. Zoveul joaren loater kegeln mit potgrond gevulde vlèzzen. Ik heb meedlieden mit dij appelsien!”
Zie mossen baide laagen en Rika kroop nog wat stiever tegen Geert aan.
“Ik hoop nog laank mit die om te koereln, Geert.”
“Dat gaait mie net zo, Rika. Wie hebben al veur veul haite vuren stoan, dizze kin der ok nog wel bie. En zolaank as doe der bist en ik mien pilske heb en mien dröge worst din…”
Rika stoof in t ìnde asof ze stoken wur.
“Ik ben vergeten bodschoppen deur te geven! Nou is der niks in hoes veur komende week!”

Geert bleef de rust zulve.
“Rika wicht, most es eempies luustern. Doe mainst misschain dat ik naargens verstand van heb, mor as assistent penningmeester van kegelclub hebben ze mie leert iemeels te versturen.”
Rika’s ogen wurden groot.
“Dat mainst nait!”
t Is meroakels dat ze dat veur mekoar kregen hebben, docht Rika.
Geert trok roeg scholders op.

“Dus,” zee Geert plechteg “heb ik gusteroavend eempies op ‘Verzenden’ drukt doust doe al op bèrre lagst.”
Geert haar t bodschoppenlieske ok zo hier en doar aanpast, mor dat hufde Rika nait te waiten.
Geert haart leste woord nog nait zegt of toenhekje zwiepte open. Johan van de Spar zette twij kratten bodschoppen op heim asof t zien doagelieks waark was. Zien zeun was ok mitkomen. Dij zette der twij kratten bier van n bekend maark noast.
“Kiek e, luu! Joe hebben de buit binnen. Betoalen komt loater wel, Rika! Wees veurzichtig en blief gezond! Moi e!”
En zo rap as Johan en zien zeun komen waren, zo rap waren zie ook weer vot.

Rika keek met grode ogen noar de vracht bie toenhekje.
“Twij kratten bier! Ik haar mor zès vlèskes besteld!”
“Mor ik nait!” zee Geert guteg.
Rika schudde mit kop.
“Zie haren die dat nooit leren monnen, dat iemeel gedou.”
Geert laagde terwiel e Rika bodschoppen noar keuken tilde.
Ain veur ain langde hai bodschoppen aan en Rika vlijde t in kaasten.
Dou Geert kratten inklapt haar en Rika kaasten op slöt draaide, zee e opains: “Hou is t mit frituurpaan, Rika?”
“Frituurpaan?”
Zo bliede as n hond mit twij steerten huil Geert n puut bitterballen omhoog.
“Premier Rutte het zegt dat wie, as de kwetsboarsten, goud veur onszulf zörgen monnen. Goud eten en drinken heurt doar bie!”
Nou kon Rika hom aalgedureg wel achter t behang plakken, moar Geert bleef n man mit verdaipens. Lift deed t nait altied, mor hai wis Rika nog altied te verrassen.

Rika haar n vlèzze eulie in paan goten en stekker in stopcontact drukt.
Zoaterdagmiddag vief uur. Eerste dag van liedzoame opsloeting en zie gingen aan de bitterballen en bier.
Geert zette twij vlèskes op bret mit opener der noast. In n bakje van oetzet haar e n servaitje legt woar bitterballen straks op mossen. Mosterdpot ston kloar mit n slaifke.
Zachies luit Geert n portie bitterballen in t vet vallen. Pan broesde der over.
“Nou monnen wie eempies geduld hebben, Rika. Waist wat wie vrouger ok voak deden?”
Rika keek hom mit verstand aan.
Geert begon te nuuntjen en stak zien baide aarms noar heur oet.
“Dansen!”

Ach, en terwiel bitterballen broen wurden, nam Geert Rika mit noar boeten. Hij klikte leutje transistorradiootje aan dij op toentoaveltje ston en danste mit Rika deur toen.
Rika kon mor nait opholden met gabbeln. Bie buurvraauw kwam kop over schut.
“Dat gaait joe nog best oaf!”
“Joa e!” ruip Geert.
“In tieden als dizze mot je joen aigen slingers ophangen!”
En dou ging braandalarm oaf.